Με την απελευθέρωση των διδάκτρων η κυβέρνηση επέλεξε να δείξει ότι «στόχος της πολιτικής της είναι η δικαιοσύνη, η ασφάλεια και η σιγουριά για την οικογένεια, για τα παιδιά και για τους ιδιοκτήτες των εκπαιδευτηρίων»! Η απόφαση αυτή δεν είναι βέβαια ξεκομμένη από τις γενικότερες πολιτικές επιλογές που συντηρούν και ενισχύουν την ιδιωτική Παιδεία και την κάνουν μια ακόμα πιο επικερδή επιχείρηση. Η ρύθμιση του υπουργείου Ανάπτυξης, εκτός από τις αυξήσεις διδάκτρων (φτάνουν το 7,5% για τη νέα σχολική χρονιά) προβλέπει την πλήρη απελευθέρωση στα δίδακτρα των φροντιστηρίων, των Κέντρων Ξένων Γλωσσών, των ΙΕΚ και των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών (με το επιχείρημα ότι «ο ανταγωνισμός λειτουργεί ικανοποιητικά»)(!) ενώ και στα ιδιωτικά σχολεία ξεκινά από το 2005-2006 σταδιακή απελευθέρωση των διδάκτρων.

Το θέμα φέρνει για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τα προβλήματα της δημόσιας δωρεάν Παιδείας, που οξύνονται με τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης που προωθούνται τα τελευταία χρόνια με γοργούς ρυθμούς. Ετσι, οι πρόσφατες ρυθμίσεις στο εξεταστικό διατήρησαν το λύκειο - προθάλαμο για την ανώτατη εκπαίδευση με το ίδιο το εξετασιοκεντρικό σύστημα να τροφοδοτεί την παραπαιδεία. Οι πολιτικές της «διά βίου κατάρτισης» που τόσο η τωρινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση προσυπογράφουν, υπαγορεύουν το κυνήγι δεξιοτήτων μέσα από τα ΙΕΚ. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση πριμοδοτεί την ιδιωτική Παιδεία αναγνωρίζοντας τα πτυχία που παρέχουν τα διάφορα ιδιωτικά κολέγια, ενώ η κυβέρνηση υποστηρίζει ανοιχτά την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Για να μην αναφέρουμε και τις επιθυμίες που έχουν εκφράσει κατά καιρούς οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων για Παιδεία με «κουπόνι», ανοιχτή δηλαδή πριμοδότηση της ιδιωτικής Παιδείας με επιταγή η οποία θα δίνεται από το κράτος και θα εξαργυρώνεται σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.

Η κυβέρνηση προτιμά - πιστή στις φιλελεύθερες επιλογές της - να καταπιαστεί με την αναβάθμιση της κερδοφορίας των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η πρόσφατη πρόταση του υπουργείου Παιδείας (προς το παρόν πάγωσε) που έδινε τη δυνατότητα στα ιδιωτικά σχολεία να προσλαμβάνουν στη θέση δασκάλων καθηγητές - ισοπεδώνοντας πτυχία και εργασιακές σχέσεις - προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έλλειψης δασκάλων στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.

Το πρόβλημα της ύπαρξης, λειτουργίας και κερδοσκοπίας, μέσα από το εμπόριο ονείρων και δεξιοτήτων, είναι σύμφυτο με την πολιτική που δε συντηρεί απλά την ιδιωτική εκπαίδευση αλλά προωθεί την ακόμα μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση πλευρών της δημόσιας Παιδείας ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη μεγιστοποίηση των κερδών σε όλους εκείνους που θησαυρίζουν από την ιδιωτική Παιδεία και παραπαιδεία. Οσοι προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι δυνατή η συνύπαρξη της Παιδείας και της «ελεύθερης αγοράς», δεν πείθουν. Οι πραγματικές ανάγκες του λαού βρίσκονται στη διεκδίκηση μιας πραγματικά δημόσιας και δωρεάν Παιδείας όπου η «ελεύθερη αγορά» δε θα έχει θέση και δε θα βρίσκει ούτε πεδίο επιχειρηματικής δράσης.