Στιγμιότυπο από τη συμπαράσταση των οικοδόμων στους αγωνιζόμενους αγρότες

Η εντύπωση περί «ριξίματος» της επαρχίας έναντι της Αθήνας, φαίνεται να «δικαιώνεται», αν δει κανείς ότι, αυτό το διάστημα, στην πρωτεύουσα εκτελούνται πολλά και μεγάλα έργα - με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να μην οξύνεται, περαιτέρω, το πρόβλημα της ανεργίας - εν αντιθέσει με την επενδυτική και παραγωγική «άπνοια», που επικρατεί στην περιφέρεια. Ομως, πρόκειται περισσότερο για συγκυριακό και πρόσκαιρο φαινόμενο που σχετίζεται και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν το γεγονός ότι στην Αττική έχει συγκεντρωθεί κοντά στο 40% του πληθυσμού της χώρας, μεγάλο επίσης ποσοστό των οικονομικών δραστηριοτήτων, κι επομένως, ούτως, ή άλλως, οι ανάγκες και για έργα που θα υποστηρίζουν και θα ενισχύουν την καπιταλιστική ανάπτυξη είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που έχει κάθε άλλη περιοχή ξεχωριστά.

Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που η κυβέρνηση φαίνεται περισσότερο «Αθηναία» και λιγότερο «επαρχιώτισσα» κι όχι γιατί οι κυβερνώντες -πολλοί εκ των οποίων κατάγονται από την επαρχία κι αρκετοί πολιτεύονται σ' αυτήν- έχουν το κόμπλεξ του πρωτευουσιάνου, ή διακατέχονται από τοπικιστικά ή ρατσιστικά ένστικτα.

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα λαϊκά στρώματα -όπως οι μικρομεσαίοι αγρότες- που υποφέρουν τα τελευταία χρόνια πιο έντονα απ' ό,τι παλιότερα, από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Ομως, αυτό δεν έχει σχέση με την τοπική, αλλά με την ταξική υπόστασή τους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει «κάτι» με τους αγρότες και γι' αυτό τους κυνηγάει, ή είναι ανίκανη να λύσει το αγροτικό πρόβλημα -αυτό, περίπου, υποστηρίζει η ΝΔ, εν πολλοίς και ο ΣΥΝ- αλλά ότι έχει συναποφασίσει με την Ευρωπαϊκή Ενωση και, από κοινού, έθεσαν σε εφαρμογή μια πολιτική ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς, επειδή θέλουν να συγκεντρωθεί η γη σε λίγους μεγαλοαγρότες κι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα.

Π.χ. στη Θεσσαλία βλέπουμε να ξεφυτρώνουν, σαν τα μανιτάρια, ιδιωτικές επιχειρήσεις Υγείας και μεγάλες ιδιωτικές εκπαιδευτικές μονάδες και, ταυτόχρονα, παρατηρούμε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο να μετατρέπεται, σιγά - σιγά και με πρόγραμμα, σε χώρο εξυπηρέτησης των αναγκών μιας κοινωνικής και οικονομικής «ελίτ», ενώ τα Νομαρχιακά Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, υποβαθμιζόμενα συνεχώς, θα χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της «πλέμπας», που δεν έχει το χρήμα να πάει στα «καλά» νοσοκομεία, δημόσια, ή ιδιωτικά.

Εκεί, εν πολλοίς, οφείλεται και η υποτιθέμενη αδυναμία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να δώσει λύσεις σε σοβαρά προβλήματα των πολιτών -γιατί τα τελευταία χρόνια αποκαλύπτεται πως δεν είναι ότι δεν μπορεί, αλλά ότι δε θέλει, καθώς, με τη θέληση της πλειοψηφίας των δημάρχων και των νομαρχών, μετατρέπεται σε μηχανισμό του κράτους -αφού χωρίς σύγκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και χωρίς πολιτικό παραμερισμό όσων τη διαχειρίζονται, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Αλλωστε, η άρχουσα τάξη τη θέλει μηχανισμό του αστικού κράτους και μοχλό επιβολής των αναδιαρθρώσεων.

Η λύση, λοιπόν, μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από τη λαϊκή κοινωνικοπολιτική πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται. Κι αυτό μπορεί να γίνει με τη συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου, που, μέσα από τους αγώνες, μπορεί να φέρει μια Λαϊκή Εξουσία, η οποία, μέσω της Λαϊκής Οικονομίας, μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.