Η σχιζοφρενική στάση του υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος από τη μια υποστήριξε ότι «πριν από 20 χρόνια οι αρχές περί ποινικού δικαίου θα έθεταν στην άκρη ένα τέτοιο κείμενο ως επικίνδυνο», ενώ από την άλλη εισηγήθηκε την κύρωσή του, αναδεικνύει τη μια, όχι όμως και την πλέον επικίνδυνη πτυχή του ζητήματος. Στο τέλος της γραφής, αναμενόμενο είναι μια κυβέρνηση «εκσυγχρονιστών» να προσαρμόζεται στη βαρβαρότητα και να θεωρεί πολυτέλεια την τήρηση των αρχών του ποινικού δικαίου κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες.

Αν όμως, επειδή «δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφήσουμε να αιωρείται μια αρνητική ρητορική εναντίον της Ελλάδας» και επειδή δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει «τη διεθνή κοινότητα απέναντί της», υιοθετηθούν οι ορισμοί της τρομοκρατίας των ισχυρών, δηλαδή κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ, τότε όχι μόνο καταστρατηγούνται οι αρχές του ποινικού δικαίου, αλλά η ίδια η δημοκρατία. Και τούτο διότι είναι καταστρατήγηση της δημοκρατίας, αντιδημοκρατική εκτροπή αν αποδεχτούμε:

• Την εξίσωση πας μη φιλοαμερικανός βάρβαρος και τρομοκράτης, του Προέδρου Μπους.
• Την εξίσωση όλων των κινημάτων και χωρών που αντιτίθενται στην αμερικανική πολιτική με τρομοκράτες, που περιλαμβάνεται στη γνωστή λίστα των ΗΠΑ.
• Τις διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ ως στοιχείο, που μπορεί να κατατάξει μια χώρα στις χώρες υψηλού τρομοκρατικού κινδύνου, κάτι που επικαλέστηκαν οι ΗΠΑ στην επίσημη έκθεσή τους για την τρομοκρατία, αναφορικά με την Ελλάδα.
• Το διαχωρισμό του τρομοκράτη από τον κοινό εγκληματία από το γεγονός πως ο δεύτερος στοχεύει με τις πράξεις του να ανατρέψει τους υπάρχοντες θεσμούς, δηλαδή ότι είναι τρομοκράτης όποιος δεν αποδέχεται πως καπιταλισμός σημαίνει το τέλος της ιστορίας, κάτι που προτείνεται από την ΕΕ.
• Το χαρακτηρισμό από την ισπανική προεδρία της ΕΕ των κινητοποιήσεων κατά της παγκοσμιοποίησης ως «έργου ενός χαλαρού δικτύου, που καλύπτεται πίσω από διάφορα κοινωνικά μέτωπα, δηλαδή οργανώσεις που εκμεταλλεύονται τη νόμιμη θέση τους, για να βοηθήσουν την επίτευξη των στόχων των τρομοκρατικών ομάδων».
• Την κατάληψη της Εθνικής ακόμα και του Παντείου ως τρομοκρατικές πράξεις.

Οσο υπερβολικά και αν φαντάζουν όλα αυτά, εκεί οδηγεί η αποδοχή του ορισμού της τρομοκρατίας «κατά τον ισχυρό», εκεί οδηγεί η κύρωση σκοταδιστικών συμβάσεων στο όνομα της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Οδηγεί, όμως, και εμάς να βγούμε κάποια μέρα στους δρόμους της Αθήνας, και αντί όπως οι πολίτες της Βιέννης την περίοδο της κατοχής να έχουμε το πεντάλφα στο πέτο, να βροντοφωνάζουμε «είμαστε όλοι τρομοκράτες». Μη μας εξωθείτε να το πράξουμε, γιατί τότε θα έχετε μεν κερδίσει την εμπιστοσύνη των ισχυρών του πλανήτη, αλλά θα έχετε χάσει εκείνη του «τρομοκράτη» λαού. Κι όπως απέδειξε η πρόσφατη άρνηση ακόμη και του Προέδρου της Αιγύπτου να συναντήσει τον Πάουελ, οι ξένοι προστάτες δεν αρκούν. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας.