Η Λιψία, δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Ανατολικής Γερμανίας μετά το Ανατολικό Βερολίνο, σήμερα δε διαφέρει κατά πολύ από τις υπόλοιπες πόλεις της Γερμανίας. Παραμένει όμορφη κι ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα αποτελεί επιχειρηματικό κέντρο και συγκοινωνιακό κόμβο. Από τα χρόνια του μεσοπολέμου είχε διακριθεί για τις ποικίλες ετήσιες εκθέσεις της, οι οποίες συνεχίστηκαν και κατά την περίοδο που τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας κυβερνούσε το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μια από τις σημαντικότερες από αυτές είναι και η Εκθεση βιβλίου στην οποία η Ελλάδα πήρε μέρος πέρυσι κι εφέτος με περίπτερο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Πόλη με παράδοση ως εκδοτικό και τυπογραφικό κέντρο (εδώ έχουν τυπωθεί πολλά βιβλία Ελλήνων την περίοδο πριν και μετά την Επανάσταση του 1821) διαθέτει μια σπουδαία Βιβλιοθήκη, την Deutsche Bucherei, που στεγάζει κάπου επτά εκατομμύρια τίτλους, συμπεριλαμβανομένων όλων των βιβλίων που εκδόθηκαν στη Γερμανία από το 1913.

Η Λιψία, κτισμένη στην καρδιά της Σαξονίας, εκτός από τις εκθέσεις της είναι γνωστή για τον τεράστιο σιδηροδρομικό της σταθμό που ολοκληρώθηκε το 1915, αποτελείται από 26 πλατφόρμες και είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης, πέρασμα προς τις ανατολικές περιοχές της ηπείρου. Ο σταθμός είναι ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, με τρία επίπεδα, γεμάτα καταστήματα, βιβλιοπωλεία, φαγάδικα. Βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Λιψίας, μπροστά στην πλατεία «Βίλι Μπραντ» (πρώην πλατεία Δημοκρατίας), κοντά στο ζωολογικό κήπο (με λιοντάρια και τίγρεις) και τις δύο περίφημες εκκλησίες, τον Αγιο Νικόλαο και τον Αγιο Θωμά. Στο ιστορικό κέντρο που διασχίζεται από πεζόδρομους και τελεί υπό κατάσταση ανοικοδόμησης και αναπαλαίωσης των κτιρίων, υπάρχουν πολυκαταστήματα, καφετέριες, ρεστοράν, κινηματογράφοι, καμπαρέ και άλλα στέκια.

Η πόλη που στη διάρκεια των βομβαρδισμών που έπληξαν το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας, δηλαδή τη Σαξονία, το 1945, πριν την κατάληψη της χώρας από τις συμμαχικές (αγγλοαμερικανικές) δυνάμεις, δεν ήταν στόχος. Ετσι δεν καταστράφηκε όπως η Δρέσδη, που έχασε κάπου 35.000 ανθρώπους και μεταπολεμικά χρειάστηκε να ανοικοδομηθεί εκ θεμελίων. Διατηρεί λοιπόν το παλιό της χρώμα και δεν υστερεί από άποψη μουσείων, μολονότι ολόκληρη είναι ένα ανοιχτό μουσείο. Το αναγεννησιακό Altes Rathaus (1566), ένα από τα μεγαλύτερα δημαρχεία της Γερμανίας, στην ωραία κεντρική πλατεία Markt, βρίσκεται δίπλα στο ιστορικό μουσείο, ενώ πιο πέρα βρίσκεται το Neues Rathaus, το νέο δημαρχείο, το ίδιο μεγαλοπρεπές. Υπάρχουν ακόμα το μουσείο των πλαστικών τεχνών, το μουσείο Runde Ecke, το μουσείο Historische Raume im Reichgericht, όπου το 1933 έγινε η δίκη του Γκεόργκι Δημητρόφ, κατηγορούμενου για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ.

Μολονότι τα πάντα έχουν αλλάξει από την εποχή του παλιού καθεστώτος, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, και τίποτα πλέον δεν το θυμίζει (η μεγάλη πλατεία Καρλ Μαρξ έχει μετονομαστεί σε πλατεία Augustusplatz), εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη οι οδοί προς τιμήν των Ρόζας Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπνεχτ, προσώπων ιστορικών που σημάδεψαν την ιστορία της Γερμανίας. Επίσης, εξακολουθεί να υπάρχει το πάρκο Κλάρας Τσέτκιν, επίσης σημαντικό ιστορικό πρόσωπο, στο άγαλμα της οποίας κάποιοι περαστικοί τοποθετούν στην ανοιγμένη χούφτα του δεξιού χεριού ένα γαρίφαλο.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τη Λιψία είναι η πανταχού παρουσία του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο οποίος εργάστηκε στην πόλη από το 1723 μέχρι το θάνατό του το 1750. Μέσα στην εκκλησία του Αγίου Θωμά (του 1212) βρίσκεται ο τάφος του συνθέτη, ενώ έξω από αυτήν υπάρχει το άγαλμά του και απέναντι το Μουσείο Μπαχ, καθώς κι ένα κατάστημα πωλήσεων αναμνηστικών που συνδέονται με αυτόν. Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο εντός της εκκλησίας βρίσκονται τα όργανα με τα οποία έπαιζε ο Μπαχ (βιολιά, βιολοντσέλα, μπάσα).

Επίσης, ο Μπαχ ήταν πρωτοψάλτης στην άλλη εκκλησία, του Αγίου Νικολάου (του 1165) που κτίστηκε στη διασταύρωση δύο σημαντικών εμπορικών δρόμων, οι οποίοι συνέδεαν την ανατολική με τη δυτική, τη νότια με τη βόρεια Ευρώπη, ο άγιος Νικόλαος ήταν ο προστάτης των εμπόρων κατά το Μεσαίωνα. Η εκκλησία αρχικά ήταν ρομανικού ρυθμού, στη συνέχεια επεκτάθηκε και οι τρεις πύργοι της πήραν την τελική τους μορφή σε ρυθμό μπαρόκ. Εντυπωσιακό είναι το εσωτερικό της εκκλησίας με τους κίονες κορινθιακού ρυθμού που η κορυφή της καταλήγει σε φύλλα φοίνικα, ενώ η οροφή, τα υπερώα και τα καθίσματα είναι πλούσια διακοσμημένα. Η εκκλησία διαθέτει ένα όργανο που κατασκευάστηκε το 1858-1862, σημαντικό έργο ρομαντικής τεχνοτροπίας που εκμοντερνίστηκε τον 20ό αιώνα και σήμερα λειτουργεί με ηλεκτροπνευματικό τρόπο.

Αλλο περίφημο αξιοθέατο είναι το πολυτελές ρεστοράν Auerbachs Keller (λειτουργούσε και στη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος και ήταν πιο λιτό ως προς τη διακόσμηση), έξω από την είσοδο του οποίου υπάρχουν γλυπτά που αναπαριστούν σκηνές από τον «Φάουστ» του Γκαίτε. Σε αυτό σύχναζε και συχνάζει η αφρόκρεμα της κοινωνίας της πόλης.