Αυτά που βλέπουμε κι ακούμε είναι φόβος κι ανασφάλεια, άγχος και αγωνία, βουβή οργή κι ενίοτε φριχτή απελπισία των ανθρώπων, που πνίγονται μπροστά στο ψεύτικο δίλημμα: Ποιος πωλητής ονείρων θα πει φανταχτερότερα πως έρχονται λαμπρές μέρες; Ποιος θα τάζει και θα βγάζει απ' το καπέλο του γητευτή των τσίρκων το μεγαλύτερο ψέμα με το μικρότερο πόνο; Ποιος θα παίζει λιγότερο με την αξιοπρέπεια, την ιστορία και τα βάσανα, τις θυσίες και τις οικονομίες, τραβώντας μια γραμμή στο πετσί, που λέει δεν υπήρχες, δεν υπάρχεις, δε θα υπάρχεις χωρίς εμένα, το μεγάλο αφεντικό, που αποφασίζω και διατάζω πως «μπορούμε καλύτερα» να ισχυριστούμε ότι «το μέλλον τώρα αρχίζει».

Αυτοί οι εγκλωβισμένοι του δικομματισμού, μ' έναν τουλάχιστον άνεργο σε κάθε σπίτι, οι πλανημένοι από μεγάλα λόγια για ισχυρή οικονομία, ισχυρή Ελλάδα, κουρασμένοι από τον εξαντλητικό ρόλο του επικείμενου πρωταγωνιστή στην εξελισσόμενη βαλκανική τραγωδία, είναι οι πολλοί. Η κινητήρια δύναμη, το κάρβουνο της ιμπεριαλιστικής και απογειωμένα πια καπιταλιστικής μηχανής της ελεύθερης, της ξεσαλωμένης παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Είναι οι εργαζόμενοι, που έγιναν απασχολήσιμοι. Είναι οι ασφαλισμένοι, που έγιναν ασφαλίσιμοι. Είναι αυτοί που δούλεψαν χρόνια και τώρα πρέπει να περιμένουν με ανασφάλεια τους διαχειριστές και τους λογιστές της πολιτικής των διαπλεκομένων και των μονοπωλίων, των μάνατζερ των τεχνητών κρίσεων σε πλανητικές μικρότερες της μίας και μόνης των αφεντικών τους αγοράς, να τους καθορίσουν: Πότε θα ωριμάσουν ασφαλιστικώς τα δικαιώματά τους. Πότε και τι θα πληρώσουν τα μαλλιοκέφαλά τους για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Πότε και πώς θα στείλουν τα παλικάρια τους σε ξένα μέτωπα, σε μια «χρυσή» μισθοφορία, για όσο τους χρειάζεται ν' ανοίξουν δρόμο η πολυεθνική εταιρία ή η «προστάτιδα δύναμη» με τη βεβαρημένη επεμβατική και βρώμικη πολεμοκάπηλη ιστορία του αίματος, του χρήματος, της υστερίας.

Ενας ένας, μία μία, σε μια διαστρεβλωμένη αστική δημοκρατία, όπου το πολιτικώς «φαίνεσθαι» από το πολιτικώς «είναι» απέχουν όσο οι πέντε τερατώδεις αρχηγοί του ληστρικού κεφαλαίου από τους φτωχούς 48 κρατών της Γης, που απεγκλωβίζονται τείνοντας χέρι στο Λαϊκό Μέτωπο, που συγκροτείται για να μεγαλώσει, να δυναμώσει και ν' αντισταθεί, είναι η απάντηση στον επελαύνοντα ψευδοεκσυγχρονισμό, στο μασκαρεμένο με σοσιαλδημοκρατία νεοφιλελευθερισμό, είναι η εκδίκηση του ανθρώπου - πολίτη απέναντι στον ευτυχισμένο αριθμό που δεν τον αφορά. Μπήκαν στην πόλη, στην ευρώπολη, οι εχθροί, αλλά δε θα γελάνε κι ας έχει ο Απρίλης εννιά...