Διαφωνώ με την τρομοκρατική δράση των Τσετσένων αποσχιστών, πολύ περισσότερο που υποπτεύομαι πως πίσω τους κρύβονται μυστικές υπηρεσίες μεγάλων δυνάμεων και ισχυρά διεθνή συμφέροντα. Αρνούμαι, όμως, να δεχτώ την εν ψυχρώ δολοφονία πολλών αθώων πολιτών από τις κατασταλτικές δυνάμεις του ρωσικού κράτους. Δεν είμαι τόσο αφελής κι ανύποπτος να μην αντιλαμβάνομαι ότι σ' αυτή την ενέργεια οδήγησαν όχι μόνο οι τρομοκράτες του Μ. Μπαράγεφ, αλλά και το αντιτρομοκρατικό κλίμα που έχει καλλιεργηθεί στη Ρωσία του Γιέλτσιν και του Πούτιν και πήρε εκρηκτικές διαστάσεις μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001. Οι «δημοκράτες» ηγέτες της ταλαίπωρης νεοκαπιταλιστικής Ρωσίας βαρύνονται με εγκλήματα που προκάλεσαν το θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων, αν θυμηθούμε τους νεκρούς υπερασπιστές του Κοινοβουλίου το 1993, τους σκοτωμένους αμάχους από τους «τυφλούς» βομβαρδισμούς στο Γκρόζνι το 1994, τους πνιγμένους του υποβρυχίου «Κουρσκ» το 2000 κι άλλους πολλούς...

Διαφωνώ με τη δικτατορική διακυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεΐν, που καταπνίγει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ιρακινού λαού. Πολύ περισσότερο που γνωρίζω ότι οι πρώτοι που «τραβούν τα πάνδεινα» είναι οι κομμουνιστές, οι οποίοι βασανίζονται, φυλακίζονται, δολοφονούνται. Αρνούμαι, όμως, να δεχτώ την αυθαίρετη τρομοκρατική απόφαση του Μπους να κηρύξει νέο πόλεμο κατά του Ιράκ, με πρόσχημα την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας. Δεν είμαι τόσο αφελής κι ανύποπτος να μην καταλαβαίνω ότι κι αυτός ο πόλεμος «μυρίζει» πετρέλαιο, όταν, μάλιστα, γνωρίζω τις «αδελφικές σχέσεις» που είχαν παλιότερα οι ΗΠΑ με το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ.

Διαφωνώ με την ιδεολογική τοποθέτηση, την πολιτική θεωρία και πρακτική του Γιάννη Σερίφη. Αρνούμαι, όμως, να δεχτώ την προφυλάκισή του χωρίς αποδείξεις, ούτε καν σοβαρές ενδείξεις ενοχής. Δεν είμαι αφελής κι ανύποπτος να μη συσχετίσω αυτή την εξέλιξη με το πρόσφατο ταξίδι του Μ. Χρυσοχοΐδη στις ΗΠΑ και τη συνάντησή του με τους αρμοδίους της CIA, όταν γνωρίζω για τις πιέσεις των Αμερικανών προς την ελληνική κυβέρνηση να κατονομαστεί ο Γ. Σερίφης ως μέλος της «17Ν» και δολοφόνος του Αμερικανού πράκτορα Γουέλς, ώστε να συλληφθεί και να καταδικαστεί. Πολύ περισσότερο που έχω ακουστά ότι για δυο πρόσωπα του εκάστοτε Υπουργικού Συμβουλίου στην Ελλάδα ήθελαν πάντοτε να έχουν τον τελευταίο λόγο οι Αμερικανοί: Για τους υπουργούς Εθνικής Αμυνας και Δημόσιας Τάξης.

Διαφωνώ με την ενέργεια του Τ. Λιμούρα να επιχειρήσει να επιτεθεί σε μια ανυπεράσπιστη γυναίκα, με στόχο να τη ληστέψει και δεν τον δικαιολογώ, ακόμα κι αν ενεργούσε υπό την επήρεια ναρκωτικών ή και της πείνας. Αρνούμαι, όμως, το «δικαίωμα» στον ανθυπαστυνόμο Θ. Κάλτσα να τον πυροβολήσει εκ του σύνεγγυς και εν ψυχρώ «στο σταυρό», σκοτώνοντας ένα νεαρό άνδρα που είχε πολλή ζωή μπροστά του για να διομορφωθεί. Πολύ περισσότερο, γιατί υποψιάζομαι πως το, εν λόγω, «όργανον» ενήργησε με τη σκέψη ότι θα μείνει ατιμώρητος, καθώς στη χώρα μας καλλιεργείται «κλίμα» αστυνομοκρατίας, μέσα στο οποίο μπορεί να επιτρέπεται η οποιαδήποτε αστυνομική αυθαιρεσία...