Παρέμβαση για τις εξελίξεις με σαφείς «αποχρώσεις» απέναντι στην κυβερνητική γραμμή έκανε χτες ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, μιλώντας στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Γιώργου Χαρβαλιά, με τίτλο «Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια. Η άγνωστη ελληνογερμανική ιστορία».

Μεταξύ άλλων ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα Ελληνοτουρκικά, λέγοντας πως «ορθώς καταδικάζουμε όλοι τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το αυτό βέβαια ισχύει, και πρέπει να ισχύει, έναντι οιασδήποτε επιθετικής συμπεριφοράς ή ακόμα και πρόθεσης αναθεώρησης των διεθνών Συνθηκών και παράβασης του Διεθνούς Δικαίου», αναφερόμενος στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και το casus belli στο Αιγαίο, όπως και στη συνεχή αύξηση των αξιώσεών της.

Σ' αυτό το πλαίσιο, είπε ότι «σφάλλουν σύμμαχοι και εταίροι, ή ακόμα χειρότερα εν επιγνώσει τους υποκρίνονται, όταν στο όνομα της συγκράτησης της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο υποχωρούν στις απαιτήσεις της. Ειδικά μάλιστα όταν αυτό παίρνει τη μορφή συστάσεων και πιέσεων προς την Ελλάδα και την Κύπρο να υποκύψουν στις αξιώσεις της».

Σημείωσε πως «πλάνες και αυταπάτες στα εθνικά θέματα ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται. Προς την Τουρκία, αλλά και όσους ευνοούν μια συμβιβαστική λύση - πακέτο επί όλων των θεμάτων που μονομερώς έχει αυτή εγείρει, οι καθαρές εξηγήσεις και η αποφασιστικότητα είναι η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση. Μια και μοναδική είναι η διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία, η οριοθέτηση της ΑΟΖ και συνακόλουθα της υφαλοκρηπίδας» και πως «ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας (...) δεν είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης, συμβιβασμού ή υποχώρησης», προσθέτοντας πως «ο κατευνασμός υπήρξε κατά κανόνα ο προθάλαμος των συγκρούσεων».

Παράλληλα, σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό επανέλαβε τα περί «νόμιμης άμυνας» του Ισραήλ, σπεύδοντας να προσθέσει πως «η Ευρώπη και η Δύση συνολικά έρχονται ξανά αντιμέτωπες με το επιτακτικό και χρονίζον ζήτημα της ειρήνευσης και της σταθερότητας στην περιοχή. Δεν θα την φέρει η όποια επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα. Το Παλαιστινιακό είναι για πάρα πολλά χρόνια μια χαίνουσα πληγή που κακοφορμίζει συνεχώς. Είναι ανάγκη όσο ποτέ το φλέγον ζήτημα της επίλυσης του Παλαιστινιακού να καταστεί άμεση προτεραιότητα. Πρώτο βήμα η διακοπή των ισραηλινών εποικισμών, κύριος στόχος η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους».

Ενώ σημείωσε πως το παραπάνω «δεν είναι απλό, αλλά επείγει, αν δεν θέλουμε να δούμε στην ευρύτερη γειτονιά της Ευρώπης και έναν δεύτερο γενικευμένο πόλεμο. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψιν ότι και τα Δυτικά Βαλκάνια διολισθαίνουν σε κρίση, αφού και στο Κόσοβο και στη Βοσνία η εικόνα καθίσταται ιδιαίτερα ανησυχητική».

Μάλιστα, ειδικά για τα Βαλκάνια σημείωσε πως «όσοι με ενθουσιασμό ενθάρρυναν τη βεβιασμένη και άτακτη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τη μεροληπτική στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή και την επιβολή τεχνητών λύσεων δεν έλυσαν το πρόβλημα. Το περιέπλεξαν και το μετέθεσαν στο μέλλον», σημειώνοντας πως «το μέλλον ήρθε» και μαζί η επιτακτική ανάγκη η ΕΕ να παρέμβει «τώρα, πριν οι ελλοχεύοντες εθνικισμοί και αναθεωρητισμοί επιχειρήσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους επί του πεδίου».

Κριτική εξάλλου σε ΕΕ και Γερμανία και για την οικονομική κρίση του 2008, λέγοντας ότι «οι εύρωστες οικονομίες του βορρά, με προεξάρχουσα τη Γερμανία» πρόταξαν «το στενό άμεσο εθνικό συμφέρον έναντι του πραγματικού ορθολογισμού των κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων και αναγκών, εμπλέκοντας μάλιστα το ΔΝΤ στα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Με ειδική ενεργειακή σχέση με τη Ρωσία, προνομιακή εμπορική σχέση με την Κίνα και ελάχιστες στρατιωτικές δαπάνες, η Γερμανία και οι συν αυτή εξυπηρέτησαν το συμφέρον τους, επωφελήθηκαν από την κρίση αλλά υπονόμευσαν την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική».