Κάπως έτσι φαντάζει η λογική της κυβέρνησης, που συνεχίζει την προπαγάνδα για την υλοποίηση των υποσχέσεων για τις 300.000 θέσεις απασχόλησης, για τις 152.000 δρχ. σύνταξη, για το δεκαχίλιαρο της πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών στα κατώτερα μεροκάματα. Αυτό είναι το «κοινωνικό κράτος» μετά την πολλαπλάσια αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων. Αλλά το ζήτημα δε βρίσκεται στην πραγματοποίηση αυτών των υποσχέσεων, ούτε ακόμη και στη μέθοδο πραγματοποίησης, η οποία μπορεί και να σημαίνει αναδιανομή ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Γιατί έχει ήδη δει το φως της δημοσιότητας διατυπωμένη άποψη για χρέωση του δεκαχίλιαρου στα ασφαλιστικά ταμεία, πιο συγκεκριμένα στο ΙΚΑ. Βεβαίως για δισεκατομμύρια κρατικά χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία δε γίνεται κουβέντα. Επίσης ανάλογη για τις 300.000 θέσεις απασχόλησης διατυπωμένη άποψη, ανέφερε ότι η κυβέρνηση μελετά μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, να δημιουργήσει 130.000 θέσεις προσαρμογής στο εργασιακό περιβάλλον νέων ανέργων, δηλαδή περιορισμένου χρόνου απασχόλησης χωρίς ασφάλιση, με επιδοτήσεις που κυρίως καρπώνεται η εργοδοσία. Και μετά τι; Επίσης με άλλα προγράμματα, θα δημιουργηθούν 50.000 θέσεις αυτοαπασχόλησης, ενώ προσδοκούν και σε 20.000 θέσεις εργασίας. Και η επιδότηση των επιχειρηματιών για προσλήψεις, αντί για προστασία των ανέργων, να βασιλεύει.

Παρ' όλ' αυτά θα πει κάποιος, ότι κάτι κινείται. Μην τα θέλετε όλα να γίνονται αυτόματα. Ετσι όμως, αν τμήματα των εργαζομένων «βολευτούν» μ' αυτές τις παροχές - ψίχουλα δείχνοντας μειωμένες απαιτήσεις, τα «σοβαρά» μπορούν να περνάνε απαρατήρητα. Σ' αυτό προσδοκά η κυβέρνηση. Αλλά τα «σοβαρά», οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, είναι και πολύ επώδυνα. Βεβαίως η κυβέρνηση άρχισε να δίνει δείγματα γραφής, ως προς την εφαρμογή της πολιτικής της έτσι που να γίνεται ανεκτή και εύληπτη από τα λαϊκά στρώματα, κάτω από το ομιχλώδες τοπίο συσκότισης της ουσίας της. Δεν πρέπει να κάνει εντύπωση ότι στις προγραμματικές δηλώσεις θα επιβεβαιωθούν οι προεκλογικές υποσχέσεις. Αλλωστε ήδη ο υπουργός Παιδείας, φρόντισε να δώσει τέτοια δείγματα, με τις εξαγγελίες για μείωση ύλης και μαθημάτων στις εξετάσεις, για διάλογο και αποδοχή προτάσεων των φορέων, αλλά η ουσία της εκπαιδευτικής πολιτικής μέσα από δοκιμαστικά μέτρα άμβλυνσης της αντίθεσης στην αντιμεταρρύθμιση, δεν αλλάζει.

Βεβαίως η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, «φωτογραφίζει» τα μελλούμενα. Και ποια είναι αυτά; «Συστήνει» στην ελληνική κυβέρνηση:

• Να θεωρήσει τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 1,2% του ΑΕΠ ως «ανώτερο επίπεδο και όχι ως στόχο». Επισημαίνει δε ότι αν τα κρατικά έσοδα αυξηθούν, τότε θα πρέπει να μειωθεί ακόμα περισσότερο το δημοσιονομικό έλλειμμα, ούτως ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον κίνδυνοι πληθωριστικών πιέσεων. Ακόμη επισημαίνει την ανάγκη παραπέρα μείωσης των κρατικών δαπανών. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η επισήμανση; Πρακτικά τίποτε διαφορετικό, από τη μείωση των κρατικών δαπανών σε τομείς μέσω των οποίων ασκείται η λεγόμενη κοινωνική πολιτική, (υγεία, πρόνοια, παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός, περιβάλλον κλπ.).
• Η Κομισιόν επισημαίνει την ανάγκη αναμόρφωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα, ώστε να εξασφαλιστεί η «βιωσιμότητά» του. Παράλληλα, να βελτιωθεί η διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων των ασφαλιστικών ταμείων. Και ως προς τη διαχείριση, το Χρηματιστήριο νά 'ναι καλά. Αλλά αυτή η «βιωσιμότητα», σίγουρα σημαίνει αναμόρφωση σε βάρος της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων και των συνταξιούχων. Τίποτα δεν αποκλείει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και σίγουρα η αναμόρφωση οδηγεί στην «ανταποδοτικότητα», δηλαδή πλήρωσε για να πάρεις.
• Το μέτρο του δεκαχίλιαρου, οι εργοδότες το θέλουν προκειμένου να απαλλαγούν από την πίεση διεκδίκησης αυξήσεων. Αν αυτό συνδυαστεί με την επισήμανση για αναμόρφωση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων στην Ελλάδα και τη συνάρτησή τους με την παραγωγικότητα που υπάρχει, τόσο σε γεωγραφικό, όσο και σε τομεακό επίπεδο, μπορεί εύκολα να καταλάβει καθένας ότι ανοίγει ο δρόμος της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων. Ηδη αρκετές επιχειρήσεις κάνουν συμβάσεις ατομικές και περιορισμένου χρόνου, με επαχθείς όρους. Αν αυξάνεται η παραγωγικότητα, ίσως υπάρξουν και κάποιες αυξήσεις - ψίχουλα στα μεροκάματα. Μόνο που η παραγωγικότητα αυξάνει πολλαπλάσια την εκμετάλλευση, ενώ συνδυάζεται και με εντατικοποίηση της δουλιάς. Αυτός είναι και ο στρατηγικός στόχος.
• Επίσης σε ό,τι αφορά την αγορά της εργασίας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνιστά τη λήψη μέτρων, όπως η εργασία περιορισμένου χρόνου, αλλά και η ελαστικότητα στην αγορά της εργασίας. Ετσι μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, αναγκάζονται ήδη τμήματα εργαζομένων να δουλεύουν χωρίς σταθερή εργάσιμη μέρα, με σπαστά ακατάστατα ωράρια, ιδιαίτερα σε χώρους του εμπορίου, διαφόρων υπηρεσιών, αλλά και στις τράπεζες, ενώ στα τρόλεϊ, είναι πρόσφατες οι κινητοποιήσεις ενάντια σε τέτοιες μεθοδεύσεις.
• Τέλος, η Κομισιόν επισημαίνει ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, τόσο για το 2000, όσο και για τα επόμενα χρόνια και καλεί την κυβέρνηση να εναρμονίσει ταχύτερα την εθνική της νομοθεσία προς την κοινοτική, επιταχύνοντας την απελευθέρωση των αγορών στις τηλεπικοινωνίες, στον ηλεκτρισμό και στο φυσικό αέριο και, τέλος, να ενισχύσει τις επιχειρήσεις, που θέλουν να αναπτύξουν ερευνητικές δραστηριότητες.