Το μεγάλο «επίτευγμα» της κυβέρνησης Σημίτη υποτίθεται ότι είναι πως θα έβαζε τη χώρα ισότιμη στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Στο όνομα του ιερού και εθνικού αυτού στόχου έχει δικαιολογήσει την αντιλαϊκή επέλαση των προηγούμενων χρόνων αλλά και αυτή που έπεται. Το όνειρο όμως δεν κράτησε πολύ. Το όραμα των «ισχυρών εταίρων» στην ΕΕ είναι εντελώς διαφορετικό και ενόψει της Διακυβερνητικής τείνει να γίνει εφιάλτης για τους εγχώριους ευρωλάγνους.

Ιδού τι δήλωσε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ιμπέρ Βεντρίν: «Οι μεγάλες χώρες δεν μπορούν να δεχτούν ότι μερικές χώρες, που αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού της Ευρώπης, μπορεί να επιβάλλουν αποφάσεις είτε να τις εμποδίζουν». Δε σταμάτησε όμως εκεί. Ξεκαθάρισε ότι η γαλλική προεδρία στο δεύτερο εξάμηνο του 2000 προωθεί τη δημιουργία ενός Διευθυντηρίου των μεγάλων χωρών, το οποίο θα αναλάβει τις εξουσίες του με τη βοήθεια της αντιστάθμισης ψήφων στο Συμβούλιο Υπουργών και βέβαια με τη χρησιμοποίηση της ειδικής πλειοψηφίας στη λήψη των αποφάσεων. Είπε επί λέξει: «Θεωρούμε επιθυμητό να επεκτείνουμε την ειδική πλειοψηφία και στο κοινωνικό επίπεδο και σε ορισμένες δημοσιονομικές αποφάσεις». Και κατέληξε: «Η ζώνη του ΕΥΡΩ είναι πολύ μεγάλη για να αποτελέσει σκληρό πυρήνα(!). Γι' αυτό προτείνω τη δημιουργία πολλών πυρήνων που δε θα περιέχουν πάντα τις ίδιες χώρες και θα διαφέρουν ανάλογα με το θέμα. Αυτό ονομάζω μεταβλητή γεωγραφία». Πολύ ωραία!