«

Πάμε γι' άλλες αυταπάτες ανεδαφικές...». Αν ο συνειρμός παραπέμπει στο πολύ γνωστό τραγούδι «πάμε γι' άλλες πολιτείες...», που, ουσιαστικά, ήθελε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα, σωστά παραπέμπει. Κάπως έτσι μοιάζουν μερικοί, μετά το τελευταίο διάγγελμα του Τζ. Μπους. Μοιάζουν με τα παιδάκια εκείνα, που κλείνουν τα μάτια και πιστεύουν πως μόλις τ' ανοίξουν θα έχουν εξαφανιστεί όλα όσα τους στεναχωρούν από τη βαρύτητα της πραγματικότητας, το φαΐ που δεν τους αρέσει, ο δάσκαλος που απαιτεί εργασία, η ισορροπία που τους δυσκολεύει στο ποδήλατο... Τα μικρά παιδιά κάποτε ανοίγουν τα μάτια και ή παίρνουν τις ευθύνες του πραγματικού, ή δε μεγαλώνουν. Οι διάφοροι άλλοι πότε ακριβώς θα ανοίξουν τα μάτια;

Πότε θα αντιληφθούν, πραγματικά και όχι στα λόγια, ή όποτε τους συμφέρει συγκυριακά μόνον, πως, πίσω από χειρισμούς, τακτικές της στιγμής, πρόσωπα, κ.ά., υπάρχουν πάντα τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, που διαμορφώνουν πραγματικότητα και προχωρούν την ιστορία της ανθρωπότητας; Τα συμφέροντα καθορίζουν, σε τελευταία ανάλυση, όλες τις πράξεις των ανθρώπων και με τη σειρά τους τα ίδια τα συμφέροντα είναι «όμηροι» του κοινωνικού συστήματος όπου αναπτύσσονται. Με πιο απλά ελληνικά, τα συμφέροντα των ΗΠΑ δεν μπορεί να είναι άλλα από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και αυτά θα καθορίσουν και τις πράξεις τους, σε τελευταία ανάλυση. Αρα, όσοι φουσκώνουν σκόπιμα το γεγονός ότι στο τελευταίο διάγγελμα ο Τζ. Μπους κάνει κάποιους προσωρινούς χειρισμούς, που δίνουν την εντύπωση διάθεσης για κάποια «έντιμη λύση» στο Μεσανατολικό, ή είναι επαγγελματίες διαστρεβλωτές του πραγματικού, ή θα την πάθουν ξαφνικά, όπως όταν η Κοκκινοσκουφίτσα ανακάλυψε το λύκο που κρυβόταν πίσω από τα ρούχα της γιαγιάς...

Τα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δημιούργησαν το πρόβλημα στη Μέση Ανατολή, εμπόδισαν επίμονα να βρεθεί λύση και σήμερα το οξύνουν συνειδητά, σπρώχνοντας και εξοπλίζοντας την ισραηλινή κυβέρνηση για να διεκπεραιώσει το έγκλημα. Ολα τα άλλα είναι αυταπάτες. Οπως το ίδιο αυταπάτες είναι οι θεωρίες για «γεράκια και περιστέρια», για τη «θέληση, αλλά αδυναμία» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για ελπίδες πρωταγωνιστικού ρόλου στις «πρωτοβουλίες» από την ελληνική κυβέρνηση και άλλα του είδους. Διαφορές υπάρχουν και είναι αλήθεια πως αυτές οι διαφορές γεννούν πολλές φορές ξεχωριστούς χειρισμούς, όπως ξεχωριστούς χειρισμούς γεννά και η διαφορετική ιστορική στιγμή, που, όμως, είναι πάντα ενιαίοι ως προς τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Οι ελπίδες των λαών δεν μπορούν να κρέμονται στους χειρισμούς των ΗΠΑ, ΕΕ και συνοδοιπόρων. Πηγαίνουν σε εντελώς αντίθετη πορεία και δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ. Οι ελπίδες των λαών βρίσκονται στο μαζικό συντονισμένο αγώνα τους ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και χειρισμούς, σε μια πορεία αλλαγής των συσχετισμών για την οριστική απαλλαγή από το άρρωστο εγκληματικό σύστημα.