Οι περιστάσεις δε θα μπορούσαν να είναι ευνοϊκότερες. Ο βομβαρδισμός της «κοινής γνώμης» με επίσημες, ημιεπίσημες και ανεπίσημες ανακοινώσεις, «πληροφορίες» και εικασίες για τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις έχει διαμορφώσει το κλίμα. Τώρα, πλέον, η κυβέρνηση αισθάνεται έτοιμη να θέσει τον ελληνικό λαό προ του διλήμματος-απάτη: «Ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου, ή δημοκρατικά δικαιώματα;».
Υπολογίζει, προφανώς, ότι ο φόβος από μια «αόρατη» απειλή είναι αρκετός για να παραλύσουν οι όποιες αντιδράσεις στην ενεργοποίηση των εγχώριων και των διεθνών «τρομονόμων».
Προχτές το βράδυ έφερε για κύρωση στη Βουλή μια διεθνή συμφωνία για την «καταστολή τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων», την οποία είχε υπογράψει στις 2 του Φλεβάρη 1998. Πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβερνητική σπουδή δε συνδέεται με τα τελευταία γεγονότα.
Η συμφωνία αυτή, όπως και άλλες ανάλογες και πιο πρόσφατες, περιλαμβάνει ορισμούς της τρομοκρατίας και των τρομοκρατικών ενεργειών που θα μπορούσαν με μια διασταλτική ερμηνεία να χρησιμοποιηθούν εναντίον «ενοχλητικών» κινημάτων, κινήσεων, κομμάτων και οργανώσεων αλλά και προσώπων. Η συμφωνία αναφέρεται βέβαια σε «βομβιστικές επιθέσεις», με τις οποίες δεν έχει καμιά σχέση το μαζικό κίνημα. Ορίζει, όμως, ως αντικείμενο τρομοκρατικών ενεργειών «τόπους δημόσιας χρήσης, κρατικής, ή κυβερνητικής εγκατάστασης, συστήματα δημόσιων μεταφορών, ή εγκαταστάσεων υποδομής». Είναι άραγε πολύ δύσκολο, παραδείγματος χάριν, να χρησιμοποιηθεί αυτός ο ορισμός εναντίον εργαζομένων οι οποίοι κατά τη διάρκεια μιας κινητοποίησης αποφασίζουν την (έστω συμβολική) κατάληψη ενός τέτοιου χώρου;
Σημαντικό είναι, ακόμη, το ότι δε διώκονται μόνον οι πράξεις αλλά και οι «προθέσεις». Δίνεται έτσι η δυνατότητα στις «αρχές» να δεχτούν αυτό που διατύπωνε, το 2000, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην έκθεσή του για την τρομοκρατία. Οπου χαρακτήριζε τις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού για την «υπόθεση Οτσαλάν», τη ΝΑΤΟική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία, την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα, «ευνοϊκό περιβάλλον» για την ανάπτυξη της τρομοκρατίας...
Βεβαίως, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται για την απόφαση της κυβέρνησης να φέρει τώρα για κύρωση τη συγκεκριμένη συμφωνία, αφού με τη συμφωνία αυτή δίνεται η δυνατότητα σε ένα ξένο κράτος να ζητήσει την παράδοση ενός κατηγορούμενου για τρομοκρατία, αν το «αδίκημα τελείται κατά υπηκόου, κρατικής ή κυβερνητικής εγκατάστασης, συμπεριλαμβανόμενης της πρεσβείας ή άλλων διπλωματικών ή προξενικών εγκαταστάσεων του εν λόγω κράτους». Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ή όποια άλλη χώρα, αποκτούν το δικαίωμα να ζητήσουν και να πετύχουν την έκδοση ενός κατηγορούμενου που βρίσκεται στα χέρια των ελληνικών αρχών, αν κάποια από τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται εμπίπτει στο παραπάνω άρθρο της συμφωνίας. Και με δεδομένο ότι οι δικές τους υπηρεσίες δρουν ανεξέλεγκτα στη χώρα, τα πράγματα γίνονται άκρως επικίνδυνα.
Η κυβερνητική επιχείρηση για την εσπευσμένη κύρωση της συγκεκριμένης συμφωνίας ανοίγει το δρόμο για να ενεργοποιηθούν και άλλες συμφωνίες, όπως ο «ευρωτρομονόμος», με ρυθμίσεις ακόμη πιο επικίνδυνες για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στο όνομα μιας «ασφάλειας», στην άλλη όψη της οποίας βλέπουμε το αποτρόπαιο πρόσωπο της τρομοκρατίας της «νέας τάξης».
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Feeds
Αποφάσισαν το «τέλος» της αγροτιάς!
