- Ποιες είναι οι συνέπειες της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο;

Οι συνέπειες της ελληνικής εμπλοκής στον πόλεμο κατά του Ιράκ και γενικά της ενεργού ελληνικής συμμετοχής στο άρμα της νέας τάξης του ιμπεριαλισμού και της ένοπλης επιβολής της ανά τον κόσμο, είναι αφ' ενός μεν άμεσες και εφ' ετέρου έμμεσες και μακροχρόνιες. Σε κάθε περίπτωση, οι συνέπειες για τη χώρα μας τον ελληνικό λαό και τη διεθνή ειρήνη είναι συγκεκριμένες και δραματικές.

Κατ' αρχήν, η ελληνική συμμετοχή στο νέο μεγάλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν είναι μια υπόθεση, αλλά ένα γεγονός που καμία προπαγάνδα εκ μέρους της κυβέρνησης δεν μπορεί να συγκαλύψει. Η Ελλάδα συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που ουσιαστικά κηρύχτηκε αμέσως μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001 με πρόσχημα τα χτυπήματα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Να υπενθυμίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε, αμέσως μετά την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του καταστατικού του ΝΑΤΟ, που προβλέπει τη συνδρομή μιας χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ προς μια άλλη χώρα - μέλος που δέχεται εξωτερική επίθεση, στην προκειμένη περίπτωση οι ΗΠΑ, να δηλώσει ότι συμμετέχει στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία.

Ο πόλεμος αυτός που μονομερώς και προς... άγνωστη γεωγραφική κατεύθυνση κήρυξαν οι Αμερικάνοι, με το ψευδώνυμο «παγκόσμια αντιτρομοκρατική εκστρατεία» είναι πολύπλευρος και πολυμέτωπος και γεωγραφικά καλύπτει πλέον όλον τον πλανήτη, που είναι το πεδίο επιβολής της «PAX AMERIKANA». Εκφράζεται σε δύο βασικά μέτωπα, στο στρατιωτικό - εξωτερικό και στο εσωτερικό σε επίπεδο των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών. Εξάλλου, το ενιαίο του πολέμου αυτού - μέχρι στιγμής περιλαμβάνει την εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν και την εισβολή και σφαγή του ιρακινού λαού, που είναι σε εξέλιξη - το επισημαίνει με κάθε ευκαιρία ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζ. Μπους, οι υπουργοί και οι επιτελείς των ΗΠΑ, που ποτέ δε διαχώρισαν τον πόλεμο κατά του Ιράκ από τη λεγόμενη αντιτρομοκρατική εκστρατεία.

Οι συνέπειες στην Ελλάδα από τη συμμετοχή στον πόλεμο κατά του Ιράκ και γενικότερα από τη συμμετοχή της στην «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», που στηρίζει τις επιχειρήσεις στο Ιράκ, αποτελούν μια απειλή για το παρόν και πολύ περισσότερο για το μέλλον του ελληνικού λαού.

Η ελληνική συμμετοχή, στο στρατιωτικό τομέα, εκφράζεται με μια φρεγάτα στον Περσικό, ελληνικά πληρώματα στα ΑΒΑΚΣ, με την παροχή «διευκολύνσεων» (Σούδα, εναέριος χώρος, FIR, λιμάνια και αεροδρόμια), όπως ακόμα και με τις δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στην Αν. Μεσόγειο (άλλη φρεγάτα, υποβρύχιο, πυραυλάκατος, αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας) δυνάμεις που παρέχουν ασφάλεια στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και υποβρύχια, τα οποία επιχειρούν από τη Μεσόγειο με ορμητήριο τη Σούδα.

Πιο συγκεκριμένα:

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα, που μόλις δέκα μέρες μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 έσπευσε να ανακοινώσει την αναθεώρηση του αμυντικού της δόγματος, εντάσσοντας την τρομοκρατία και γενικά τις λεγόμενες «ασύμμετρες απειλές» στους κινδύνους που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις. Δηλαδή, προσανατολισμός τους στον «εσωτερικό εχθρό», στο λαό. Μετά από αυτό άρχισε η αλλαγή της δομής του Στρατού Ξηράς, που προβλέπει ταχυκίνητες και ευέλικτες δυνάμεις, οι οποίες στο μεταξύ προετοιμάζονται και διαπαιδαγωγούνται για την αντιμετώπιση εσωτερικών «απειλών». Για το σκοπό και το σύστημα συλλογής στρατιωτικών πληροφοριών στρέφεται στο εσωτερικό.

Να επισημάνουμε ότι η όλη λογική του «αντιτρομοκρατικού αγώνα» στρέφεται ευθέως ενάντια στα ατομικά, πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Το πλαίσιο που ορίζει ο λεγόμενος ευρωτρομονόμος είναι αποκαλυπτικό, καθώς ως «ασύμμετρη απειλή» και τρομοκρατία μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμα και λαϊκές κινητοποιήσεις, οι οποίες μπορεί να «απειλούν» την ομαλή λειτουργία της οικονομίας.

Η κυβέρνηση με την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο από τη θέση του θύτη, εγγράφει υποθήκες για το μέλλον, ώστε ο ελληνικός λαούς να βρεθεί στη θέση του θύματος. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια προοπτική είναι ο αντιπολεμικός- αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του λαού, για να βγει η Ελλάδα τώρα από τον πόλεμο.