Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή εμφανίζονται οι γνωστοί θιασώτες των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων για να διαφημίσουν τις εξαγγελίες Μακρόν ότι θα αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Μέσω ...Γαλλίας διεκδικούν «δικαίωση» για τις αντιδραστικές τους θέσεις, που οδηγούν τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα και τους συνταξιούχους να ζουν στην πείνα. Κι αν η συζήτηση «αλά γαλλικά» φαντάζει κάπως ...ξεπερασμένη στην Ελλάδα, αφού τα όρια ηλικίας έχουν ήδη φτάσει τα 67 έτη μετά τον νόμο του «ψαλιδοχέρη» Κατρούγκαλου, υπάρχουν και αναλύσεις που «ψήνουν» το επόμενο βήμα. Λένε για παράδειγμα ότι η συζήτηση για τα όρια ηλικίας είναι «άνευ ουσίας», αφού το κύριο είναι να επικρατήσει συνολικά η «ανταποδοτικότητα» στο συνταξιοδοτικό σύστημα και να παίρνει ο καθένας ό,τι του αναλογεί όταν αποφασίζει να βγει στη σύνταξη, χωρίς να υπάρχει καμία δέσμευση για το πότε θα γίνει αυτό. Επομένως, με «ατομική ευθύνη», να ξέρει ο καθένας που «αποφασίζει» να βγει στη σύνταξη πόσο θα ...πεινάσει! Οσο για εκείνους που σακατεύονται στους χώρους δουλειάς, ή τους χιλιάδες ανάπηρους, ειδικά τους πιο νέους σε ηλικία, εκεί είναι και ο ...Καιάδας αν δεν μπορούν να δουλέψουν. Το κήρυγμα λοιπόν που ξεκινάει από τα καμώματα του Μακρόν έχει και «διά ταύτα»: Η αξιοπρεπής σύνταξη, που αντιμετωπίζεται ως «κόστος» από το κεφάλαιο και το κράτος του, αποτελεί απαγορευμένη «παροχή» και «λαϊκισμό», επομένως δεν μπορεί να αποτελεί «δικαίωμα για όλους». Αντίθετα, οι απόμαχοι της δουλειάς θα πρέπει να συνηθίζουν σε δουλειά μέχρι τον τάφο για τα στοιχειώδη προς το ζην. Με μια φράση: Βαρβαρότητα δίχως ...όρια.