Για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς, μιλά η κυβέρνηση, όταν τα βομβαρδιστικά του Μπους ανεφοδιάζονται στη Σούδα. Μιλά για ακροδεξιά, όταν μετατρέπει το στρατό σε μισθοφορικό - ικανό για επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες. Μιλά για ακροδεξιά, έχοντας μετατρέψει τους δρόμους σε κατεχόμενους από διαρκή αστυνομικά μπλόκα, έχοντας δέσει τη χώρα στο άρμα της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας των ΗΠΑ.

Δεν απευθύνεται σε ιθαγενείς η κυβέρνηση. Το 'χει ξανακάνει. Εχει ανάγκη τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς για να μετατοπίσει εκεί τη συζήτηση, που αναγκαστικά γίνεται για την καρα-δεξιά πολιτική της. Μια πολιτική άκρως νεοφιλελεύθερη, που προσυπογράφεται από τη ΝΔ και στηρίζεται από το ΣΥΝ στην πράξη. Γιατί, τι άλλο από νεοφιλελευθερισμός είναι η επιβολή της μερικής απασχόλησης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η φορομπηχτική πολιτική, τα τσεκουρεμένα μεροκάματα, η αναγωγή των οραμάτων του μεγάλου κεφαλαίου για νέα υπερκέρδη σε εθνικό όραμα, μέσα από μια διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης;

Ομως, δε διστάζει. Ολα επιτρέπονται μπροστά στο στόχο, που είναι ο έγκαιρος εγκλωβισμός όσο περισσότερων δυνάμεων, τώρα, πριν το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης ξεμπροστιάσει τόσο το ΠΑΣΟΚ, που να είναι και προσβλητική η όποια συσπείρωση γύρω του. Το διακύβευμα είναι πράγματι μεγάλο. Καθώς και οι απλοί άνθρωποι του μόχθου που στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, παρά την αισχρή επιχείρηση εξαγοράς και εξανδραποδισμού τους, υφίστανται την αντεργατική - πριν απ' όλα - πολιτική του, και αυτοί καλούνται να ζήσουν με το 2,5% στους μισθούς, με την ιδιωτική ασφάλιση, που τους αρπάζουν τα αποθεματικά από τα Ταμεία, που στο όνομα της ασφάλειας τούς επιβάλλουν να κοιμούνται παρέα με τον ατομικό τους αστυνόμο και να πηγαίνουν την άλλη μέρα να σκοτωθούν «ασφαλείς» στο μεροκάματο του τρόμου.

Ξέρει η κυβέρνηση πως η πολιτική της δε θα μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο, παρά αυτό που είναι: Μια δεξιά πολιτική. Γι' αυτό κουνάει το φάντασμα της ακροδεξιάς στα πρόσωπα των Καρατζαφέρη - Ψωμιάδη, λες κι ο Λάτσης με τον Βαρδινογιάννη είναι κεντρώοι. Η εκτίμηση Λαλιώτη για μέτωπο στην ακροδεξιά και η πρότασή του στην «αριστερά» δεν αφορά την αριστερά. Αφορά μόνον όσους έχουν ως κεντρικό πυρήνα της πολιτικής τους ύπαρξης την κεντροαριστερή κυβερνητική διαχείριση, όσους υπηρετούν και ανέχονται τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, αναζητώντας δήθεν ελκυστικότερη μορφή διαχείρισης. Αφορά την ηγεσία του ΣΥΝ και την αξιοποιεί για να εγκλωβίσει όποιον διατηρεί ακόμα αυταπάτες ότι ο ΣΥΝ είναι αριστερά. Για κάθε εργάτη, κάθε αγρότη, κάθε μικρομεσαίο, για τους ανθρώπους που βιώνουν αυτήν την πολιτική στη γειτονιά, στη λαϊκή, στα σούπερ μάρκετ, στους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, στους μισθούς της πείνας, στα εργασιακά γκέτο όπου η δημοκρατία είναι εξαφανισμένη και ως λέξη, για κάθε νέο παιδί που αυτή η πολιτική τού τσαλακώνει, όχι μόνο τα όνειρα, αλλά την ίδια την έτσι κι αλλιώς μισή ζωή, για όλους αυτούς, δεν μπορεί να υπάρχουν αυταπάτες. Οι δεξιοί δεν μπορούν πια να μεταμορφωθούν σε αντι-ακροδεξιούς.