Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να συνηθίσουμε... Η ατμόσφαιρα των «ειδικών μέτρων», οι κάμερες, τα Ζέπελιν, οι δηλώσεις των «αρμοδίων» της κυβέρνησης και ο ωμός κυνισμός των «αρμοδίων» των ΗΠΑ στοχεύουν εκεί ακριβώς. Να διευρυνθεί η λαϊκή ανεκτικότητα. Να αντιμετωπίζει τις συνθήκες κατοχής που επιβάλλονται σαν «φυσιολογικές» και να αμβλύνεται η μαζική αντίδραση. Είναι φανερό πως αυτοί που θέλουν να επιβάλουν αυτή την ατμόσφαιρα κάθε μέρα επιχειρούν να έχουν και άλλη μια επιτυχία στην ανοχή του κόσμου, ώστε να την κάνουν, αν μπορούν, καθεστώς.

Προχτές ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με τον πιο επίσημο τρόπο, ούτε λίγο ούτε πολύ, εξέφρασε «την εκτίμηση ότι διάφορες οργανώσεις Ελλήνων και άλλων αναρχικών ίσως επιχειρήσουν να δημιουργήσουν επεισόδια κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων». Γι' αυτό το λόγο, συνέχισε, «θεωρούν απαραίτητη την επαγρύπνηση έναντι ενός τέτοιου ενδεχομένου...».

Πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν από μια τέτοια τοποθέτηση. Για παράδειγμα, τι εννοούν οι Αμερικάνοι στο σύγχρονο «αντιτρομοκρατικό» λεξιλόγιό τους με τους όρους «διάφορες οργανώσεις και αναρχικοί»; Επισείουν για άλλη μια φορά «κίνδυνο αναρχοκομμουνιστών»; Τι είναι επίσης, με βάση την «πολιτικά ορθή» φρασεολογία τους, τα «επεισόδια»; Περιλαμβάνουν οποιαδήποτε λαϊκή διαμαρτυρία; `Η μήπως περιλαμβάνουν κάτι ολοφάνερα στημένα «επεισόδια», που δίνουν αφορμές για ακόμα μεγαλύτερη τρομοκρατία στο λαό και στρίμωγμα των δικαιωμάτων του; Τέλος, το κυριότερο: Ποιοι είναι αυτοί, που «εκτιμούν, ανησυχούν, επαγρυπνούν» για το τι γίνεται και δε γίνεται στη χώρα μας;

Καθημερινά αποκαλύπτεται πως η εφεύρεση-κατασκευή του εχθρού της «τρομοκρατίας» είχε μεγαλύτερο βάθος. Αν αφεθεί να καρποφορήσει, έχει την προοπτική να «βάλει τα δυο πόδια των λαών σε ένα παπούτσι». Για παράδειγμα, επειδή ο υποτιθέμενος εχθρός είναι «αόρατος», αυτομάτως ο καθένας που αναπνέει πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη είναι ύποπτος. Οταν, τώρα, ο καθένας γίνεται ύποπτος οδηγούμαστε αναγκαία στην υποκατάσταση του τεκμηρίου της αθωότητας από το τεκμήριο της ενοχής. Τότε είναι που η εξαίρεση μετατρέπεται σε κανόνα και επιχειρείται η καθιέρωση όλο και σκληρότερων μέτρων καταστολής. Τότε είναι που παίρνει ο ιμπεριαλιστής το δικαίωμα, με το έτσι θέλω, να κάνει τον «προστάτη» και το φύλακα σε ξένους «αχυρώνες». Ο λαός, όμως, δεν του έχει παραχωρήσει κανένα τέτοιο δικαίωμα και θα βρει τους οργανωμένους μαζικούς τρόπους να τον πετάξει οριστικά έξω και από τον «αχυρώνα» και από τη μαζική συνείδηση, που επιδιώκει σε αυτή τη φάση να τρομοκρατήσει, για να μπορέσει αύριο να την κατακτήσει...