Το αυτοκίνητο δεν είναι πλέον πολυτέλεια, είναι μια ανάγκη, είχε πει ο Κ. Σημίτης, όταν ανακοίνωσε τη μείωση του τέλους ταξινόμησης, υποσχόμενος «φτηνά» αυτοκίνητα στους εργαζόμενους. Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική. Κι όχι μόνο, γιατί η μείωση του τέλους ταξινόμησης - και αντίστοιχα της τιμής των ΙΧ - είναι μικρή έως αμελητέα στα αυτοκίνητα μέχρι 1.600 κυβικά. Κυρίως, γιατί τίποτε δεν άλλαξε στους παράγοντες, που δημιουργούν καθημερινά την όλο και μεγαλύτερη οικονομική ασφυξία της μεγάλης πλειοψηφίας των μισθοσυντήρητων και μεροκαματιάρηδων (χαμηλές αμοιβές, ακρίβεια ζωής, ανασφάλεια, κλπ., κλπ.). Οσο για τα αφειδώς προσφερόμενα τραπεζικά δάνεια, με τους γνωστούς τοκογλυφικούς όρους, πίσω από τις ειδυλλιακές διαφημίσεις, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Μόνο στο οκτάμηνο Γενάρη - Αυγούστου, ο αριθμός των αιτήσεων κατάσχεσης αυτοκινήτων, επειδή οι ιδιοκτήτες τους καθυστέρησαν τις δόσεις, έφθασαν τις 10.000, σημειώνοντας σημαντική αύξηση συγκριτικά με πέρυσι (7.500).

Και μην ξεχνάτε, όσοι «γλυκοκοιτάζετε» τα σχετικά τραπεζικά δάνεια, ότι μέχρι την ολική εξόφλησή τους η κυριότητα του αυτοκινήτου ανήκει στην τράπεζα και ο δανειολήπτης θεωρείται απλός χρήστης. Επίσης, η παραμικρή ασυνέπεια (καθυστέρηση δόσης, μη πληρωμή ασφαλίστρων ή τελών, κλπ.) δίνει στην τράπεζα το δικαίωμα αφαίρεσης της χρήσης και να θεωρήσει το μέρος του δανείου, που έχει αποπληρωθεί, ως μίσθωμα για την περίοδο χρήσης και αποζημίωση για τη φθορά και τις βλάβες του αυτοκινήτου...