Η εκδήλωση ξεκίνησε από την πλατεία Δήμητρας Τσάτσου, όπου απηύθυνε χαιρετισμό ο Θανάσης Σερδένης, πρόεδρος του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ενώ ακολούθησε πορεία στο Μνημείο Εκτελεσθέντων της περιόδου 1946-1950 και 1941 - 1944, στο Μεζούρλο, όπου χαιρέτισε ο Δαμιανός Μπαλασούλης, μέλος του ΚΣ και Γραμματέας του ΤΣ Λάρισας της ΚΝΕ, και έγινε η κεντρική ομιλία από τον Στέφανο Λουκά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην ομιλία του ο Στέφανος Λουκάς, αφού αναφέρθηκε στα γεγονότα τις μέρες της απελευθέρωσης και τη δράση του ΚΚΕ την περίοδο 1941-1944, τόνισε μεταξύ άλλων ότι «τα συμπεράσματα εκείνης της περιόδου τροφοδοτούν σήμερα το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα με τεράστια εμπειρία για την οργάνωση, την κατεύθυνση και τον προσανατολισμό του ταξικού αγώνα, καθώς και τη στρατηγική με την οποία αυτός ο αγώνας της εργατικής τάξης με την οργάνωση και της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση θα ανοίξει τον δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το ΚΚΕ έχει μελετήσει τη στρατηγική του στα χρόνια της Κατοχής. Τα συμπεράσματα έχουν αποτυπωθεί στα Δοκίμια της Ιστορίας του ΚΚΕ, αλλά και στο σύγχρονο Πρόγραμμά του. Για την τότε στρατηγική κρίνουμε ότι το ΚΚΕ δεν συνέδεσε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την πάλη για την εργατική εξουσία, αν και είχε διαμορφωθεί το 1944 επαναστατική κατάσταση.

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο του ΚΚΕ. Ηταν στη στρατηγική συνολικά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. (...)

Βεβαίως η μελέτη της πείρας των μεταπολεμικών εξελίξεων έως τον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας δείχνουν ότι οι επιλογές μας δεν καθορίστηκαν από φόβο, μπροστά στον αντίπαλο, από διάθεση αποφυγής θυσιών. Οταν μπροστά στον λαό μετά το 1944-'45 μπήκε το δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στην υποταγή στις αλυσίδες των αστών ή τα όπλα, με το ΚΚΕ μπροστάρη ξαναπήρε τα όπλα.

Η εποποιία του ΔΣΕ ήταν η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Η εργατική τάξη, ο λαός έδιναν τη μάχη με τον Δημοκρατικό Στρατό, για τη δική τους Ελλάδα, χωρίς αφέντες και εκμεταλλευτές, κόντρα στην Ελλάδα των αστών και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους.

Ενα βασικό συμπέρασμα είναι ότι: Οταν οι λαοί αποφασίσουν να βγουν μπροστά, οργανωμένοι και αποφασισμένοι να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, νικούν κάθε αντίπαλο, όσο ισχυρός κι αν είναι.

Μόνο που για να μπορούν να το αποφασίσουν, χρειάζονται την οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Που έχοντας σωστή στρατηγική, όταν δημιουργηθεί κατάσταση όπως αυτή του 1944, καθοδηγεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στον αγώνα για την εργατική εξουσία.

Είναι χρήσιμα συμπεράσματα, τώρα που μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με τον πόλεμο που ξέσπασε στη Μέση Ανατολή από το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων».

«Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε οργανώνοντας αντιπολεμική πάλη, ταυτόχρονα με την αλληλεγγύη και τη στήριξη της πάλης του Παλαιστινιακού λαού, με στόχους για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο», σημείωσε ο ομιλητής, τονίζοντας πως «δεν μπαίνουμε κάτω από την ξένη για τους εργαζόμενους σημαία των καπιταλιστών που θα συμμετέχουν σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο για τα κέρδη τους.

Υψώνουμε τη σημαία των συμφερόντων της εργατικής τάξης, του λαού, που στο ενδεχόμενο συμμετοχής σε πόλεμο, η εργατική τάξη οργανώνει αυτοτελώς την πάλη της με όλες τις μορφές, για να σταματήσει μια για πάντα και τον πόλεμο και την εκμετάλλευση. Αγώνας που να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, για την κατάκτηση της εξουσίας. Υπερασπίζεται τα σύνορα ενάντια στον εισβολέα αν έχουμε εισβολή. Καμιά συμμετοχή σε ληστρικό πόλεμο στο έδαφος άλλης χώρας», κατέληξε ο ομιλητής.