«Είμαστε αισιόδοξοι, γιατί οι εργαζόμενοι έχουν συγκεντρώσει πείρα μέσα από την ίδια τους τη ζωή και τα επόμενα χρόνια θα συγκεντρώσουν ακόμα περισσότερη. Πιστεύουμε πως αυτή η εμπειρία θα τους οδηγήσει προς το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν, το δρόμο της αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής». Τα παραπάνω τόνισε ολοκληρώνοντας την παρέμβασή του ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος. Λίγο πριν, μιλώντας από το βήμα της Βουλής με συγκεκριμένα στοιχεία και επιχειρήματα, είχε αποδείξει ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική και οι τεράστιες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους της χώρας, κινούνται μέσα στα πλαίσια των συμφωνιών του Μάαστριχτ και όσων ακολούθησαν και οι οποίες πάρθηκαν με τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τη συναίνεση του ΣΥΝ.

Ο Ορ. Κολοζώφ, στην ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα σημείωσε:

«Παρακολουθώντας την ομιλία του προέδρου της ΝΔ, δεν μπορώ να μη σημειώσω πως προσπάθησε να διαχωρίσει τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής πολιτικής από τους στρατηγικούς στόχους της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Περιορίστηκε στην επιφανειακή διαχειριστική πλευρά, έτσι ώστε να μη φανεί ο αντιλαϊκός και φιλομονοπωλιακός χαρακτήρας της δικής της πολιτικής.

Τα δύο κόμματα προσπαθούν επίμονα, ιδιαίτερα τώρα στις εκλογές, να δείξουν πως έχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές. Η αλήθεια είναι πως και τα δύο κόμματα κινούνται μέσα στα πλαίσια της οικονομικής πολιτικής που τις βάσεις της έχουν βάλει η συμφωνία του Μάαστριχτ και οι επόμενες συμφωνίες που ακολούθησαν.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, με τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τη συναίνεση του ΣΥΝ, αποτέλεσε επιλογή στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Απελευθερώνεται πλήρως η κίνηση κεφαλαίου, των υπηρεσιών του εμπορίου και του ανθρώπινου δυναμικού. Η επιλογή είναι η αύξηση της δυνατότητας για αύξηση των κερδών και παράλληλα περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι βέβαιο πως τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, στηρίζοντας την ένταξη στην ΕΕ, γνώριζαν πως οι κλάδοι της μεταποίησης και της αγροτικής παραγωγής, που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά ως εξαγωγικοί σε καθεστώς προστασίας, δε θα άντεχαν στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στις νέες συνθήκες της απελευθέρωσης.

Συνειδητά, όμως, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θυσίασαν αυτούς τους κλάδους, γιατί είδαν να εξασφαλίζεται το μέλλον του ελληνικού κεφαλαίου στην ανάπτυξη άλλων κλάδων, στην εξαγωγή κεφαλαίων, στα διευρωπαϊκά δίκτυα σύνδεσης της ευρωενωσιακής αγοράς με τη ΝΑ Ευρώπη, την παρευξείνια αγορά, τη σχέση με τη Μ. Ανατολή και τις αγορές της Ευρασίας.

Αυτούς τους στόχους υπηρέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με μεγαλύτερα ή μικρότερα ελλείμματα, με διαχείριση των κοινοτικών εισροών, αποτελεσματική κατά το ΠΑΣΟΚ, αναποτελεσματική κατά τη ΝΔ.

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,

Σε επίπεδο δημοσιονομικής διαχείρισης η κυβέρνηση αξιοποίησε την παρούσα συγκυρία για την Ευρωζώνη για τους δικούς της σκοπούς.

Η εκδήλωση της οικονομικής κρίσης ανάγκασε τις κυβερνήσεις των μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης Γαλλία - Γερμανία να καταπατήσουν τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας στη διαμόρφωση του Κρατικού τους Προϋπολογισμού.

Και καταπάτησαν εκείνους ακριβώς τους όρους που οι ίδιοι επέβαλαν, για να ελέγχουν τον κίνδυνο πληθωριστικής έξαρσης στις πιο αδύνατες οικονομίες που έμπαιναν στην Ευρωζώνη.

Η σημερινή, όπως και η περσινή συγκυρία απαιτούσε μεγαλύτερη ευελιξία και ανοχή από τα κυβερνητικά κόμματα στη διαμόρφωση των ελλειμμάτων του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε προσαρμογές με βάση τα δικά της δεδομένα. Πρέπει να σημειώσουμε πως τα δεδομένα για την ελληνική οικονομία δεν είναι η εκδήλωση της κρίσης, αφού ακόμα διατηρεί αυξητικούς ρυθμούς του ΑΕΠ, αν και είναι στάσιμη η αναπαραγωγή στη μεταποίηση, στην καρδιά της βιομηχανίας. Η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να βρίσκεται σε διαφορετική φάση του κύκλου της καπιταλιστικής κρίσης απ' ό,τι οι περισσότερες και μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ. Βρίσκεται ακόμα σε ανοδική φάση, με ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ γύρω στο 4%, ενώ στην Ευρωζώνη εκδηλώθηκε η κρίση από το τέλος του 2002.

Ομως, κυρίες και κύριοι βουλευτές, τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης υπάρχουν: Μείωση της παραγωγής στα κεφαλαιουχικά προϊόντα, στα ενδιάμεσα και στα διαρκή καταναλωτικά για το πρώτο 7μηνο του 2003 σε σύγκριση με το 2002. Με εξαίρεση την Ιταλία, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο συσσωρευτικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σύγκριση με τα άλλα κράτη της ΕΕ. Ακόμα με την υιοθέτηση του Ευρώ επιδεινώθηκε η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και αυξήθηκαν οι τιμές. Αυτά σε συνδυασμό με την καθυστέρηση της πορείας ολοκλήρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και την καθυστέρηση σε υποδομές μεταφορών και άλλες υποδομές για μια σχετικά εύρυθμη λειτουργία των αστικών κέντρων στην Ελλάδα. Πρόσφατο παράδειγμα η έλλειψη υποδομής στο λιμάνι του Ηρακλείου.

Αυτά και η λαϊκή δυσαρέσκεια που αυξάνεται μέρα με τη μέρα και οι εκλογές έκαναν την κυβέρνηση να "θυσιάσει" τους στόχους των προηγούμενων προγραμμάτων της για μείωση των ελλειμμάτων και του συνολικού δημόσιου χρέους. Προσάρμοσε τους στόχους αποκλιμάκωσης των ελλειμμάτων με τρόπο ώστε να συνδυάσει:

• Εσοδα για την αποπεράτωση των ολυμπιακών έργων, που, λόγω καθυστέρησης, σε μερικά από αυτά αυξάνεται το κόστος τους.
• Τον περιορισμό των κρατικών εσόδων με τις απαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο.
• Κάλυψη ορισμένων μέτρων που τα παρουσίασε σαν δαπάνες κοινωνικής ευαισθησίας και που δεν είναι παρά μια στοιχειώδης διαχείριση της πιο κραυγαλέας φτώχειας σε προεκλογική περίοδο.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε πως πίσω από το εμφανιζόμενο μέγεθος αναπροσαρμογής των στόχων αποκλιμάκωσης μπορεί να βρίσκονται άλλα μεγέθη που πιστοποιούν μια ακόμα πιο ζοφερή κατάσταση. Ομως δεν αξιολογούμε αυτό το ενδεχόμενο σαν την κύρια διαφωνία με την κυβερνητική πολιτική, όπως γίνεται με τη ΝΔ, αλλά και από τον ΣΥΝ. Τη θεωρούμε αποπροσανατολιστική για τις εργατικές και τις λαϊκές δυνάμεις.

Η ΝΔ αξιοποιεί τα προμηνύματα της επερχόμενης κρίσης για να τα αποδώσει στη συγκεκριμένη διαχείριση από το ΠΑΣΟΚ και όχι στον ταξικό χαρακτήρα των στρατηγικών επιλογών του, που είναι και δικές της στρατηγικές επιλογές. Εκανε σημαία της την απώλεια 2-3% από την απορρόφηση των εισροών του Β΄ Κοινοτικού Προγράμματος Στήριξης, τη μικρότερη εισροή κοινοτικών πόρων το 2003 σε σύγκριση με το 2002, την επιδείνωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Ισχυρίζεται ότι αυτά τα προβλήματα, καθώς και η επιδείνωση των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, όπως η καθυστέρηση της βιομηχανικής παραγωγής σε σχέση με την κατασκευαστική, είναι αποτελέσματα της ΠΑΣΟΚικής διαχείρισης.

Αφήνει έτσι άθικτες τις πραγματικές αιτίες, οι οποίες σχετίζονται με τις στρατηγικές επιλογές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, όπως η ένταξη - ενσωμάτωση στην κοινοτική αγορά, η στήριξη των αναδιαρθρώσεων που χρειάζεται το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι, η λαϊκή πλειοψηφία.

Η ΝΔ γνωρίζει ότι οι άξονες των Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης ευνοούσαν, κατοχύρωναν ως άξονες, ως επιτελικότητα, τα έργα υποδομής (μεταφορών ενέργειας), που δεν μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρο προσέλκυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου χωρίς τη γενναία πριμοδότησή τους από το κρατικό - κοινοτικό κεφάλαιο. Επομένως, στη χρονική περίοδο εκτέλεσης των έργων, και μάλιστα όταν αυτή συμπίπτει με φάση περιστολής της βιομηχανικής παραγωγής, φυσικό ήταν να επιδεινωθεί η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας: να ενισχυθεί το ποσοστό συμμετοχής των κατασκευών στο σύνολο του ΑΕΠ και να συρρικνωθεί το ποσοστό της βιομηχανίας και ιδιαιτέρως της μεταποίησης.

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,

Για μας, για το ΚΚΕ, δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής διαχείρισης, για μας είναι αν αυτή η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι προς όφελος του λαού, των εργαζομένων, σε σύγκριση με τα κέρδη του κεφαλαίου.

Από τα μέχρι σήμερα στοιχεία προκύπτει πως τα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής πολιτικής για τους εργαζόμενους και τους μισθωτούς, γενικότερα για τα κατώτερα στρώματα, είναι αρνητικά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, για το χρονικό διάστημα 1990-2002 η μέση ετήσια αύξηση του πραγματικού μισθού ήταν μόλις 0,82%.

Ενώ το 1982 οι αμοιβές των εργαζομένων συνιστούσαν το 60% του προϊόντος των επιχειρήσεων, στο τέλος του 2004 θα συνιστά μόλις το 42%, σύμφωνα πάλι με τη μελέτη της ΓΣΕΕ.

Η αποδοτικότητα του ελληνικού κεφαλαίου, όπως μας λέει η κυβέρνηση, ήταν η μεγαλύτερη στην ΕΕ. Ακόμα και στο προβληματικό 2002, λόγω της διεθνούς κρίσης και του πολέμου στο Ιράκ, ήταν μεγάλη η κερδοφορία.

Σύμφωνα με μελέτη της KANTOR, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιοποιήθηκαν στα μέσα του Οκτώβρη 2003, δίνει ότι:

Τα μεικτά κέρδη της βιομηχανίας αυξήθηκαν κατά 13,1% το 2002 συγκριτικά με το 2001. Η απόδοση ιδίων κεφαλαίων αυξήθηκε κατά 10% και του ενεργητικού κατά 4,6%. Τη μεγαλύτερη με 22% κερδοφορία παρουσίασαν οι κλάδοι παραγώγων πετρελαίου με αύξηση 52%, φαρμάκων με αύξηση 40%, τροφίμων με αύξηση 22%.

Οπως διαπιστώνεται, το σύνολο της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, διευρύνοντας τις δυνατότητες κερδοφορίας του, ξεζουμίζοντας την εργατική τάξη, πληρώνοντας ακόμα λιγότερο σε σχέση με αυτό που αυτή παράγει.

Το κεφάλαιο απαιτεί και παίρνει αυτό που θέλει, πληρώνοντας όλο και λιγότερο για την ασφάλιση, απαιτεί να έχει μεγαλύτερη ευελιξία στις απολύσεις, στη διευθέτηση του συνολικά εργάσιμου χρόνου, στη μερική απασχόληση.

Μεγάλο μέρος των μισθοσυντήρητων και μικροεπαγγελματιών στριμώχνεται όλο και περισσότερο με τη σχετική ή και απόλυτη απώλεια του εργατικού ή του λαϊκού εισοδήματος, αλλά και με όλα τα είδη της φορολογίας.

Το 2003 οι έμμεσοι φόροι ήταν το 54% και οι άμεσοι 38%. Το 2004 οι έμμεσοι φόροι θα είναι 55,8% και οι άμεσοι θα μειωθούν στο 37,6%, πέρα από τις αυξήσεις στο τηλέφωνο, ΔΕΗ, τα διόδια και όλες τις αγορές μας, μέχρι την αφαίμαξη που γίνεται μέσω του τραπεζιτικού συστήματος. Από το ΦΠΑ για το 2004 προβλέπεται αύξηση των εσόδων 10,2% - μια μορφή έμμεσης φορολογίας.

Η πολιτική οικονομικής ανάπτυξης που ασκήθηκε διατήρησε και βάθυνε την εργατική εκμετάλλευση και τη λαϊκή καταπίεση.

Αναπτύχθηκαν και εκσυγχρονίστηκαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί για τον έλεγχο και την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Ποινικοποιούνται οι συνδικαλιστικοί αγώνες. Χιλιάδες αγρότες πλήρωσαν τις κινητοποιήσεις τους καταλήγοντας στα δικαστήρια, οι ναυτεργάτες επιστρατεύονται, οι συνδικαλιστές στέλνονται στα δικαστήρια και καταδικάζονται, όλες οι απεργίες στον ιδιωτικό, αλλά και στο δημόσιο τομέα καταλήγουν στα δικαστήρια και όλες θεωρούνται παράνομες και καταχρηστικές, επαναδραστηριοποιείται το Εργατικό της Ασφάλειας και οι δραστηριότητες των εργαζομένων, συσκέψεις, συνελεύσεις, συνέδρια παρακολουθούνται από αστυνομικούς με πολιτικά.

Η ανεργία, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, βρίσκεται στο 11%, με τα στοιχεία τα επίσημα στο 9%. Φυσικά, εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως η διεύρυνση της μερικής απασχόλησης θα συμβάλει στο να πέσουν οι δείκτες της ανεργίας, χωρίς αυτό να σημαίνει και βελτίωση της πραγματικής κατάστασης. Ακόμα στον δείκτη της ανεργίας θεωρούνται σαν εργαζόμενοι μη άνεργοι και όσοι παίρνουν μέρος σε προγράμματα επιμόρφωσης κ.α., ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για εργαζόμενους χωρίς εργασία, για άνεργους, πέρα από το γεγονός που όταν κάνεις ένα ή δύο μεροκάματα δε θεωρείσαι άνεργος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ, 21% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Ενώ ο συνολικός πλούτος της χώρας αυξάνει, οι φτωχοί αυξάνονται ή μένουν σταθεροί. Στη χώρα μας οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.

Η πολιτική ανάπτυξης ήταν και είναι οικονομικές πολιτικές ρυθμίσεις, που βαπτίζονται "κοινωνικό κράτος" και "κοινωνική πολιτική" από το ΠΑΣΟΚ και "κοινωνική συνοχή" από τη ΝΔ, που παίζουν το ρόλο του καρότου σε μια γενικότερη πολιτική μπαστουνιού για το λαό.

Ας δούμε τι έκανε η ΝΔ σαν αντιπολίτευση. Στήριξε πάντα το κεφάλαιο. Εκανε κριτική στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ, γιατί καθυστερεί να ψηφίσει νέο αναπτυξιακό νόμο, πιο ευνοϊκό για το κεφάλαιο. Εμφανίζεται ως ο πιο συνεπής υπερασπιστής των ιδιωτικοποιήσεων.

Τα δύο κόμματα, διεκδικώντας το καθένα για τον εαυτό του την κυβερνητική εξουσία, παίζουν προπαγανδιστικά με δείκτες και νούμερα, που όμως δεν αποτυπώνουν την εκμετάλλευση και την κοινωνική καταπίεση, είτε πρόκειται για δείκτες του ΑΕΠ είτε πρόκειται για τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Και οι δύο υπόσχονται συνεχή αύξηση του ΑΕΠ.

Η αλήθεια είναι πως τον κύκλο της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να σταματήσει ούτε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ούτε κυβέρνηση ΝΔ αμιγή ή με κάποια κυβερνητική συνεργασία.

Είναι γνωστό σε όλους σας, κυρίες και κύριοι βουλευτές, πως η ΝΔ συμπίπτει με το ΠΑΣΟΚ στη γραμμή των αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις, που σημαίνει προσαρμογή της συνολικής απασχόλησης στα νέα δεδομένα της παραγωγικότητας, αλλά με ταυτόχρονη αναλογική μείωση του μισθού των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, της σχετικής σταθερότητας του ωραρίου εργασίας ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο.

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ κινούνται προς την κατεύθυνση που θέλει το κεφάλαιο, δηλαδή προς την κατεύθυνση που με σαφήνεια διατύπωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ στην ομιλία του στη διάσκεψη της ΕΕ για την ενέργεια, στις 10/5/03, στην Πτολεμαΐδα.

"Η μείωση των ωρών εργασίας, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, θα σήμαινε μια μεταβολή και σε ορισμένα άλλα πράγματα που αυξάνουν το κόστος εργασίας... Δε γίνεται λόγος για 35ωρο, δεδομένου ότι υπάρχει το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας".

Το σύνθημα του κεφαλαίου "ανταγωνισμός", που προπαγανδίζει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, σημαίνει για την εργατική τάξη, για τους μισθωτούς, μεγαλύτερη εντατικοποίηση, μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Προϋπόθεση είναι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, πράγμα που σημαίνει ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μερική απασχόληση, ωρομίσθιο, εναλλαγή - κινητικότητα ανάμεσα στην ανεργία και την προσωρινή εργασία, κατάργηση αυτού που υπήρχε ως άποψη και σε ένα βαθμό σαν πρακτική, του συλλογικού δικαιώματος, του δικαιώματος του κλάδου.

Τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα για το λαό μας, η κατάσταση, όσο ασκείται αυτή η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, θα χειροτερεύει. Αυτή η πολιτική του δικομματισμού πρέπει να ανατραπεί.

Εμείς, κύριοι βουλευτές, είμαστε αισιόδοξοι, γιατί οι εργαζόμενοι έχουν συγκεντρώσει πείρα μέσα από την ίδια τους τη ζωή και τα επόμενα χρόνια θα συγκεντρώσουν ακόμα περισσότερη. Πιστεύουμε πως αυτή η εμπειρία θα τους οδηγήσει προς το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν, το δρόμο της αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής».