- Και πού είσαι ακόμη γιαγιά... Δεν έχουμε δει τίποτε, αφού δεν έχουμε εικόνα από τις επιχειρήσεις.

- Αυτό λέω. Εγώ δεν ξέρω πολλά. Ούτε βλέπω κάτι ιδιαίτερο. Ο,τι δείχνουν οι τηλεοράσεις βλέπω. Και όπως λες, είναι ελάχιστο. Αλλά δεν μπορώ να ησυχάσω, βρε παιδί μου. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Δεν το χωρά ο νους μου. Τους σκοτώνουν τους ανθρώπους χειρότερα από τα ζώα. Εχω ζήσει τον πόλεμο εδώ και έχω δει πολλά. Νομίζω ότι αυτό είναι χειρότερο. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι; Ολοι αυτοί οι μεγάλοι, που βομβαρδίζουν από εδώ και από εκεί, για ψύλλου πήδημα, πού είναι;

- Και τι κάνει; Μετά από όλα αυτά, κατέβηκαν κάποιες χιλιάδες στο δρόμο. Εγώ, στην ηλικία μου, και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Πού είναι οι άλλοι; Στενοχωριούνται, θυμώνουν, και; Μετά τι κάνουν; Αλλάζουν κανάλι; Βλέπουν κανένα σίριαλ; Θα το συζητήσουν και λίγο όταν πάνε εκδρομή με ένα φιλικό ζευγάρι την Κυριακή, αλλά θα αλλάξουν γρήγορα θέμα, για να μην τους μαυρίσει η καρδιά; Αντε, να δώσουν και κανένα φράγκο για να μαζευτούν λεφτά για τους Παλαιστίνιους. Και ύστερα; Πώς κοιμούνται το βράδυ ήσυχοι; Πώς αράζουν στον καναπέ τους χαριεντιζόμενοι; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Τι σόι άνθρωποι είμαστε;

- Εγώ ξέρεις τι νομίζω; Οτι δεν είμαστε πια άνθρωποι, είμαστε χειρότεροι από θηρία. Ετσι μας κάνανε. Πού ακούστηκε να μακελεύουν τον συνάνθρωπό σου και εσύ να μην κουνιέσαι; Πρέπει, δηλαδή, να σφάξουν το δικό σου παιδί για να κουνηθείς; Και τότε, ποιος θα φωνάξει για σένα; Κανείς. Θα κλείσουν και οι άλλοι την τηλεόραση. Θεέ μου συγχώρα με...