Οχι «σπίτι μου» αλλά ούτε ...«αποθήκη μου» δεν θα μπορούσε να λέγεται το σχετικό πρόγραμμα που πανηγυρικά ενεργοποίησε η κυβέρνηση, κρίνοντας από την απογοήτευση που δοκιμάζουν ακόμα και όσοι εργαζόμενοι παίρνουν τελικά τη «σφραγίδα» του δικαιούχου. Η ίδια η λειτουργία της αγοράς έχει κάνει το «θαύμα» της, σμπαραλιάζοντας τις όποιες προβλέψεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι στιγμής, μόλις το 10% όσων πληρούν τα κριτήρια και μπορούν να ενταχθούν στο πρόγραμμα έχουν βρει ακίνητο που να πληροί τις προδιαγραφές, αλλά να είναι και σχετικά κατοικήσιμο. Με τις τιμές των ακινήτων να είναι εξωφρενικές και με δεκάδες συνοικίες να αποκλείονται εξαρχής, όσα ακίνητα απομένουν είναι κατά μέσο όρο 30 - 40 ετών, και για να είναι ...αγοράσιμα με τα χρήματα που δικαιολογεί το πρόγραμμα, απαιτούνται πολλές χιλιάδες ευρώ ώστε να συμμαζευτούν. Κοντά στα παραπάνω προστίθενται και νέα «καπέλα» στις τιμές ακινήτων, αφού το «αόρατο χέρι» της αγοράς ενεργοποιείται ξανά από το ρευστό που μυρίστηκε λόγω του προγράμματος. Και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για χρήματα που προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων, που τώρα «ξαφρίζονται» και χαρίζονται ως επιδοτήσεις στις τράπεζες για να δώσουν δάνεια με μικρότερο ρίσκο. Στον «κουβά» λοιπόν οδηγούνται για άλλη μια φορά οι προσδοκίες χιλιάδων νέων να στεγάσουν τα όνειρα και την οικογένειά τους σε ένα δικό τους σπίτι, επιβεβαιώνοντας ότι οι ...λύσεις που «πουλάνε» όλα τα κόμματα στο πλαίσιο της «αγοράς», των «δημοσιονομικών αντοχών» και της στέγης - εμπόρευμα, είναι μόνο για να εξασφαλίζουν νέους πελάτες και «ζεστό» κρατικό χρήμα στις τράπεζες.