Τα ερωτήματα γύρω από την τρομοκρατική επιχείρηση στο θέατρο της Μόσχας είναι πολλά, αν και δεν αναμένεται να απαντηθούν άμεσα, όπως άλλωστε συνέβη και με το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη. Εχει όμως μεγάλη αξία να τεθούν τα ουσιώδη ερωτήματα, τα οποία όμως δεν αφορούν, κυρίως, στο τι αέριο και σε τι ποσότητα χρησιμοποίησαν οι ρωσικές αρχές ασφαλείας, ούτε αν εξάντλησαν τα περιθώρια διαπραγματεύσεων με τους Τσετσένους αυτονομιστές.

Τα καίρια ερωτήματα είναι άλλα. Ποιον εξυπηρετεί η δημιουργία ενός κλίματος πλανητικής ανασφάλειας, ένα κλίμα όπου «η απειλή της τρομοκρατίας» δεν εξαιρεί καμία χώρα; Ποιος κατευθύνει και κινεί τα νήματα στο νέο κύκλο τρομοκρατικών χτυπημάτων σε διάφορες περιοχές του κόσμου; Αποτελεί άραγε η «Αλ Κάιντα» τη «διεθνή της τρομοκρατίας» ή είναι το απαραίτητο άλλοθι και ο αναγκαίος «εχθρός» για την πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ; Είναι άραγε τυχαίο ότι ο Μπους είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του Πούτιν στις «ανορθόδοξες μεθόδους» αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας»;

Είναι τυχαίο, άραγε, ότι το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα συμπίπτει με τις πιέσεις της Ουάσιγκτον να εξασφαλίσει το ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά του Ιράκ; Είναι τυχαίο ότι ο νέος κύκλος του τρόμου συμπίπτει με την έξαρση των φιλειρηνικών κινητοποιήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο ενάντια στον «προληπτικό πόλεμο» των αφεντικών της νέας τάξης;

Εκτός από τα ερωτήματα υπάρχουν και «βεβαιότητες». Η ανθρώπινη ζωή, για παράδειγμα, δεν έχει την παραμικρή αξία για τους δυνάστες των λαών και είναι πανεύκολα αναλώσιμη στο βωμό της διατήρησης της νέας τάξης. Είναι ολοφάνερο, επίσης, ότι χωρίς παλλαϊκή αντίσταση και συντονισμένη δράση των λαών η ηγεμονία των ΗΠΑ και των πρόθυμων ή μη συμμάχων τους θα εδραιώνεται πάνω σε ποτάμια από αίμα αθώων ανθρώπων.