Υπό την προστασία του πήρε ο υπουργός Εργασίας τις «μεταρρυθμίσεις», οι οποίες όπως είπε: «Δεν πρέπει να μας φοβίζουν...», επιχειρώντας να «βγάλει λάδι» όλες τις ανατροπές που επιβλήθηκαν στα χρόνια των μνημονίων στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό.

Ως εκ τούτου, οι ανακοινώσεις που έγιναν τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από τον υπουργό Εργασίας, προϋποθέτουν την απαρέγκλιτη εφαρμογή τους με το σχετικό ρετουσάρισμα, που όμως σε τίποτα δεν αναιρεί τον βαθύ αντεργατικό τους χαρακτήρα. Ετσι για τους συνταξιούχους θα παραμείνει σε ισχύ το αίσχος της «προσωπικής διαφοράς» και άρα εκατοντάδες χιλιάδες παλιοί συνταξιούχοι δεν θα λάβουν καμία αύξηση στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις τους και θα πρέπει να περιοριστούν σε κάποια ψίχουλα, αντίστοιχα με αυτά που δόθηκαν πριν το Πάσχα. Για τους υπόλοιπους συνταξιούχους η αύξηση που προβλέπεται για το 2024 περιορίζεται περίπου στο 3%, δηλαδή θα κινείται κάτω και από τον επίσημο πληθωρισμό και πολύ κάτω από τον πραγματικό και την ακρίβεια που σαρώνει το εισόδημά τους.

Και βέβαια, αυτή τη δραματική πραγματικότητα που θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο το 2024, δεν μπορεί να την συγκαλύψει ούτε η απαλλαγή των πρώην δικαιούχων του ΕΚΑΣ από τη συμμετοχή τους στη φαρμακευτική δαπάνη, ούτε η κατάργηση του πέναλτι στη σύνταξη όσων συνταξιούχων εργάζονται, το οποίο θα αντικατασταθεί με κάποια φορολογική επιβάρυνση στο πρόσθετο εισόδημά τους από την εργασία, καθώς το πραγματικό πρόβλημα που αναγκάζει συνταξιούχους να εργάζονται και είναι οι χαμηλές συντάξεις, παραμένει και δεν αντιμετωπίζεται.

Για το πολυδιαφημισμένο «νέο μισθολόγιο» των δημοσίων υπαλλήλων, με αυτό παγιώνεται η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στο διηνεκές. Αλλωστε, οι όποιες «οριζόντιες αυξήσεις» δοθούν - μετά από 14 ολόκληρα χρόνια - δεν θα καλύψουν ούτε τις μεγάλες περικοπές που έγιναν στους μισθούς την προηγούμενη περίοδο, αλλά ούτε και τη λαίλαπα της ακρίβειας που καλπάζει, ενώ ταυτόχρονα έρχονται «πακέτο» με την αντιδραστική «αξιολόγηση», για ένα κράτος ακόμα πιο εχθρικό προς τον λαό.

Τα περί αύξησης του μέσου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, στα 1.500 ευρώ μεικτά, που από «δέσμευση» μεταμορφώθηκαν σε «στόχο», τον οποίο ο πρωθυπουργός συνέδεσε γενικώς με την «ανάπτυξη» που θα προέλθει από «ιδιωτικές επενδύσεις», δηλαδή από την ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεων, η οποία προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης, με τα ωράρια - λάστιχο, τις χιλιάδες απολύσεις, το μακελειό στους χώρους δουλειάς, την ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κ.ο.κ.

Η υπόσχεση ότι ο κατώτατος μισθός θα διαμορφωθεί στα 950 ευρώ μεικτά αλλά στο τέλος της τετραετίας, σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να καταργήσει τον αντεργατικό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και θα συνεχίσει να στερεί από τα συνδικάτα το δικαίωμα να έχουν λόγο στη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού, ο οποίος θα καθορίζεται από την κυβέρνηση, με κριτήριο και εδώ την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Ενώ η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών (που ήδη είχαν μειωθεί κατά 4,4 μονάδες) κατά ακόμα μία μονάδα, που φυσικά θα τη στερηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, σημαίνει ότι ο λαός μέσω της φορολογίας θα συνεχίσει να πληρώνει το «μάρμαρο».