Τον Απρίλη του 1999, η γνωστή γαλλική εφημερίδα «Λε μoντ» έγραφε ότι η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο «πρώτος πόλεμος της παγκοσμιοποίησης». Ο χαρακτηρισμός είναι ιδιαίτερα εύστοχος, αφού στην επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας συμπυκνώθηκαν όλα τα χαρακτηριστικά της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, αυτήν που είδαμε να ξεδιπλώνεται στη συνέχεια με την επίθεση εναντίον του Αφγανιστάν και σήμερα εναντίον του Ιράκ.

Με την επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας προωθήθηκε και νομιμοποιήθηκε η αντίληψη ότι κάποιες αρχές, όπως η αρχή της εθνικής κυριαρχίας, έπαψαν να θεωρούνται απαραβίαστες. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι κυβερνήσεις των υπόλοιπων κρατών- μελών του ΝΑΤΟ αποφάσισαν την επίθεση επειδή διαφωνούσαν με τον τρόπο που η κυβέρνηση ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους (της Γιουγκοσλαβίας) χειριζόταν ένα καθαρά εσωτερικό γιουγκοσλαβικό θέμα, το θέμα της αλβανικής μειονότητας.

Ομως, οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοι, δεν έμειναν μόνο στην κατάργηση της αρχής της εθνικής κυριαρχίας. Με την επιδρομή τους επιδίωξαν και πέτυχαν να αποσπάσουν με τη στρατιωτική βία ένα κομμάτι της σερβικής και της γιουγκοσλαβικής επικράτειας, το Κόσσοβο. Ετσι, κατάργησαν στην πράξη και την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας, επί της οποίας στηρίχτηκε το διεθνές δίκαιο, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας σηματοδότησε μια εξαιρετικά σημαντική τάση της λεγόμενης Νέας Τάξης, τη δυνατότητα επαναχάραξης των συνόρων ακόμη και με στρατιωτικές επεμβάσεις. Ταυτοχρόνως, η παράκαμψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τόσο για την έναρξη των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, όσο και κατά τη διάρκειά τους, έδειξε ότι τέτοιες επιχειρήσεις που οδηγούν σε επαναχάραξη των χαρτών δε χρειάζονται την τυπική νομιμοποίηση του Οργανισμού. Θα καθορίζονται αποκλειστικά από την ισχύ των επιδρομέων. Οπως μάλιστα είχε πει τότε ο «πολύς» Κίσινγκερ, ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας που «δεν κηρύχτηκε ποτέ»! Ηταν το πρώτο «Βατερλό» του ΟΗΕ...

Υπ' αυτή την έννοια είναι άκρως υποκριτική η στάση των Γάλλων και των Γερμανών, που διαμαρτύρονται τώρα για την παράκαμψη του ΟΗΕ από τις ΗΠΑ στην επίθεση κατά του Ιράκ. Τότε, το Μάρτη του 1999, είχαν πρωταγωνιστήσει μαζί με τους Αμερικανούς για να παρακαμφθεί ο ΟΗΕ. Ηταν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που - μαζί με όλα τα κράτη - μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας - συνυπέγραψαν, τον Απρίλη του 1999, το «νέο δόγμα του ΝΑΤΟ».

Στο άρθρο 38 του «νέου δόγματος», αναφέρεται:

«Η Συμμαχία και ο ΟΗΕ έχουν εργαστεί από κοινού αποτελεσματικά (...). Προσβλέπουμε στην ανάπτυξη περαιτέρω επαφών και ανταλλαγής πληροφοριών με τον ΟΗΕ (...) Η Συμμαχία θα αξιολογεί κατά περίπτωση τις δυνατότητες ανάλογης συνεργασίας και στο μέλλον»!

Μόνο όσοι υποκρίνονται δεν ομολογούν τι αποφάσισε το ΝΑΤΟ με το «νέο δόγμα» του. Ο ΟΗΕ, κατόπιν εντολής του ΝΑΤΟ, έχει καταστεί (επισήμως ήδη από το 1999) σε γραφείο... πληροφοριών της Συμμαχίας, η οποία «θα αξιολογεί κατά περίπτωση» (!) αν θα κινείται στρατιωτικά, έχοντας προηγουμένως εξασφαλίσει τη συμφωνία ή την έγκριση του ΟΗΕ. Οταν όμως το ΝΑΤΟ (βλέπε: ΗΠΑ) θα «αξιολογεί» διαφορετικά από τον ΟΗΕ, τότε, προφανώς, και θα ενεργεί διαφορετικά...

Αυτή τη νέα στρατηγική των ΗΠΑ, όπως εφαρμόστηκε στη Γιουγκοσλαβία, την είχε παρουσιάσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, μιλώντας στις 15 Απρίλη του 1999 στην Καλιφόρνια, τονίζοντας: «Κεντρικό στοιχείο του αγώνα της εποχής μας είναι το όραμα της παγκοσμιοποίησης... Τα σύνορα θα χάνουν συνεχώς τη σημασία τους»...!

Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο, όταν τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα άδειαζαν το φονικό τους φορτίο πάνω από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο, τόσο η αμερικανική κυβέρνηση, όσο και ένας μεγάλος κύκλος του αμερικανικού ακαδημαϊκού κατεστημένου προσπαθούσαν να θεμελιώσουν και θεωρητικά τη νέα αντίληψη των ΗΠΑ για το διεθνές δίκαιο. Μεταξύ αυτών και ο Μάικλ Γκλένον, καθηγητής της νομικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας ο οποίος σε ένα άρθρο του στο περιοδικό «Φορέιν Αφέαρς» (το οποίο απηχεί τις κρατούσες αντιλήψεις για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ) τόνιζε:

«Οι νέοι υποστηρικτές των στρατιωτικών επεμβάσεων δεν πρέπει να διστάσουν από φόβο μην τυχόν καταστρέψουν κάποιο φανταστικό ιερό ναό του διεθνούς νόμου, που δήθεν φυλάσσεται ευλαβικά στις απαγορεύσεις επεμβάσεων του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ... Η επίτευξη δικαιοσύνης είναι το δύσκολο, η αναθεώρηση του διεθνούς δικαίου για να την αντικατοπτρίσει, μπορεί να έρθει κατόπιν. Αν η δύναμη χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει δικαιοσύνη, ο νόμος θα ακολουθήσει!»...

Με δυο λόγια, οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα να πραγματοποιούν στρατιωτικές επεμβάσεις σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη και στη συνέχεια θα έρχονται οι διεθνείς οργανισμοί και θα νομιμοποιούν εκ των υστέρων τα αποτελέσματα των επεμβάσεων. Αυτό είναι το, κατά την άποψη των ΗΠΑ, «νέο διεθνές δίκαιο». Η πρώτη εφαρμογή αυτού του «δικαίου» έγινε στη Γιουγκοσλαβία. Μήπως αυτό δε βλέπουμε τώρα να γίνεται στο Ιράκ;