Ο πόλεμος κατά του Ιράκ γίνεται, όπως μας λένε, επειδή κατέχει χημικά όπλα. Τουλάχιστον, κατείχε. Γνωστό. Αλλωστε, το καθεστώς του Σαντάμ έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν χημικά όπλα, αφανίζοντας μια ολόκληρη κουρδική πόλη.

Οπλα μαζικής καταστροφής, λοιπόν, όχι απλώς υπάρχουν, αλλά, όπως φαίνεται, χρησιμοποιούνται κάθε φορά που αυτοί που τα διαθέτουν το κρίνουν απαραίτητο. Εχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν. Χρησιμοποιούνται και τώρα στο νέο είδος πολέμου, κατά της τρομοκρατίας. Ενός πολέμου, ακήρυχτου αλλά συνεχούς, κατά ενός εχθρού αόρατου αλλά πανταχού παρόντος. Και όλους εμάς, αθώους και άμαχους, τοποθετημένους ήδη στο πεδίο των μαχών του νέου πολέμου τους, μας συνηθίζουν σιγά - σιγά να ζούμε με το φόβο, ή την ελπίδα ότι δε θα συμπεριληφθούμε, κάποια στιγμή, στο 10% των «παράπλευρων» απωλειών....

Κάπως έτσι δεν αποκαλούσαν και οι ΝΑΤΟικοί τα θύματα αμάχων στο Κοσσυφοπέδιο; «Παράπλευρες» απώλειες! Οσο για το ερώτημα, παραμένει: «Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;»...