Μπούρδες. `Η καλύτερα μπούρκες που σκεπάζουν τη φριχτή ασχήμια της ωραίας τάχα μου και γλυκιάς παραεξουσίας. Οι ταλιμπάν της καθαρότητας αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο των εκβιαστών προηγούμενης γενιάς και να το αντικαταστήσουν με την καινούρια. Δε χρειάζονται πια στην εποχή της φάρμας και του μπιγκμπραδερισμού εκδότες... και... δημοσιογράφοι. Τι να τους κάνει το σύστημα αφού εκπαιδεύει μια ολόκληρη γενιά με την ιδεολογία του εκβιαστή και πετυχημένου ρουφιάνου; Αντιθέτως, τώρα που έρχονται στην επιφάνεια από τυχαία ή και προγραμματισμένα επεισόδια οι αποκαλύψεις για το πώς δίνονται τα μεγάλα έργα και πώς πληρώνεται με αίμα λαών η επιχειρηματική δραστηριότητα των μεγάλων καπιταλιστών απανταχού της γης, είναι απολύτως χρήσιμη μια άλλη ποιότητα εκβιασμών. Πρέπει οι καναλάρχες να έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζουν τους θύτες ως θύματα. Ετσι ο πλούσιος σήμερα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος πως το πλήρωσε πολύ ακριβά το σπορ του κεφαλαιοκράτη. Ιδρωσε από φόβο και εκταμίευσε πολλά για να μπορεί να υπάρχει με την απαιτούμενη γκλαμουριά. Πρέπει το πόπολο, μπουκωμένο με πρίγκιπες κι άτυχες πριγκίπισσες, βασιλόπουλα χωρίς σπίτι, ζάπλουτους που δυστυχώς φαλίρισαν χάρη σε κακούς μάνατζερ, να τους λυπάται που καπάκι σ' όλα τα βάσανα της λαμπερής ζωής τους έχουν και πολύ περισσότερες πιθανότητες από την εργάτρια να εκβιαστούν και βεβαίως πολύ περισσότερα λεφτά να καταβάλουν για να μη γίνουν τουλάχιστον ρεζίλι ή και πτώμα.

Γιατί σύντροφοι, ο εργάτης που τον εκβιάζει το αφεντικό πως αν δεν υπερεντατικοποιήσει τη δουλιά του, αν δεν πολλαπλασιάσει την παραγωγικότητά του και κυρίως άμα δεν παρατήσει κάθε ιδέα συμμετοχής σε συνδικαλιστική δράση, θα μείνει άνεργος στο πιτς φιτίλι, δεν εκβιάζεται. Δεν είναι αυτό το πράγμα εκβιασμός. Ούτε άμα φωνάζει το αφεντικό το δημοσιογράφο και του λέει πως για τον Χ ή Ψ συνεταίρο μου δε θα γράψεις κουβέντα ακόμα κι αν σκοτώσει τη μάνα του γιατί τότε δε θα 'χω να σε πληρώσω τον ωραίο σου μισθό, είναι εκβιασμός. Ούτε η απειλή προς τον εκάστοτε κυβερνώντα «μου δίνεις το τάδε ή δείνα έργο και φτιάχνεις κι ένα νόμο από δίπλα να με φυλάει αλλιώς εξουσία δεν ξαναβλέπεις» είναι εκβιασμός. Αυτά όλα είναι φυσιολογικό πολιτικο-οικονομικό παιχνίδι. Μαφίες μπορεί να υπάρχουν όσες χρειάζονται και μπορούν να τραφούν με βρώμικο χρήμα. Τρομοκράτες όσοι απαιτούνται από το σύστημα για να διεκπεραιώνουν τις βρώμικες δουλιές του. Αλλά εκβιαστές όμοιοι με τους εκβιαζόμενους στην καθημερινότητά τους, ε! αυτό είναι απαράδεκτο... Να τον έχεις τον εκβιαστή εκεί για ώρα ανάγκης, σου λέει ο ενδιαφερόμενος, αλλά όχι και να τρώτε στα ίδια τραπέζια, να κυκλοφορείτε τις ίδιες γκόμενες και να συναγελάζεστε την ίδια κοινωνική και πολιτική αφρόκρεμα.

Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες της γης, είναι ίσως ήδη γνωστό ότι έχουν στραφεί εναντίον της Νότιας Αφρικής επειδή κατάφερε να βρει φάρμακα και μάλιστα για το Εϊτζ, φθηνότερα απ' αυτά που πουλάνε οι ίδιες.

Ο Μπους εκβιάζει το Ιράκ να του παραδώσει όλο το πετρέλαιο και το έδαφός του αλλιώς θα το ισοπεδώσει. Προηγουμένως ζητάει με υπαλλήλους του από τον ΟΗΕ να του πει το Ιράκ πού έχει κρύψει τα χημικά όπλα που του χάρισαν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι προκειμένου να νικήσει το Ιράν πριν από μιάμιση δεκαετία.

Το ΝΑΤΟ εκβιάζει τις χώρες - μέλη του να δώσουν όσα λεφτά και αίμα νέων χρειάζεται για να παίξει το πολεμικό του παιχνίδι το αφεντικό στην Ουάσιγκτον. Και τέλος - για σήμερα μόνον, αφού οι εκβιασμοί είναι η φύση του συστήματος - ο Γάλλος υπουργός Δημόσιας Τάξης εκβιάζει τους Γάλλους να μένουν στα σπίτια τους. Ξέρετε πώς; Με νόμο που κατέθεσε στη Βουλή και προβλέπει πρόστιμο μέχρι και 3.500 ευρώ για «όποιον περιφέρεται ασκόπως, δηλαδή βγαίνει βόλτα». Είπατε τίποτα; Μήπως έχουν χάσει τη σημασία τους οι λέξεις και ο συνεχής εκβιασμός είναι μόνον ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός μας ας πούμε;