Ηταν πριν 12 μέρες που με πήρε στο τηλέφωνο για να μου πει ότι του άρεσαν τα «Διακριτικά» μου για τη νεαρή Τουρκάλα που πέθανε στο «Λευκό Κελί». Το έκανε συχνά, σαν να ήταν ακόμα υπεύθυνος αυτός για τα γραφόμενά μου. Τον ρώτησα για την υγεία του και μου είπε ότι θα έκανε εγχείρηση στην καρδιά. Νιώθοντας την ανησυχία μου, προσπάθησε να με καθησυχάσει κάνοντας χιούμορ για το θάνατο. Ετσι έκανε πάντα, ο Τάκης. Ποτέ δε σ' άφηνε να στενοχωρηθείς.

Δεκαοχτώ χρονώ ήμουν όταν πήγα στον «Ριζοσπάστη» - ήταν στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας - και τον βρήκα διευθυντή. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είχα να κάνω μ' έναν άνθρωπο - μάλαμα. Σ' αυτόν, οι νέοι που είμαστε τότε στην εφημερίδα, βρήκαμε τον πραγματικό σύντροφο, αλλά και το φίλο. Αυτός «σήκωνε» τ' ασεβή αστεία μας, αποδεχόταν την αυθάδειά μας, κατανοούσε τα ελαττώματά μας, συγχωρούσε τα παραπτώματά μας.

Κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να υποχωρήσει ρούπι από τις Ιδέες, τις Αρχές, «τα μέτρα και τα σταθμά» του Κόμματος και του «Ρ». Σαν παρεκκλίναμε κάπου, είχε τον τρόπο να μας φέρνει στον ίσιο δρόμο. Κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να κάνει παραχωρήσεις στη δουλιά. Ζητούσε από τον καθένα μας ό,τι περισσότερο μπορούσε να δώσει κι είχε το τρόπο να πετυχαίνει το στόχο. Δε νοιαζόταν μόνο να γίνουμε καλοί δημοσιογράφοι, αλλά και καλοί κομμουνιστές και καλοί οικογενειάρχες και καλοί άνθρωποι.

Ο Τάκης Μαμάτσης έφυγε για να συναντήσει τον Τάκη Αδάμο, τον Γιάννη Παλαβό, τον Χρήστο Μπόμπο, τον Θεμιστοκλή Υψηλάντη, τον Γιάννη Τσακίρη, τον Γιώργο Δημόπουλο κι άλλους πολλούς από τους «παλιούς» του «Ριζοσπάστη», που «έφυγαν» αφήνοντας πίσω τους ανεξίτηλα ίχνη. Θα μου λείψει. Ηταν η «σταθερά» μου. Ενιωθα πως, αν παρέκκλινα δημοσιογραφικά ή ανθρώπινα, θα έβρισκε το τρόπο να με συνεφέρει. Ετσι, ήμουν ήσυχος. Τώρα, όμως;