Πώς λειτουργεί η «φιλανθρωπία» στον καπιταλισμό είναι λίγο - πολύ γνωστό. Επί παραδείγματι, μπορεί να είσαι μεγαλοβιομήχανος, να έχουν σκοτωθεί στα χαλυβουργεία σου καμιά 40αριά άνθρωποι, αλλά η «επικαιρότητα» ούτε κατά διάνοια δεν ασχολείται με το αίμα των εργατών πάνω στο οποίο χτίζεται η αυτοκρατορία σου. Ισα - ίσα, η κυρίαρχη προπαγάνδα όχι μόνο δεν εμφανίζει τους «καλούς» καπιταλιστές μας σαν αυτό που είναι πραγματικά, δηλαδή ως υπόλογους στο δικαστήριο των ταξικών εγκλημάτων, αλλά τους παρουσιάζει σαν το ακριβώς αντίθετο: Αντί να κρίνονται ως ένοχοι για την αφαίμαξη του λαού, αποκαλούνται «αιμοδότες» του λαού και φιλάνθρωποι! Αρκεί, βέβαια, να κάνουν καμιά δωρεά (το ποσό... εκπίπτει από την εφορία) ή να συμμετάσχουν για λόγους δημόσιας προβολής σε «μαραθώνιους αγάπης»... Η τακτική της αντεστραμμένης εικόνας δεν ισχύει μόνο για μεμονωμένους καπιταλιστές. Ισχύει για το σύνολο της πολιτικής που υπηρετεί το σύστημα. Μπορούμε, δε, να πούμε ότι η τακτική των σφετεριστών, που περιφέρονται στον τόπο της λεηλασίας με τη σημαία του «ευεργέτη», γνώρισε «νέες δόξες» με αφορμή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Οι κυβερνώντες, λοιπόν, τάζουν «παροχές», όπως λένε, προς τα λαϊκά στρώματα. Θα δώσουν, όπως «δεσμεύτηκαν», 150.000 στους συνταξιούχους. θα δώσουν ένα δεκαχίλιαρο στους εργαζόμενους, θα κάνουν και «φοροελαφρύνσεις». Τέτοιο... ξόδεμα οι άνθρωποι. Και το χειρότερο: Αυτό το ονομάζουν δίκαια «αναδιανομή» του εισοδήματος! Ας τονιστεί εξ αρχής ότι, ακόμα κι αν αυτά υλοποιηθούν, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη γνώριμη τακτική που λέει «σου παίρνω το καρβέλι και σου δίνω τα ψίχουλα». Εχουμε να κάνουμε με κάτι βαθύτερο. Η κυβέρνηση, αφού οδήγησε ένα λαό να μετρά ανάμεσά του 2.500.000 φτωχούς, προσπαθεί τώρα να καταστήσει κυρίαρχο στη συνείδηση αυτού του λαού την παλιά δοξασία που ισχυρίζεται ότι πρέπει να λέμε «και δόξα τω Θεώ» για τα ψίχουλα... Την ίδια ώρα που μια τριμελής οικογένεια χρειάζεται ελάχιστο εισόδημα 3,5 εκατ. δραχμές το χρόνο και μια τετραμελής 4,8 εκατ. δραχμές για να τα βγάλει στοιχειωδώς πέρα (και δεν τα έχουν), οι κυβερνώντες πουλούν «κοινωνική ευαισθησία» στη διατίμηση των 150.000 δραχμών!

Οι σημερινές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων είναι αυξημένες. Για να το πούμε σχηματικά και διακόσιες χιλιάδες αν έταζαν σήμερα σε ένα συνταξιούχο, πάλι λίγα θα ήταν. Αν σκεφτούμε ότι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων δηλώνει οικογενειακά εισοδήματα που δεν ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια, τότε ακόμα και διπλασιασμό να έταζαν οι κυβερνώντες, πάλι θα «χρωστούσαν» στα λαϊκά στρώματα. Συνεπώς, οι μικροπαροχές που παρουσίασε η κυβέρνηση στις προγραμματικές δηλώσεις της δεν ισοδυναμούν ούτε με «ασπιρίνη» μπροστά στο μέγεθος της εκμετάλλευσης και της αφαίρεσης κατακτήσεων που υφίστανται τα λαϊκά στρώματα, τακτική που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Ομως, η δήθεν «απλοχεριά» της κυβέρνησης απέναντι στο λαό γίνεται πραγματική απλοχεριά σε ό,τι αφορά το μεγάλο κεφάλαιο. Ενα στοιχείο αρκεί: Με βάση τα στοιχεία της ΕΕ, στην Ελλάδα για κάθε δολάριο που «επενδύουν» οι ξένοι ή οι ντόπιοι καπιταλιστές, λαμβάνουν απόδοση κεφαλαίου της τάξης του 130,9% (μεγαλύτερη ακόμα και από τις ΗΠΑ όπου η απόδοση κεφαλαίου είναι 129%)!

Επομένως τα λαϊκά στρώματα έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να διεκδικήσουν εκείνα που πραγματικά τους ανήκουν, παρά και ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που θα συνεχίσουν τη γνώριμη τακτική των «μειωμένων απαιτήσεων». Και θα συνεχίσουν για να μπορούν έπειτα να χειροκροτούν τα κυβερνητικά αφεντικά τους, κάθε φορά που εκείνα θα προσποιούνται ότι «σκύβουν στα προβλήματα του λαού», αφού πρώτα τα δημιούργησαν και τα αναπαράγουν.