Η ζωή εν τάφω...
«Συλλογιέμαι τους συντρόφους στη φυλακή / τα τσιγάρα που μοιραζόμαστε, τη μοναξιά / που έμενε στον καθένα ολόκληρη δική του / τα μακρόσυρτα βλέμματα απ' το παράθυρο»
(Τάσος Λειβαδίτης)
Στο Αφγανιστάν, ο άνθρωπος, η έρημος, τα ερείπια «συνυπάρχουν» με το θάνατο. Τον τελειοποιούν οι επιδρομείς ιμπεριαλιστές Αμερικανοευρωπαίοι. Δεν υπάρχει χαμόγελο. Δεν ακούγεται κανένα τραγούδι. Μονάχα οι ολοφυρμοί της φρίκης. Οι πηγές της δημιουργίας φαίνεται να έχουν στερέψει. Ο φόβος παγώνει τα πρόσωπα. Δεν υπάρχει κανένα μήνυμα της ζωής. Σε πόλεις, χωριά κατοικούν φαντάσματα προσφύγων. Στα υγρά μάτια τους κατοικεί ο φόβος.
Το δικαίωμα στη ζωή «καθορίζει» την απελπισία. Στο Αφγανιστάν, η αμερικανική «ελευθερία» τραγουδιέται με τη συνοδεία ορχήστρας θανάτου, απ' τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο σύγχρονος Αφγανός «Σπάρτακος» πεθαίνει κάτω απ' τα χτυπήματα των μισθοφόρων. Η ατομικότητα, του «πνιγμένου / θρησκευόμενου», βρίσκει «έκφραση», αν αγωνίζεται θαρραλέα για ένα ιδανικό, σε μια ατομική αξία, που δηλώνει ότι υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι στο Αφγανιστάν, δηλώνουν...
Ο πολιτισμός, η κιβωτός της μνήμης θανατώνεται. Τα έργα του πολιτισμού, το περιβάλλον, η ζωή, είναι τα μόνιμα θύματα. Πάντως, το τίμημα, όσο μεγάλο κι αν είναι, το πληρώνουν οι φτωχοί, «οι υπάρξεις χωρίς όνομα και παρελθόν» ή που η μοίρα τους είναι, όπως λέει ο Καμί, «να χαθούν απ' την Ιστορία χωρίς να αφήσουν ίχνη του πολιτισμού». Στον πόλεμο, «δεν έχει όρια η ευφράδεια της Σταύρωσης... Δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας».
Είναι νεκροταφείο σιωπηλών θυμάτων. Εικόνες που δεν έχουν ακόμη καταχωρηθεί σε εγγραφές οπτικές ηλεκτρονικών υπολογιστών, για να συγκινήσουν τον υπόλοιπο «πολιτισμένο κόσμο» της διευρυνόμενης βαρβαρότητας. Ο χρόνος εδώ για τους ανθρώπους είναι γεμάτος από συνεχείς μετακινήσεις, κακουχίες και αγωνία, που τσακίζει τα νεύρα και το ηθικό, καθώς βαδίζουν προς το άγνωστο, οι πρόσφυγες.
Η αλήθεια στον πόλεμο είναι το πρώτο θύμα.
Ας ανακαλύψουμε ότι ο πολιτισμός είναι Εαρ, Ποίηση. Διδάσκει τον έρωτα. Αναδύεται όπως το κυκλάμινο από τη συμμετοχή - αδελφοποίηση των λαών όλου του κόσμου. Η πολυμορφία των πολιτισμών, όπως και η πολυμορφία των πραγμάτων, είναι ένα κοινό αγαθό. Χρέος μας είναι να κατατροπώσουμε ό,τι φονικό, μοχθηρό, ανόητο, πολιτικό, ιμπεριαλιστικό παράγεται απ' το διαρκές έγκλημα του πολέμου. Η διαφορετικότητα των πολιτισμών είναι η καλύτερη εγγύηση της ικανότητας της ανθρωπότητας να εφευρίσκει απαντήσεις, προσαρμοσμένες στις ατέλειωτες ποικιλίες των ιστοριών, των προκλήσεων. Εχουμε ανάγκη απ' τη σοφία της ποίησης, τον πολιτισμό, το συμβολισμό, το μύθο, τη μαγική γλώσσα του, μαζί με το τραγούδι της ειρήνης. Κανένας δε φοβάται περισσότερο τον πόλεμο όσο ο κεκοιμημένος «άγνωστος στρατιώτης»! Ο πόλεμος είναι η μοναδική λέξη που δεν περιέχει τον πολιτισμό, έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου, ο ποιητής του «Αντισταθείτε», Μ. Κατσαρός.
Η ζωή εν τάφω! Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Κύπρος, Βαλκάνια (Κόσσοβο, Βοσνία, Σερβία, Ερζεγοβίνη), Τρίτος Κόσμος, είναι στο έλεος των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με τον ιμπεριαλισμό φανερό εγκληματία. Οι άνθρωποι μετρούν τις πληγές του πολέμου της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Ελπίζουν στην ανάστασή τους, έπειτα απ' τη σταύρωση: «Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους / για τους γενναίους, τους δυνατούς, / Αρμόζουν, τα λόγια τα μεγάλα, / τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά... / Μ' ένα σκοπό του ταξιδιού: προς τ' άστρα» (Νίκος Εγγονόπουλος).
Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ
Feeds
ΤσιτουρίΔ(ρ)υς...
