Ο «ανέμελος κυνισμός» | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο «ανέμελος κυνισμός»

Θυμάστε τον Αλέφαντο; Τις δηλώσεις του για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας λίγο πριν την επανεκλογή του, με τη στήριξη, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ; Θυμάστε λίγο το ...«κλίμα», που έφτιαξαν τα ΜΜΕ, με ατέλειωτες συζητήσεις, παράθυρα, σοφίες και βλακείες, βαρύγδουπες αναλύσεις, που άρχιζαν από την ψυχανάλυση και τέλειωναν στην εκθείαση της συναίνεσης και την αγιογραφία του θεσμού και του προσώπου του Προέδρου;

Βεβαίως, θυμάστε σύντροφοι. Και πιστεύω πως πολλοί καταλάβατε το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας και θολώνει συχνά την κρίση μας. «Πες πες, κάτι θα μείνει». Αυτή ήταν η τακτική της προπαγάνδας που έφτασε στο απόγειό της επί Γκαίμπελς, και παραμένει έκτοτε ίδια ως τις μέρες της τηλεορασοπληγίας και της μιντιοκρατίας, εφαρμοζόμενη, όμως, με περισσότερα όπλα και μέσα στο σπίτι του καθενός.

Το τραγουδάκι για τον Αλέφαντο έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού των πολιτών κι έτσι ο ...συναινετικός Πρόεδρος ήρθε ν' ανακουφίσει το αίσθημα της «αδικίας» σε βάρος του, που είχε έντεχνα καλλιεργηθεί στα τηλεπαράθυρα. Ο δικομματισμός έχει παντού δυο πρόσωπα κι ένα μόνο όταν θέλει να περάσει την όποια πολιτική του, που στο μεδούλι της είναι φτυστή η ευρωΝΑΤΟική επιβολή με κάθε μέσο όλων των αντιλαϊκών εκείνων πολιτικών επιλογών.

Ηρθε, όμως, αυτές τις μετεκλογικές μέρες στην Ελλάδα, ένας «Δυτικός», όπως θα 'λεγαν κι οι γαλαζοπράσινοι ψευτοδιανοούμενοι, συγγραφέας και πνευματικός άνθρωπος, ο Χάρολντ Πίντερ. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα. Μίλησε. Φριχτά για τους Αμερικανούς, τη δικτατορική στρατοκρατική πλανηταρχία των ΗΠΑ και το βρετανικό της υποπόδιο. Πόσα παράθυρα είδατε; Μήπως ξέρετε το πρόσωπό του απ' τις πολλές φορές, που απολαύσατε τις κορόνες του στα δελτία ειδήσεων; Μήπως είδατε πουθενά πολιτικούς και διανοούμενους να καλούνται να ερμηνεύσουν, να ψυχαναλύσουν, να εκτιμήσουν, να απαντήσουν, να ξετινάξουν την πιντερική αυτή αγανάκτηση κι αγωνία, έστω στο επίπεδο ενός Αλέφαντου; Οχι, βέβαια. Είναι «Δυτικός» και δε δηλώνει ούτε αντι-Ευρωπαίος ούτε κομμουνιστής, για να τον δείξουν και να τον βρίσουν, έστω. Κι όμως, ήταν συντριπτικά προειδοποιητικός: «Θα διατρέξουμε σοβαρό κίνδυνο πυρηνικής καταστροφής, προερχόμενης όχι από τα κράτη - "κακοποιούς", όπως τα ορίζουν οι ΗΠΑ, αλλά από την ίδια την Αμερική», είπε.

Κι όμως, ήταν τραγικά περιγραφικός για τα αισθήματα που τρέφει ο ίδιος και πολλοί άλλοι για τον «ανέμελο κυνισμό» των Αμερικανών, που εξοντώνουν τον ιρακινό λαό με εμπάργκο και ισοπεδώνουν τη Σερβία με βόμβες, την ίδια ώρα που καυχώνται μαζί με τους Εγγλέζους για «πολιτισμένες αξίες» και «ανθρώπινα δικαιώματα».

Δε διστάζει ο Πίντερ να μιλήσει για την «ωκεάνια ναυτία», που μας καταπίνει ολοένα και περισσότερους, καθώς όλοι σχεδόν αντιλαμβανόμαστε τα νεοταξίτικα ψέματα, αλλά λίγοι μιλάμε λίγο γι' αυτό, και ελάχιστοι αντιστεκόμαστε εμπράκτως.

Οχι. Ο Χάρολντ Πίντερ δεν είναι Αλέφαντος. Δεν είναι καν Ευθυμίου, για να τον βλέπουμε και να τον ακούμε, στα πλαίσια της διαμόρφωσης εκείνου του κλίματος «ανακούφισης», «τακτοποίησης», «ρύθμισης», της αγωνίας για τα όσα «πρέπει» να γίνουν με την «όσο γίνεται μικρότερη λαϊκή αντίδραση».

Ο Πίντερ δήλωσε πως περιμένει και το 2000 να χορτάσουμε από κορόνες περί ελευθερίας και τάξης, αφού «περισσότεροι άνθρωποι θα γίνουν αλοιφή», όπως είπε, στο όνομα της «ηθικής λύσσας» και της «ανθρωπιστικής επέμβασης» της αμερικάνικης «κτηνώδους και κακοήθους μηχανής».

«Αντισταθείτε», φώναξε. Αλλά τα κανάλια δεν ήταν εκεί. Ανέλυαν το αν χωράνε τα πόδια του Φασούλα στο έδρανο, στη Βουλή. Ανέμελες πληροφορίες. Ανέμελη πολιτική. Ανέμελο το κλίμα, για να μην φοβηθεί ούτε πολίτης, ούτε γέρος, ούτε παιδί, από τον «ανέμελο κυνισμό» των μέτρων, που στις προγραμματικές δηλώσεις του ο κ. Σημίτης εξάγγειλε, του Λαζάρου το Σάββατο, στην Ελλάδα του 2000, όπως μπορεί. Δηλαδή εναντίον μας, αλλά με σοβαρότητα και πυγμή, χάρη στη νωπή λαϊκή εντολή. Χωρίς, όμως, την «κόκκινη» συναίνεση. Και θα το δει στην πράξη, όχι στην TV...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ