Στη «λογική των επιδομάτων» και όχι της διεκδίκησης μιας πολιτικής που θα καλύπτει πλήρως τις ανάγκες, προσανατολίστηκαν οι βασικές ομιλίες σε χτεσινή «σύσκεψη εργασίας» για τα προβλήματα των μονογονεϊκών οικογενειών, που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ και Πανελλήνιος Σύλλογος Μονογονεϊκών Οικογενειών.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλος, αφού άσκησε «κριτική» στην ελλιπή κρατική στήριξη, κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του στην κυβερνητική πολιτική, ως άξιο μέλος, άλλωστε, της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Ανέφερε ως κατόρθωμα, τη χορήγηση σε γονιό άγαμο ή σε κατάσταση χηρείας, άδειας με αποδοχές οκτώ ημερών όλον το χρόνο (!) για τρία και περισσότερα παιδιά, ή έξι ημερών για ένα ή δύο παιδιά (μέχρι τα δώδεκα χρόνια των παιδιών). Τάχθηκε υπέρ της συνταξιοδότησης της μόνης - μητέρας όταν συμπληρώνει 6.000 ένσημα, «ανεξάρτητα από την ηλικία», παρακάμπτοντας βέβαια το γεγονός ότι με το νέο ασφαλιστικό νόμο και τη συνεχή επέκταση της μερικής απασχόλησης (στα οποία η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει συναινέσει), μόνο οι... «Μαθουσάλες» (κι αυτό χωρίς εγγύηση) θα συμπληρώνουν 6.000 ένσημα. Συμπλήρωσε ωστόσο πως η πρόωρα συνταξιοδοτηθείσα μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας, θα πρέπει να μπορεί να συμπληρώσει με αυτασφάλιση τις προϋποθέσεις για πλήρη σύνταξη (υπερασπιζόμενος δηλαδή, το «δικαίωμα» του εργαζόμενου να... αγοράζει τα ένσημά του!).

Η γενική γραμματέας του Πανελλήνιου Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών Θ. Τσιτσιπά, σημείωσε συν τοις άλλοις ότι οι μονογονείς και τα παιδιά τους θα έχουν προτεραιότητα στις επόμενες προσλήψεις σε θέσεις μερικής απασχόλησης, σχολιάζοντας χαρακτηριστικά: «Επιτέλους κάτι κινείται».

Την ίδια στιγμή, τα προβλήματα των μονογονεϊκών οικογενειών είναι τεράστια. Από το θέμα της φύλαξης των παιδιών, μέχρι τις πρόσθετες δυσκολίες εύρεσης εργασίας και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα, με συχνή συνέπεια πολλά παιδιά να μη σπουδάζουν λόγω της δυσκολίας της οικογένειας να ανταποκριθεί οικονομικά. Πληθώρα προβλημάτων στην οποία τα «ψίχουλα» τύπου μερικής απασχόλησης, είτε επιδομάτων, δε δίνουν λύσεις, αλλά καλλιεργούν ψευδαισθήσεις. Αποπροσανατολίζουν από τη διεκδίκηση μιας πολιτικής στη βάση των πραγματικών αναγκών, που θα εξασφαλίζει δωρεάν και δημόσιες κοινωνικές παροχές με την παράλληλη κατάργηση της ιδιωτικής δράσης, θα εξασφαλίζει αληθινά το δικαίωμα στη δουλιά, που σημαίνει εναντίωση στη μερική απασχόληση.