ΟΧΙ! | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

ΟΧΙ!

Είναι δύσκολο να βρεις κώδικα επικοινωνίας με όσους ποτέ δεν τόλμησαν να πουν «όχι». Δε μιλάμε για όσους δε συμφωνούν με το «όχι» επειδή έτσι σκέφτηκαν και έτσι αποφάσισαν. Μιλάμε για εκείνους που το έχουν αποκηρύξει παντελώς από τη ζωή τους. Για τους μόνιμους θαμώνες του «μάλιστα», του «ευχαριστώ» και του «γιες». Αυτούς, πώς να τους κάνεις να συναισθανθούν ότι σε αυτό τον κόσμο, εκτός από το «ναι» υπάρχει και το λυτρωτικό, το ελπιδοφόρο «όχι»;

***

Σήμερα, στην Κύπρο, έφτασε η στιγμή για να δοθεί μία από τις δύο απαντήσεις. Οι Κύπριοι θα πάρουν τις αποφάσεις τους. Δική τους υπόθεση. Αλλά και δική μας. Και με μια επιπλέον υποχρέωση για μας: Να τους στηρίξουμε την «επόμενη μέρα».

Ο χάρτης των πολιτικών συμπεριφορών στην Ελλάδα καθορίζει και το ρόλο που θα παίξουν τα κόμματα με τον ερχομό αυτής ακριβώς της «επόμενης μέρας». Τα προδημοψηφισματικά που ζήσαμε στη «μητέρα - πατρίδα Ελλάδα» (κατά τη θλιβερή και επικίνδυνη ορολογία Παπανδρέου), έχουν ήδη καταγραφεί. Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, οι «δύο Ελλάδες» προέκυψαν ανάγλυφα: Από τη μια μεριά, η Ελλάδα του λαού της, που προσπερνά πολιτικές ηγεσίες, που δε συναινεί και δε «συμμορφώνεται» στα κηρύγματα «ρεαλισμού». Από την άλλη, το αστικό πολιτικό σύστημα να δίνει - σε πλήρη αναντιστοιχία με το λαϊκό παράγοντα - διαπιστεύσεις και εξετάσεις στους «σχεδιαστές» του ευρωατλαντισμού.

***

Στην Ελλάδα, το ΚΚΕ έπραξε από την πρώτη στιγμή το χρέος του. Το πατριωτικό και διεθνιστικό. Σε όλους εκείνους που εκβίασαν, πίεσαν, κινδυνολόγησαν, λασπολόγησαν, η στάση των κομμουνιστών ήταν και θα είναι: «Οχι»!

Σε όσους συνήθεις «ΝαίΝαίκους» επιμένουν να μας «κατηγορούν» σαν «αρνητές» και «καθ' έξιν αντιρρησίες», τους «πολύ καλούς φίλους του Πάουελ» που μας απευθύνουν τη ...μομφή ότι δεν έχουμε ...«προτάσεις» (!), επαναλαμβάνουμε: Η «πρότασή μας» είναι απλή, αλλά δύσκολη: Προτείνουμε «Οχι»! Αυτή είναι η μέγιστη «πρόταση» της εποχής μας. Το «Οχι»! «Οχι» σε ό,τι υποσκάπτει το μέλλον των παιδιών μας στον κόσμο της «Pax Americana». «Οχι» σε ό,τι ναρκοθετεί το παρόν μας στα στρατόπεδα του ιμπεριαλισμού. «Οχι» σε ό,τι διαιρεί, διχοτομεί και εισβάλλει ως δύναμη κατοχής στη ζωή μας.

***

Υπάρχουν και εκείνοι που υποκρίνονται ότι τα δικά τους «ναι» δεν αποτελούν υποταγή αλλά ...«σύνεση». Που έχουν το θράσος να υποδύονται τους απογόνους και κληρονόμους των «Οχι» των άλλων, ακόμα και την ώρα που λένε «ναι»! Επανεμφανίστηκαν και στο Κυπριακό, με το γνωστό τους ρόλο. Καταχραστές και κάπηλοι της κληρονομιάς των άλλων. Κληρονομιά και παρακαταθήκη που προσπαθούν να μαγαρίσουν και να μεταλλάξουν στα μέτρα της δικής τους μετάλλαξης.

Καμώνονται ότι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Ομως, όταν πριν 64 χρόνια ο ελληνικός λαός έλεγε «Οχι», δεν έδινε τη Σούδα στους Ιταλούς και στους Γερμανούς. Οταν πριν 182 χρόνια ο ελληνικός λαός έλεγε «Οχι» στη σκλαβιά, δεν έδινε το FIR του Αιγαίου στο σουλτάνο. Οταν πριν 30 χρόνια η νεολαία έλεγε «Οχι» στη χούντα, δεν είπε ποτέ «ναι» στη νομιμοποίηση των τραγικών παρενεργειών της αμερικανοχουντικής δράσης στην Κύπρο.

***

Από τη μια μεριά το «Οχι», λοιπόν. Και από την άλλη το «ναι». Το δεύτερο έχει «υψηλούς φίλους», «πρόθυμους προστάτες», υπερατλαντικούς «συμμάχους», κομψούς «εταίρους». Εχει, όμως, και ένα τίμημα που ο καθένας το ζυγίζει ανάλογα με τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του: Ραγιαδισμό. Γι' αυτό, και θα το ξαναπούμε:

Ο,τι και να γίνει, ποτέ στην Ιστορία δε θα γιορταστεί το «ναι». Πάντα το «Οχι» θα γιορτάζεται. Και αυτό θα νικήσει!