Δεδομένο, αναπόφευκτο, αναγκαίο, θεωρούν πλέον τον πόλεμο κατά του Ιράκ η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις (και τα ΜΜΕ) των κρατών -μελών της ΕΕ, σπεύδοντας να στοιχηθούν πίσω από το «μεγάλο αφεντικό». Αν και οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές απαξιώνουν περιφρονητικά να περισώσουν τα προσχήματα, παρουσιάζοντας κάποια «στοιχεία» για την ύπαρξη όπλων «μαζικής καταστροφής», η δήθεν «φιλειρηνική» ΕΕ τρέχει, ασθμαίνοντας να πάρει θέση στη μοιρασιά της λείας του πολέμου, παραχωρώντας φυσικά τη μερίδα του λέοντος στον υπερατλαντικό ηγεμόνα. Αντιλαμβάνονται βέβαια ότι αυτό που παίζεται δεν είναι μόνο τα πετρέλαια του Ιράκ, αλλά η ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή. Και βέβαια δε θέλουν να μείνουν έξω από το παιχνίδι, έστω και αν στην αρχή παίζουν τον, συνήθη είναι αλήθεια, ρόλο της ύαινας.

Αναγνωρίζουν ταυτόχρονα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ το «δικαίωμα» να χρησιμοποιεί τον «πόλεμο» ως μέσο για την επιβολή της νέας τάξης και της διασφάλισης των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού όπου Γης. Οι ίδιοι, βέβαια, κάνουν χρήση αυτού «δικαιώματος», ενώ προσβλέπουν σε πιο συχνή χρήση του στο όχι μακρινό μέλλον, με τις δικές τους μηχανές θανάτου (διάβαζε ευρωστρατός). Αξιοσημείωτο ότι οι πιο φιλοπόλεμες κραυγές προέρχονται από τις «αγορές» (πολυεθνικές και όργανά τους), που επιθυμούν να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ο πόλεμος, ώστε να μπορέσουν «να κανονίσουν την πορεία τους» πέρα από τις «αβεβαιότητες» του πολέμου.

Οσο ζεσταίνονται οι μηχανές των αμερικανικών αεροπλανοφόρων, τόσο πιο έξαλλα θα ακούγονται τα τύμπανα του πολέμου και οι ιαχές των στρατευμένων κυβερνήσεων και ΜΜΕ, ώστε να σκεπάζεται η φωνή των λαών για ειρήνη. Το αμερικανικό Πεντάγωνο, ας σημειωθεί, έχει κινητοποιήσει -και- την προπαγανδιστική μηχανή, με αιχμή τις εξαγορές δημοσιογράφων...