Και με χαρά μου διαπίστωσα, όταν έμεινα «μόνος», ότι το αριστερό μου ένστικτο και κριτήριο είναι ζωντανό. Δε με ξεγέλασε όλο αυτό το διάστημα της «απομόνωσης». Μου στάθηκε και με στήριξε. Κι ήταν δύσκολος καιρός...

Δεν είναι αυτοκριτική αυτά. Δεν είναι μεταμέλεια. Δεν είναι καταγγελία. Δεν είναι απολογισμός. Ολα τα χρόνια που συμμετείχα στο αριστερό κίνημα, συμμετείχα απ' όποια θέση εγώ διάλεγα. Απ' όποια θέση θεωρούσα σωστή. Δεν είναι καιρός να ψάξω ποιος φταίει για ό,τι στραβό έγινε και γιατί. Είναι κάποιες στιγμές που η λογική και το συναίσθημα τα βάζουν όλα αυτά στην άκρη. Τώρα είναι ώρα να πάρει ο καθένας τις αποφάσεις του. Κι εγώ τις δικές μου.

Το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μας δε μας κάνει τυφλούς. Απλώς είναι δύσκολο, μέσα στο σκοτεινό κόσμο της παντοκρατορίας του ιμπεριαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και της νέας τάξης πραγμάτων, να διακρίνουμε την αλήθεια. Μπορούμε όμως. Από μας εξαρτάται.

Το προηγούμενο διάστημα:

- Αισθάνθηκα επανειλημμένα την ανάγκη να πω ΟΧΙ, όσο πιο μεγαλόφωνα μπορούσα.

- Πήγα σ' όλες τις διαδηλώσεις για τη Γιουγκοσλαβία, κουνώντας μια σέρβικη σημαία. Και δε μοίρασα τις ευθύνες στους θύτες και τα θύματα.

- Φώναξα ότι είναι χαφιέδες, οι χαφιέδες που πούλησαν τον Οτσαλάν. Και πήγα σ' όλες τις διαδηλώσεις. Και δεν έψαξα άλλοθι για κανέναν.

- Είπα ότι πρέπει στην υποδοχή του Κλίντον στην Ελλάδα να γίνει χαμός, για να τη δείξει το CNN σ' όλο τον κόσμο. Και φρόντισα να κάνω ό,τι μπορούσα για να γίνει αυτό.

- Χάρηκα αφάνταστα με τα επεισόδια στο ΣΙΑΤΛ και στο Νταβός. Ζήλεψα που δεν ήμουν κι εγώ εκεί. Κι είπα «δεν πειράζει! Την επόμενη φορά».

- Φώναξα ότι δε δέχομαι καμιά παντοδυναμία. Οτι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμιά παντοδυναμία. Η ιστορία τις έχει τσαλαπατήσει τελικά όλες.

- Απέφυγα τη λογική του εφικτού και του «υποτακτικού ρεαλισμού» κι εμπιστεύτηκα πάλι το όνειρο.

- Φώναξα υπέρ των αγροτικών κινητοποιήσεων.

- Περπάτησα μαζί με τους μαθητές μου.

- Μάτωσα μαζί με τους συναδέλφους μου τους καθηγητές, διορισμένους κι αδιόριστους.

- Δεν προσπάθησα να κρατήσω ίσες αποστάσεις σε καμιά περίπτωση. Πάντα υπάρχει - σκεφτόμουν - ένα κύριο κι ένα δευτερεύον. Προσπάθησα να το ξεχωρίζω.

- Ανατρίχιασα με τα επανειλημμένα αντικομμουνιστικά ξεσπάσματα της κυβέρνησης και των κονδυλοφόρων της. Κι αντέδρασα.

- Ακουσα όλες τις «κουβέντες» και προσπάθησα να ξεχωρίσω τις καθαρές. Να ξεχωρίσω αυτούς που δε μάσησαν τα λόγια τους. Νομίζω ότι τα κατάφερα. Δεν ήταν και δύσκολο.

Αποφάσισα να ταχθώ μ' αυτούς που αντιστέκονται σθεναρά, ανεξάρτητα αν συμφωνώ σ' όλα μαζί τους. Τους βρήκα πολύ εύκολα.

Σκέφτηκα ότι δεν είμαι διατεθειμένος να μείνω έξω από την ιστορία που γράφει σήμερα η Αριστερά, σηκώνοντας πάλι τη φωνή της ενάντια στη σημερινή κατοχή. Στη νέα τάξη πραγμάτων που ακόμα μια φορά τα σκιάζει όλα με φοβέρα και τα πλακώνει με σκλαβιά.

Πέστε μου εσείς, λοιπόν: Τι πρέπει να ψηφίσω για να είναι η ψήφος μου παράλληλη και ταυτόσημη με τη λογική μου, με τις απόψεις μου και με τη συμπεριφορά μου; Ποιο κόμμα δικαιούται την ψήφο μου; Ποιο κόμμα και ποια πολιτική ταιριάζει περισσότερο σ' αυτά που πρεσβεύω;

Είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Και κυρίως είναι θέμα ειλικρίνειας. Θεώρησα ότι είναι προφανές.

το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.