Καζάνι που βράζει είναι το ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν λιγοστά πράγματα έρχονται στη δημοσιότητα. Το γεγονός δεν οφείλεται, κυρίως, στη βαριά εκλογική ήττα, όπως θα υπέθετε ο καθένας. Αναμφισβήτητα, έχει κι αυτή τη θέση της στις -κατά κύριο λόγο - «υπόγειες» και παρασκηνιακές συζητήσεις, διαξιφισμούς, κόντρες και «μαχαιρώματα». Το κύριο ζήτημα των διαμαχών, όμως, αφορά στην ανασύνταξη και παραπέρα αναμόρφωση του μετεκλογικού ΠΑΣΟΚ. Και, βέβαια, στην όλη διαμάχη παίρνουν μέρος - ο καθένας με τον δικό του τρόπο - διάφοροι παράγοντες, πλευρές και συμφέροντα. Ορισμένοι «σπρώχνουν» στην κατεύθυνση της συνέχισης των «ρήξεων και των ανατροπών» και στη διαμόρφωση της «μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης», όπου οι απόψεις των κ.κ. Ανδριανόπουλου και Μάνου θα δίνουν το βασικό στίγμα. Κι απ' ό,τι φαίνεται, αυτή είναι η άποψη και της - υπό τον Γ. Παπανδρέου - ηγετικής ομάδας. Αλλοι θέλουν τη «νεκρανάσταση» ενός «λαϊκού και κοινωνικού» ΠΑΣΟΚ, ανάλογου της περιόδου 1990 - '93, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, όταν διαδήλωνε κατά των ιδιωτικοποιήσεων και μόλις έγινε κυβέρνηση έκανε ακριβώς τα αντίθετα. Κι άλλοι επιχειρούν να κάνουν την άλφα ή βήτα σύνθεση των προαναφερομένων δρόμων.

Βέβαια, είναι νωρίς ακόμη, να προβλέψουμε ποια κατεύθυνση θα κυριαρχήσει. Ετσι κι αλλιώς, όμως, και οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την εκτίμηση της ΚΕ του ΚΚΕ ότι «το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση δε θέλει και δεν μπορεί να παίξει το ρόλο αντιπολιτευτικού πόλου, υπέρ των λαϊκών συμφερόντων».