Αν και «η πολιτική είναι άλγεβρα», καμιά φορά τα προγράμματα των αστικών κομμάτων μοιάζουν με απλή αριθμητική. Δεν έχει παρά να δει κανείς το άθροισμα των καθαρών κερδών που κατέγραψαν οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, ξεπερνώντας την περασμένη χρονιά τα 10 δισ. ευρώ (εκτόξευση πάνω από 330% σε σχέση με το 2021), για να καταλάβει τι εννοούν ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ όταν δηλώνουν ότι εγγυώνται τη «σταθερότητα» των προνομίων, των επιδοτήσεων, των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και μετά τις εκλογές. Πόσο μάλλον όταν δει το άλλο σκέλος της εξίσωσης: Τους τσακισμένους μισθούς (πάνω από 7,5% μείωση την ίδια περίοδο σε ό,τι αφορά τον μέσο μισθό), την εκτίναξη των χρεών και της φοροληστείας, της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας, ελέω «πράσινης μετάβασης» και ιμπεριαλιστικού πολέμου, των δόσεων στις τράπεζες που «τρώνε» τρεις και τέσσερις μισθούς τον χρόνο εξαιτίας των «αποπληθωριστικών» επιτοκίων. Οσο για τα περί «δικαιοσύνης» στη μοιρασιά του Ταμείου Ανάκαμψης που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς δεν είναι άσχετα με τη δυσαρέσκεια που υπάρχει σε κλάδους με ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, που νιώθουν «ριγμένοι» και διεκδικούν μερίδιο από την «πίτα». Οσο λοιπόν αυτοί κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς, ο λαός χρειάζεται να κάνει το δικό του «ταμείο»: «Ανάπτυξη για όλους» δεν υπάρχει και για να πάρει ανάσες θα πρέπει να χάσει το κεφάλαιο. Εγγύηση στον αγώνα αυτό, και σήμερα και την επόμενη μέρα, είναι μόνο το ΚΚΕ και γι' αυτό πρέπει να βγει πολύ πιο δυνατό.