Μια και ορισμένοι προβάλλουν πολύμορφα και έντονα, έως και με τάσεις υπερβολής, τα υπαρκτά αδιέξοδα, τα οποία έφερε μπροστά στον κυπριακό λαό το «σχέδιο Ανάν», θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε, ότι το αποτέλεσμα αυτό δεν έγινε από μόνο του.

Το διαβόητο σχέδιο ήρθε μετά τις αποφάσεις της «ομάδας των 8» (Κολωνία, 1999) και της αμέσως μετέπειτα Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι. Κυοφορήθηκε από τους ειδικούς απεσταλμένους των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας για το Κυπριακό, Τ. Γουέστον και Ντ. Χάνεϊ αντίστοιχα, μέσα από αλλεπάλληλες επαφές και διαβουλεύσεις με Αγκυρα, Αθήνα και Λευκωσία. Μετά, ο ΓΓ του ΟΗΕ και ο ειδικός απεσταλμένος του (ντε Σότο) ανέλαβαν την παρουσίαση και προώθησή του. Ετσι, πριν ενάμισι περίπου χρόνο (Νοέμβρης 2002), γεννήθηκε η πρωτοβουλία του Κ. Ανάν και το ομώνυμο σχέδιο. Η τότε εκτίμηση του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου ήταν αρνητική για το σχέδιο Ανάν, ως ενδεχόμενη λύση, αλλά το δέχτηκε ως βάση διαπραγμάτευσης. Η κυβέρνηση Σημίτη αντίθετα, μιλούσε για «ιστορική ευκαιρία» και φανέρωνε πολύμορφα τη συμφωνία της με το σχέδιο, συνεπικουρούμενη από τη ΝΔ και τον ΣΥΝ. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού η τουρκοκυπριακή ηγεσία και η Αγκυρα αρνούνταν την οποιαδήποτε ουσιαστική βελτίωση του σχεδίου. Κι ενώ είχαν γίνει ολοφάνερα τα αδιέξοδα, η κυπριακή κυβέρνηση και το Εθνικό Συμβούλιο - κάτω από την έντονη πίεση της κυβέρνησης Σημίτη - προχωρούν στην υπογραφή της συμφωνίας της Νέας Υόρκης, τον περασμένο Φλεβάρη.