ΤΟ ΝΕΡΟΧΙΟΝΟ πελεκούσε άγρια την Αθήνα προχτές τ' απόγιομα και χρειαζόταν κουράγιο ν' αποτολμήσει κανείς έξοδο, βάζοντας φυσικά στο λογαριασμό και τη δοκιμασία της επιστροφής. Κι όμως, παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, η φιλόξενη αίθουσα των αντιστασιακών, των αγωνιστών του ΕΑΜ, ζούσε μια μοναδική όμορφη στιγμή, καθώς όλοι τους, μέλη της «ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ» (ΚΑΕ), είχαν φτάσει εκεί μ' ακρίβεια του κατοχικού εκείνου ραντεβού, για να βρεθούν και στο νέο χρόνο «παρόντες», όρθιοι στη μεγάλη εκλογική μάχη, που δίνει το ΚΚΕ, το κόμμα των αγώνων και των θυσιών.

ΕΙΝΑΙ για τον αντιστασιακό, τον αγωνιστή, την αγωνίστρια και εκείνα ακόμη τα αετόπουλα ανάγκη να θυμούνται, να ξαναζούνε μεγάλες ώρες μιας επικής εποχής και να διηγούνται, γιατί έχουν τόσα πολλά πράξει κι έχουν τόσο πολύ ματώσει.

ΑΛΛΑ η ζωή δεν είναι μόνο θύμησες και μνήμες. Η ζωή είναι πρώτα απ' όλα αγώνας. Και οι θύμησες και οι μνήμες αυτόν τον αγώνα πρέπει να υπηρετούν. Εφηβοι 80άρηδες και πάνω, που μέσα στη βαρυχειμωνιά έφτασαν στο πρωτοχρονιάτικο αντάμωμα, δάσκαλοι και δασκάλες, καθηγητές και καθηγήτριες όλοι «παρόντες»... Και έτοιμοι στο χρέος της εκλογικής μάχης. Ψήφος στο ΚΚΕ.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ και βεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την αταλάντευτη θητεία τους στον αγώνα, στα μεγάλα ιδανικά της ΕΑΜικής Αντίστασης, που γι' αυτά πάλεψαν και παλεύουν μια ολόκληρη ζωή.

ΤΑ χαιρετιστήρια - απολογιστικά λόγια που ειπώθηκαν από τον γενικό γραμματέα, Γ. Ωραιόπουλο, σφράγισαν όπως έπρεπε την εκδήλωση της ΚΑΕ, μέσα σε μια συντροφική ατμόσφαιρα, ξέροντας πως καθένας είχε κοντά του, γύρω του, χιλιάδες εκπαιδευτικούς αγωνιστές πρωτοπανηγυριώτες. Μεγάλες μορφές, που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα.

ΦΥΣΙΚΑ, για τους αντιστασιακούς εκπαιδευτικούς, στόχος πρώτος, σταθερός και επίμονος, είναι να μπει στα σχολεία, στα σχολικά βιβλία η πραγματική ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Τα μέλη της ΚΑΕ, παρόλα τα εμπόδια και τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δουλεύουν ακούραστα για τη συγγραφή των βιβλίων, που είναι απαραίτητο πια να μπουν στα σχολεία.

ΚΙ Ο ΝΟΥΣ απόψε κοντά στους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες ξαναφέρνει κοντά μας αξέχαστες μορφές. Θυμόμαστε έτσι την ποιήτρια της ΕΠΟΝ, τη δασκάλα, που, όπως κι οι άλλοι εκπαιδευτικοί, κυνηγήθηκε άγρια, εξοντωτικά. Τη μεγάλη φίλη της ΕΠΟΝ, την Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη.

Σ' ΕΝΑ γραφτό της, μας έδωσε, τότε, για το περιοδικό μας, τη «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ», αυτό που έζησε, όλα αυτά που είπε, καθώς έκλεινε το στερνό της μάθημα κι ενώ οι μαθήτριες με βουρκωμένα μάτια την αποχαιρετούσαν.

ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ τι τους έκανα (και με διώχνουν). Πήρα μέρος στην Εθνική μας Αντίσταση τον καιρό της σκλαβιάς. Ναι, πήρα μέρος μ' όλη μου την ψυχή, δεν τ' αρνιέμαι. Οπως σ' όλη τη ζωή μου, στάθηκα και τότε πλάι στα νιάτα. Δεν ξέρω για το δάσκαλο ιερότερο χρέος. Και τα νιάτα τότε πάλευαν για τη λευτεριά τους. Τα βοήθησα, όσο μπόρεσα. Με το τραγούδι, τον Τύπο, τη μόρφωση. Εσείς θα με κρίνετε. Μόνο η δική σας κρίση βαραίνει για μένα...

ΟΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ με βουρκωμένα τα μάτια αντικρίζουν τη δασκάλα τους, που, διωγμένη και κυνηγημένη, φεύγει για πάντα από το σχολείο, την τάξη τους.

ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, κλαίτε, τους λέει η δασκάλα και, αυστηρά κάπως, προσθέτει... «Χαμογελάστε. Θέλω να πάρω μαζί μου χαρούμενα πρόσωπα... Μια μικρή συμβουλή θα σας δώσω: Να 'χετε ιδανικά στη ζωή σας. Και να πιστεύετε στον άνθρωπο και στη δύναμη της αλήθειας. Αυτό είναι το τελευταίο μου μάθημα...».

ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ σήμανε (τότε) τέλος στη ζωή, τη σχολική, της δασκάλας, εκεί κάπου στο Π. Φάληρο. Κι εμείς, ύστερα από 60 χρόνια, ετούτο το απόγευμα χαιρόμαστε τα τραγούδια της και τους ύμνους της. Τη φλόγα της ψυχής της.

ΠΙΟΤΕΡΟ όμως απ' όλα χαιρόμαστε αυτό που βγαίνει σήμερα από την ψυχή των συναγωνιστών μας, για την απέραντη, αταλάντευτη πίστη τους στα φλογερά ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης και στο κόμμα μας, που στάθηκε ο μπροστάρης κι ο αιμοδότης της.

ΕΦΗΒΟΙ, πανέτοιμοι για την κάλπη. Κι η ψήφος μας στο κόμμα των αγώνων και των θυσιών. Ψήφος συνείδησης, τιμής και χρέους στο ΚΚΕ.