Αν και σκηνοθέτης, πολλά χρόνια καλλιεργεί τη γραφή. Εκτός από κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες, έχει γράψει πολλά σενάρια, μια ποιητική συλλογή, ένα μυθιστόρημα, διηγήματα και πολλά δημοσιογραφικά κείμενα (πολιτικά, πολιτιστικά, κλπ.) σε αγγλικές εφημερίδες στα χρόνια της δικτατορίας και στο «Ριζοσπάστη» (ήταν ανταποκριτής του στην Αγγλία), στο κυριακάτικο φύλλο του οποίου έχει μόνιμη στήλη. Ο λόγος για τον Νίκο Αντωνάκο και το δεύτερο μυθιστόρημά του «Η ακτή του Ραζλίφ» («Ελληνικά Γράμματα»), το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί μια συμβολική εικαστική σύνθεση (σχεδιασμός Δ. Θ. Αρβανίτη). Ενα έργο του κορυφαίου ζωγράφου της Ρώσικης Πρωτοπορίας, Καζιμίρ Μάλεβιτς, με φόντο μια ιστορική φωτογραφία από την επίθεση των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα.

Το αλληγορικά τιτλοδοτημένο μυθιστόρημα «γεφυρώνει» πραγματικά γεγονότα, με σκέψεις, αναμνήσεις και συναισθήματα του συγγραφέα. Με ανθρώπων έργα, βιώματα, αγώνες, πάθη και θυσίες που διάβασε, άκουσε, συναισθάνθηκε ο Ν. Αντωνάκος, παρότι συνέβησαν σε διαφορετικούς τόπους, ηπείρους και χρόνους. Λ.χ., των Ελλήνων αγωνιστών στα βουνά, στις πόλεις, στα στρατοδικεία, στα κολαστήρια, στα εκτελεστικά αποσπάσματα των εμφυλιακών και μετεμφυλιακών χρόνων. Του λαού της Χιλής, του οποίου την ειρηνική επανάσταση καταμάτωσαν τα αμερικανοκίνητα πινοτσετικά ανδρείκελα. Των μαρτυρικών - σ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα και ακόμα και σήμερα - αγωνιστών και διανοουμένων της Τουρκίας. Εργα, βιώματα, πάθη κι αγώνες, που παρά τη γεωγραφική και τη χρονική τους απόσταση, «δέθηκαν» άρρηκτα με το ίδιο ακριβώς «όνειρο», το τραγουδισμένο από τον Μαγιακόφσκι. Την κοσμογονική «έφοδο στους ουρανούς», την Οκτωβριανή Επανάσταση, που, με «οδηγητή» τον Λένιν, αποτόλμησαν οι συνειδητοποιημένοι ταπεινοί και καταφρονεμένοι Ρώσοι προλετάριοι. Την πίστη ότι ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει, αν κάθε λαός και όλοι οι λαοί συνειδητοποιήσουν το δικαίωμά τους να ζήσουν και να «ποιήσουν», με έργα των χεριών, και του πνεύματος, τη δική τους κοινωνία του Ανθρώπου. Την κοινωνία του πανανθρώπινου, καθολικού, του τέλειου πολιτισμού, που σημαίνει την πλήρη εξάλειψη κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αν και το «όνειρο» αυτό το ονειρεύτηκαν απροσμέτρητα μιλιούνια ανθρώπων σε όλη τη Γη, λυσσαλέα το μίσησαν, συκοφάντησαν, ύπουλα και φανερά πολέμησαν και ανέτρεψαν στα τέλη του 20ού αιώνα τα «κοράκια» του καπιταλισμού, τώρα επιχειρούν με στάχτη να σβήσουν τα ίχνη του στο «χάρτη» της ιστορικής και ανθρώπινης μνήμης. Ομως, τα «όνειρα» μέσα στη στάχτη ξαναγεννιούνται, ξυπνούν και παίρνουν εκδίκηση...