Οι αστυνομικοί που υπέβαλαν στο βασανιστήριο του ηλεκτροσόκ τον 20χρονο στρατιώτη Γ. Παπακώστα, μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου - το παράπτωμα του νεαρού ήταν τροχαία παράβαση - δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε, καθώς δεν πρόκειται να δώσουν λογαριασμό για την πράξη τους σε κανέναν. Ούτε και οι συνάδελφοί τους του Τμήματος Μπεντιτσών, που ξυλοκόπησαν άγρια κι έσπασαν το τεχνητό χέρι του 45χρονου Σπ. Σκορδίλη, υπαλλήλου του Δήμου Μελιτειέων Κέρκυρας, επειδή - όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν - οδηγούσε με υπερβολική ταχύτητα και δε σταμάτησε στο αστυνομικό μπλόκο, θ' απολογηθούν και θα τιμωρηθούν για την αυθαίρετη, αυταρχική και παράνομη ενέργειά τους.

Οπως ουδείς από αυτούς τους εκπροσώπους και τους υπηρέτες της πολυποίκιλης και πολυπλόκαμης εξουσίας δεν κατηγόρησε ποτέ τους μπάτσους του Λιμενικού που έδερναν αλύπητα, μέχρι αναισθησίας, απεργούς ναυτεργάτες και σπουδαστές συμπαραστάτες τους στο λιμάνι του Πειραιά, ακόμα και μέσα στα ασθενοφόρα, τους ΜΑΤατζήδες που ξεφούσκωναν τα λάστιχα των τρακτέρ των αγροτών, τους ασφαλίτες που κυνηγούσαν μαθητές μέσα στα σχολεία, τους χαφιέδες που παρακολουθούσαν συνεδριάσεις και συνελεύσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων και προβόκαραν διαδηλώσεις. Οχι, βεβαίως, ότι περιμέναμε από τους «διακόνους» και τους «υμνητές» της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας, να επιδείξουν δημοκρατική ευαισθησία, μετατρεπόμενοι σε υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι κάθε λογής ζηλωτές ενός αντιδημοκρατικού-αυταρχικού αστικού κράτους νιώθουν, σήμερα, πανευτυχείς, καθώς βλέπουν ότι, με πρόσχημα και αφορμή την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» και με ευθύνη της κυβέρνησης και της ΝΔ, διαμορφώνεται και εμπεδώνεται στη χώρα μας ένα κλίμα άκρατης κι ασύδοτης αστυνομοκρατίας, που σκιάζει τους πάντες και τα πάντα, θυμίζοντας άλλες, αλήστου μνήμης, εποχές. Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα ο κάθε αστυνομικός θεωρεί ότι αυτός είναι το κράτος και ο νόμος, κι επομένως έχει το δικαίωμα να τιμωρεί όποιον πολίτη ο ίδιος διαπιστώνει - ή και απλώς νομίζει - ότι δε συμμορφώνεται αμέσως προς τις υποδείξεις του και δεν εκτελεί προθύμως τις προσταγές του. Πολύ περισσότερο που - όπως μπορεί να άκουσε από κάποιον εκ των ανωτέρων του - «ο πολίτης πρέπει να θεωρείται ύποπτος εκ προοιμίου και ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου».

Το γεγονός ότι μόνον το ΚΚΕ εξακολουθεί να ορθώνει, και σε τούτους τους δύσκολους και πονηρούς καιρούς, το πολιτικό του ανάστημα στην αστυνομοκρατία και στην κυβερνητική τρομοκρατία, μπορεί μεν να περιποιεί τιμή στους κομμουνιστές που δε δειλιάζουν εύκολα, αλλά δεν τους χαροποιεί κιόλας. Η σιγή του φόβου, που τείνει να επικρατήσει πάνω από μια Ελλάδα με αυταρχικούς κυβερνήτες, φοβισμένους πολιτικούς και τρομοκρατημένους πολίτες, δεν είναι ό,τι το καλύτερο για το παρόν και ό,τι πιο ελπιδοφόρο για το μέλλον της πατρίδας μας. Στο χέρι του λαού μας είναι ν' αντιδράσει με γενναιότητα, τόλμη κι αποφασιστικότητα, μη επιτρέποντας στους τρομοκράτες της εξουσίας να τον τρομοκρατούν...