«Η ωχρή μορφή του Μάνου Κατράκη χαραγμένη με επιμονή και με κόπο πάνω στο μέταλλο της νεοελληνικής πραγματικότητας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στις αλλοιώσεις του χρόνου και να ακτινοβολεί όλο ήθος. Η καθαρότητα του μετάλλου του είναι η καθαρότητα της φωνής του. Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο ωραία ελληνικά. Οι λέξεις βγαίνουν από τα χείλη του λαμπερές και στρογγυλές, μ' ένα περίγραμμα φωτεινό, όπως τα βότσαλα κάποιου παρθένου γιαλού. Σαν ποιητής θέλω για τη μεγάλη προσφορά που έκανε ο έξοχος αυτός καλλιτέχνης σ' όλο το μάκρος της ζωής του προς το ζωντανό νεοελληνικό λόγο, να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ».

Τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη για το Μάνο Κατράκη, λόγια που θυμήθηκε και κατέγραψε πρόσφατα ο Δ. Γκιώνης («Ελευθεροτυπία»), είναι μια υπόμνηση της απουσίας και του κενού που ποτέ δεν αναπληρώθηκε. Ενα κενό που σήμερα συμπληρώνει 20 χρόνια, από το στερνό «αντίο» του καλλιτέχνη, του ανθρώπου, του κομμουνιστή.