Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης η πολεμική βιομηχανία, που συνενώνει τη βιομηχανία χάλυβα με τη βιομηχανία νέων τεχνολογιών. `Η η αεροπορική βιομηχανία, που επίσης συνενώνεται με τον κλάδο της πληροφορικής, των αυτοματισμών. Το ίδιο ισχύει και με τις σύγχρονες εργαλειομηχανές, ή τις μηχανές τυπογραφείου κλπ. Τα παραδείγματα μπορεί να είναι πολλά.

Το βασικό όμως ζήτημα στο οποίο επιμελώς παραλείπει να αναφερθεί ο κύριος καθηγητής είναι οι σχέσεις ιδιοκτησίας. Γιατί η σχέση κάθε μέλους της κοινωνίας ως προς τα μέσα παραγωγής είναι το καθοριστικό για το σε ποια κοινωνική τάξη ανήκει και όχι τα ατομικά του προσόντα. Τα οποία μπορεί να είναι και τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερα, αλλά αυτό ουδόλως επηρεάζει αυτή τη σχέση με την ιδιοκτησία, ακόμη μπορεί να μην επηρεάζει ούτε τη θέση του μέσα στο κοινωνικά οργανωμένο σύστημα παραγωγής. Μήπως σήμερα η πλειοψηφία των πτυχιούχων επιστημόνων δεν προσφέρει μισθωτή εργασία στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις;

Ο Φρ. Ενγκελς έδωσε τον εξής συνοπτικό ορισμό των δύο βασικών τάξεων της καπιταλιστικής κοινωνίας: «Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών, που είναι κάτοχοι των βασικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν» (Σημείωση του Φρ. Ενγκελς στην αγγλική έκδοση του έργου «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» του 1888).

Δεν αρκεί όμως μόνο το κριτήριο των σχέσεων με τα μέσα παραγωγής, αν και είναι το καθοριστικό. Απαιτείται, για να γίνεται σωστός και ολοκληρωμένος προσδιορισμός των τάξεων και των στρωμάτων, η μελέτη με βάση όλα τα κριτήρια του ορισμού που έδωσε ο Β. Ι. Λένιν για τις τάξεις στο έργο του «Μεγάλη Πρωτοβουλία» («Απαντα», τ. 39, σελ. 15).

Ο Λένιν, στο έργο του «Μεγάλη Πρωτοβουλία», έδωσε τον εξής ορισμό στο ζήτημα, τι είναι τάξεις:

«Τάξεις ονομάζονται μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους, από τη θέση που έχουν μέσα σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους, που είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατοχυρωμένη και διατυπωμένη με νόμους, προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και συνεπώς από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και το μέγεθος αυτής της μερίδας. Τάξεις είναι οι ομάδες εκείνες ανθρώπων, που η μια μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλιά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα στο καθορισμένο ιστορικά σύστημα της κοινωνικής παραγωγής».

Με βάση όλα τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι τάξεις συνεχίζουν να υπάρχουν, ο καθοριστικός συνεκτικός παράγοντας που τις καθορίζει είναι η σχέση τους με τα μέσα παραγωγής, ποια κοινωνική ομάδα είναι ιδιοκτήτης τους. Αρα και η αντιεπιστημονική εκτίμηση του κυρίου καθηγητή περί «εξατομίκευσης» αντικειμενικά εντείνει τη διάσπαση της εργατικής τάξης. Ο ίδιος βεβαίως προτείνει να συνενώσουμε τους ανθρώπους σε «κοινότητες με βάση την εμπειρία». Προτείνει δηλαδή μιας άλλης μορφής κοινωνική οργάνωση, η οποία δεν έχει αντικειμενικά οικονομική βάση, με δεδομένες τις κυρίαρχες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Επομένως, είναι και ανιστόρητη, ως αντικαταστάτρια του καπιταλισμού κοινωνία, ή συνειδητή προσπάθεια προβολής μιας ουτοπίας ως εναλλακτικής στην υπάρχουσα πραγματικότητα διεξόδου προκειμένου να διαιωνίζεται ο καπιταλισμός. Και έχει το σκοπό του ως προς αυτό, αλλά γι' αυτό στο επόμενο.