Οι λέξεις έχουν γίνει πια πραγματικότητα και τα αποτελέσματα των κυβερνητικών εξαγγελιών για τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας αρχίζουν να μετριούνται στην πράξη. Το «ταμείο» βγάζει ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων μέσα από την κατάσταση της «απασχολησιμότητας», βιώνουν καθημερινά τη βαρβαρότητα και την απαξίωση. Εργαζόμενοι που ψάχνουν απεγνωσμένα για μια δουλιά που θα τους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή αλλά αυτό που τους προσφέρεται δε φθάνει ούτε για να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. Πρόσφατο παράδειγμα αυτό της 28χρονης εργαζόμενης από το Βόλο. Εργαζόμενη σε ένα από τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα της κυβέρνησης για την απασχόληση, στους Σχολικούς Φύλακες, έμεινε έγκυος και τότε ανακάλυψε ότι δε δικαιούται άδεια εγκυμοσύνης και λοχείας μετ' αποδοχών. Και δε δικαιούται και πολλά ακόμα. Οπως το σύνολο των εργαζομένων σε αυτά τα προγράμματα που παίρνουν χαρτζιλίκι αντί για μισθό, που είναι χωρίς ασφάλιση για σύνταξη, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των οικογενειών τους, χωρίς δώρο Χριστουγέννων, χωρίς, χωρίς...

Την ανάγκη τους για δουλιά, η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο την εκμεταλλεύονται με τον πιο αισχρό τρόπο για να συντηρούν και να αναπαράγουν την εξουσία τους. Τους πέταξαν στα πιο βαθιά και σκοτεινά εργασιακά μπουντρούμια, αφήνοντας μόνο μια μικρή «αχτίδα φωτός» να χαϊδεύει τα μυαλά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αύριο, ίσως βρουν κάτι καλύτερο. Στο πλάι τους, οι χιλιάδες υποαπασχολήσιμοι στον ιδιωτικό τομέα που δεν μπορούν να θεμελιώσουν ούτε τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα. Οσο για σύνταξη, ούτε μετά θάνατον. Και όσοι δε βρίσκουν να εργαστούν, φταίνε οι ίδιοι γιατί δεν είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του κεφαλαίου. Του κεφαλαίου, όχι στις δικές τους.

Η πολιτική αυτή χτυπά το σημαντικότερο, ίσως, δικαίωμα των εργαζομένων. Το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή απασχόληση, ικανή να εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους. Δικαίωμα που πρέπει αναντίρρητα να το 'χουν κατοχυρωμένο ως οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου που, όμως, σήμερα νέμεται η αστική τάξη και τα τσιράκια της. Το δικαίωμα αυτό δεν πρόκειται να τους το χαρίσει κανείς αλλά και κανείς δεν μπορεί να το κερδίσει μόνος του. Και αυτό είναι κάτι που οι εργαζόμενοι έχουν πλέον την εμπειρία για να το αντιληφθούν. Ν' αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός το καλύτερο που έχει να προσφέρει είναι μια χρυσωμένη εκδοχή της βαρβαρότητας και η εξεύρεση ατομικής λύσης απέναντι σ' αυτή την κατάσταση είναι ψευδαίσθηση και τίποτα άλλο.

Απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα μπορεί να δοθεί μόνο με όρους συνολικής αντιπαράθεσης - της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, λαϊκών στρωμάτων - με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Με την τόλμη - που αντλείται από την ανάγκη υπεράσπισης της ζωής τους - οι εργαζόμενοι οφείλουν να επιδιώξουν με όλες τους τις δυνάμεις, χτίζοντας το λαϊκό μέτωπο, την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας που την εφαρμόζει, για να βάλουν στη θέση της την εξουσία της ίδιας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μπορούν και πρέπει να συμβάλουν σ' αυτή την προοπτική με τον αγώνα και με την ψήφο τους καταποντίζοντας το δικομματισμό και ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ. Η διαχείριση της βαρβαρότητας παράγει νέα θύματα.