Η Δανάη Πλα - Καρύδη, Δρ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών ΕΜΠ, Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια στο Ερευνητικό Κέντρο «Αθηνά» και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Κέντρο, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων σε Ερευνητικά Ιδρύματα ΙΔ και μέλος της αντιπροσωπείας του ΤΕΕ, υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθηνών, στην παρέμβασή της μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Είμαστε 8.000 μισθωτοί υψηλού επιστημονικού επιπέδου και μεγάλης εξειδίκευσης, που πάνω μας εφαρμόζονται οι πιο καινοτόμες μέθοδοι εκμετάλλευσης. Εργαζόμαστε σε ιδρύματα και φορείς με ακραία υποστελέχωση, όπου η καρδιά της ερευνητικής δραστηριότητας διεξάγεται από μισθωτούς με δελτίο παροχής υπηρεσιών και υπότροφους. Δηλαδή από μισθωτούς χωρίς δικαιώματα. Χωρίς ωράριο. Χωρίς άδειες. Χωρίς αναγνώριση προϋπηρεσίας. Χωρίς επιδόματα. Χωρίς αποζημίωση απόλυσης. Χωρίς αποζημιώσεις για εργατικά "ατυχήματα". Με δώδεκα και όχι δεκατέσσερις μισθούς καθηλωμένους στα ίδια επίπεδα ανεξάρτητα από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. (...) Το συγκεκριμένο καθεστώς εργασίας έχει οδυνηρές συνέπειες ιδιαίτερα στη ζωή των νέων γυναικών, καθώς δεν δικαιούνται άδεια εγκυμοσύνης και ανατροφής τέκνου, δεν έχουν καθορισμένο ωράριο και αντιμετωπίζουν εκτεταμένα την περιστασιακή τηλεργασία. (...)

Δεν είναι όμως μόνο τα εργασιακά δικαιώματα που επιδρούν στη ζωή των ερευνητών. Η ερευνητική δουλειά διεξάγεται μέσα σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ εταιρειών, ερευνητικών ομάδων, καθηγητών. (...) Εργαζόμαστε στην αβεβαιότητα για το τι θα γίνει μόλις τελειώσει κάθε πρότζεκτ. Αλλά και ξοδεύουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις σε μη παραγωγικές δραστηριότητες, σε ατελείωτες παρουσιάσεις και δημόσιες σχέσεις. Εργαζόμαστε ταυτόχρονα σε δύο και τρία έργα, με ασφυκτικές πιέσεις για αμφιβόλου ποιότητας δημοσιεύσεις με το κιλό και με μια εκκωφαντική αδιαφορία για τη διατριβή μας. Την ώρα που στα εργαστήριά μας δεν τηρούνται οι βασικοί κανόνες ασφαλείας, ακόμα και αν έχουν επικίνδυνα υλικά και απόβλητα, χωρίς γιατρό εργασίας, χωρίς έλεγχο για την ποιότητα του αέρα, τη στατική επάρκεια, ακόμα και με κεραίες που εκπέμπουν μέσα σε κτίρια του ΕΜΠ και προκαλούν πονοκεφάλους στους εργαζόμενους. (...)

Δεν υπάρχει ουδέτερη έρευνα που να αναπτύσσεται έξω από τις οικονομικές νομοτέλειες του συστήματος που υπηρετεί. Αυτός είναι ο λόγος που η έρευνα και η καινοτομία δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσοσμία που τους κόλλησε ο καπιταλισμός. Και εμείς οι εργαζόμενοι στην έρευνα την ξέρουμε καλά. Εχουμε συγκρουστεί για να την αποδιώξουμε: Στους αγώνες μας ενάντια στα ΝΑΤΟικά έργα που φτιάχνουν ειδικά ραντάρ για το πνίξιμο των προσφύγων στο Αιγαίο, ενάντια στα ευρωενωσιακά έργα για την έγκαιρη ανίχνευση της ριζοσπαστικοποίησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την προστασία κρίσιμων υποδομών από λαϊκές εξεγέρσεις. Με τον αγώνα μας ενάντια σε ολόκληρες ΝΑΤΟικές μονάδες που ιδρύονται στα ερευνητικά κέντρα ανά την Ελλάδα. (...)

Δώσαμε αγώνες ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε. Ολες προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον κλάδο σαν βιτρίνα, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα των εργαζομένων για να αποδείξουν ότι η έρευνα της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού μπορεί να λύσει τα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. (...)

Επειδη, είναι ουτοπικό να περιμένουμε η έρευνα κάτω από την μπότα του κέρδους να υπηρετήσει την κοινωνία, επειδή είναι ουτοπικό να στηριζόμαστε στην ατομική διαπραγμάτευση με τον καθηγητή για τη βελτίωση των δικαιωμάτων μας, ειδικά σε συνθήκες αβεβαιότητας στις ροές εν μέσω πολέμου. Για αυτό χρειάζονται καθημερινή σύγκρουση και αγώνας. (...) Για αυτό χρειάζεται σήμερα δυνατό ΚΚΕ!».