Ο Θανάσης Πουτκάρης είναι συνταξιούχος κλωστοϋφαντουργός. Σταμάτησε να δουλεύει το 1992, όταν πια μπροστά από τα μάτια του είχε περάσει κάθε στιγμή από την πορεία αποβιομηχάνισης στην περιοχή της Νάουσας. Αναπολεί την εποχή που η βιομηχανία και η βιοτεχνία άκμαζαν στην περιοχή. Θυμάται το κλείσιμο της «Βέτλανς», της «Πέλλα Ολυμπος», χωρίς να μετρήσει τις βιοτεχνίες που χάθηκαν, μετανάστευσαν ή έκλεισαν οριστικά. «Κάθε εργοστάσιο που πέθαινε» μας λέει, «έπαιρνε μαζί του και ένα κομμάτι από τη ζωή της περιοχής».

Τη χρονιά που έβγαινε στη σύνταξη ο μπάρμπα Θανάσης, έπιανε δουλιά στο «Βαρβαρέσο» ο Αρης Σεραφείμ. «Πριν δυο χρόνια παίρναμε τα ίδια λεφτά με σήμερα. Οι μισθοί είναι καθηλωμένοι, την ίδια στιγμή που το κόστος ζωής τραβάει την ανηφόρα. Τώρα μας ζητάνε να πληρώνουμε και τους παιδικούς σταθμούς. Πώς να βγεις με 750 ευρώ μηνιάτικο, με ενοίκια και δυο παιδιά;».

Τον ρωτάμε για τη δουλιά στα εργοστάσια. Μας περιγράφει την εντατικοποίηση της δουλιάς, αφού «κάποτε δούλευαν 40 άτομα στη βάρδια και τώρα έχουν απομείνει 20. Στην "Τρικολάν" ξεκίνησαν να προσλαμβάνουν και με συμβάσεις ημιαπασχόλησης. Εκεί να δεις τι γίνεται! Τους εργάτες τους μεταφέρουν σαν τσουβάλια, από δω κι από εκεί, ανάλογα με το πού έχει ανάγκες η παραγωγή»