Ανα Φιντέλια Κιρό. Πολλά σύμβολα μαζί. Κάποια τα επιδίωξε με δικό της τίμιο αγώνα, κάποια προέκυψαν, κάποια είναι αμφίβολο και αν η ίδια τα γνωρίζει. Είναι σαν όλες αυτές τις σκέψεις ή τους συνειρμούς, που προκύπτουν στον αναγνώστη, στον ακροατή, στον θαυμαστή ενός βιβλίου, μουσικού κομματιού, ζωγραφικού έργου. Αυθαίρετα, ατίθασα, χωρίς πειθαρχία. Τουλάχιστον, χωρίς την πειθαρχία, που είχε στο μυαλό του ο ίδιος ο δημιουργός. Μπορεί ακόμα και αντίθετα από το σκοπό του δημιουργού. Εκεί ακριβώς, που του «ξεφεύγει» το δημιούργημά του, αποκτά αυτοτέλεια, γίνεται οικουμενικό, πραγματικό αριστούργημα. Μόνο, που πλέον δεν ανήκει μόνο σ' αυτόν. Υπήρξαν περιπτώσεις, που τα μεγάλα αριστουργήματα έφυγαν εντελώς αντίθετα από τις προθέσεις του δημιουργού. Οχι, φυσικά, το έργο της Κιρό.

Αθλήτρια καταξιωμένη στους δρόμους των 400 και των 800. Ξεκίνησε τις μεγάλες επιτυχίες το 1987 με πρώτη νίκη στους Παναμερικανικούς Αγώνες. Το 1989 πρώτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το 1991 πρώτη πάλι στους Παναμερικανικούς. Το 1992 χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης... Αν όλα είχαν τελειώσει εδώ, θα ήταν μια μεγάλη αθλήτρια. Ομως, η μεγάλη ατυχία της, της προετοίμασε μια θέση για το ...μύθο. Μετά από ένα τρομερό ατύχημα, κάηκε πάνω από το ένα τρίτο του σώματός της. Κινδύνεψε σοβαρά να χάσει τη ζωή της και μόνο χάρη στην πραγματικά προχωρημένη Ιατρική της Κούβας επιβίωσε. Πέρασε μήνες καθηλωμένη με μια ειδική «πανοπλία», που συγκρατούσε το καμένο της δέρμα...

Λένε ότι ο αθλητής χάνει τη φόρμα του σε περίπου 72 ώρες. Τι υπολογισμούς να κάνουμε, όταν μιλάμε για τόσο μεγάλης έκτασης και φοβερά εγκαύματα και ακόμη, όταν ήταν για μήνες καθηλωμένη στο κρεβάτι της δοκιμασίας; Οταν θα ξανάρχισε προπονήσεις, η μοναδική της «περιουσία» θα ήταν οι μνήμες, της παλιάς πρωταθλήτριας. Τίποτα άλλο. Πιο πίσω και ...από την αρχή. Οι φίλοι του στίβου ανησυχούσαν ακόμα για τη ζωή της, όταν ξαφνικά την είδαν στην αφετηρία του προκριματικού των 800 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1995. Η συνέχεια ανήκει στη μυθολογία του στίβου. Η Κιρό έφτασε στον τελικό και «πέταξε» κυριολεκτικά στην πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω της τη, μέχρι τότε, σχεδόν ασυναγώνιστη, Μ. Μούτολα. Συμπλήρωσε μετά, το 1996, τις μεγάλες επιτυχίες, με το αργυρό στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα.

Αυτά για τη δύναμη της θέλησής της. Αυτά για τους φίλους του στίβου, που τη θαύμασαν και θα τη διηγούνται στα εγγόνια τους. Ομως, ο συμβολισμός, που δεν «έλεγξε» σ' εκείνον τον τελικό του 1995 στο Γκέτεμποργκ, ήταν οι σκέψεις και οι συνειρμοί των κομμουνιστών όλου του κόσμου. Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών. Η Κούβα δεχόταν πιέσεις. Η Κιρό ξεκίνησε πιο κάτω και από το μηδέν... Βρέθηκε να καλπάζει πρώτη στον τελικό. Δεν το ήξερες Ανα, αλλά τρέξαμε και εμείς μαζί σου τότε! Σε αγκαλιάσαμε και εμείς, μαζί με τον Α. Χουαντορένα, μετά τον τερματισμό! Ηταν το αριστούργημά σου, που είναι και δικό μας...