Αφού έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να ευνουχίσουν και υπονομεύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να το μπολιάσουν με τις αντιλήψεις της «κοινωνικής συναίνεσης» και του συμβιβασμού. Αφού, πρωτοπόρησαν στους «κοινωνικούς διαλόγους» και τα «κοινωνικά συμβόλαια» και έβαλαν πλάτη στο πέρασμα της αντεργατικής πολιτικής και των αντίστοιχων μέτρων της κυβέρνησης (συλλογικές συμβάσεις, ασφαλιστικό, αντιδραστικές αλλαγές εργασιακών σχέσεων, μερική απασχόληση, ΤΣΑ, κλπ., κλπ.). Αφού αρνήθηκαν τις επανειλημμένες προτάσεις και παρεμβάσεις των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, για αλλαγή πορείας, αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων και προγραμματισμό αγώνων, τώρα δηλώνουν: «Θα αντιδράσουμε σθεναρά σε αυτή την προοπτική, δεν πρόκειται να αφήσουμε να περάσουν οι σκληρές απόψεις των βιομηχάνων» (Χρ. Πολυζωγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ) και «δεν υπάρχουν περιθώρια μείωσης του εργατικού κόστους» (Γ. Μανώλης, της ΔΑΚΕ και Αλ. Καλύβης της «Αυτόνομης Παρέμβασης», μέλη του προεδρείου της ΓΣΕΕ).

Οχι, για τα όσα έκαναν μέχρι σήμερα, δε λένε τίποτε. Εκτός της παρακάτω δικαιολογίας, που ψέλλισε ο Αλ. Καλύβης: «Ο τρόπος που επιτεύχθηκε η ΟΝΕ ήταν διαφορετικός απ' αυτόν που ήθελε το συνδικαλιστικό κίνημα». Υπάρχει, δηλαδή, και φιλεργατική ΟΝΕ; 'Η, μήπως, περίμενε, οι πολυεθνικές και οι κάθε λογής «μπλε», «πράσινοι» και «ροζ» πολιτικοί τους εκπρόσωποι, τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στις πρωτεύουσες των χωρών - μελών της ΕΕ να βάλουν χέρι στους οικονομικά ισχυρούς και να ενισχύσουν τους εργάτες;