«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία». «Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά». «Κανένας δε θέλει να σέρνεται κάτω από φράχτες, κανένας δε θέλει να τον δέρνουν, να τον λυπούνται, κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων»: Στη συγκέντρωση διαβάστηκε το ποίημα «Πατρίδα» της Ουαρσάν Σάιρ, Βρετανίδας ποιήτριας με καταγωγή από την Κένυα.

Την ίδια στιγμή, δεκάδες φαναράκια σηκώθηκαν στον ουρανό, για κάθε «κολασμένο» που βρήκε τον θάνατο από το ίδιο χέρι που τον έσπρωξε να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα του.

Στους παραπάνω στίχους αποτυπώθηκε το δράμα χιλιάδων ανθρώπων που βλέπουν την ιδιαίτερη πατρίδα τους να γίνεται «το στόμα ενός καρχαρία», «η κάνη ενός όπλου», «μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου που λέει φύγε, τρέξε μακριά μου τώρα». Των ανθρώπων που αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο του ξεριζωμού, αντιμετωπίζοντας την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, τους φράχτες, τις επαναπροωθήσεις, τις απελάσεις, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κυκλώματα των διακινητών, την καταστολή, τη βία.