Τι σημαίνουν στην πράξη όλα τα παραπάνω, ακόμη κι αν δεν παρθεί υπόψη ο τελευταίος παράγοντας των νέων αντιδραστικών ασφαλιστικών αλλαγών στις επόμενες δεκαετίες; Τα εξής: Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνει κάποιος εργαζόμενος (ασφαλισμένος μετά την 1.1.1993), να συμπληρώσει, έστω και στην ηλικία των 70 χρόνων, τα 35 πλήρως εργάσιμα έτη και, επομένως, να πάρει κύρια και επικουρική σύνταξη μαζί, το 90% (70 + 20) του συντάξιμου μισθού της τελευταίας πενταετίας. Θα καταφέρει, δηλαδή, να πάρει μια σύνταξη πείνας, αντίστοιχη -αν όχι και χειρότερη- με αυτή της μεγάλης πλειοψηφίας των σημερινών εξευτελιστικών συντάξεων του ΙΚΑ. Και αυτό, με την προϋπόθεση, πως θα είναι σχετικά καλοί οι όροι εργασίας και αμοιβής του, στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας.

Κι όλ' αυτά, ενώ ο παραγόμενος κοινωνικά πλούτος συνεχώς θα αυξάνεται, όπως και η παραγωγικότητα της εργασίας. Ενώ, θα διευρύνονται συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες. Ενώ, οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες θα συσσωρεύουν όλο και περισσότερο τεράστια πλούτη, δύναμη και εξουσία. Ενώ, θα μεγαλώνει συνεχώς η ψαλίδα των εκάστοτε σύγχρονων αναγκών των πολλών και της ελάχιστης έστω ικανοποίησής τους.