Σταθερά σοσιαλδημοκρατικά στο σύνολό του | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Σταθερά σοσιαλδημοκρατικά στο σύνολό του

Μπορεί ο Συνασπισμός να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το 4ο τακτικό του Συνέδριο αλλά η ηγεσία του περί άλλα τυρβάζει. Μετά τις πολύμηνες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που αφορούσαν στη διαδοχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, οι οποίες έχρισαν υποψήφιο εκ μέρους του «αριστερού ρεύματος» τον Αλ. Αλαβάνο και εκ μέρους των «ανανεωτών» (και ίσως και των «προεδρικών») τον Μ. Παπαγιαννάκη, η ηγεσία του κόμματος καταπιάστηκε με τα σενάρια για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς σ' αυτά ενεπλάκη το όνομα του Ν. Κωνσταντόπουλου. Ηταν, κατά συνέπεια, αναμενόμενο ο προσυνεδριακός διάλογος «να πάει άκλαφτος»...

Αυτή καθαυτή η υποτίμηση των προσυνεδριακών διαδικασιών έχει να πει πολλά. Κατά κάποιο τρόπο επιβεβαιώνει και καταγγελίες που κατατέθηκαν σε γραπτό κείμενο στην πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΠΕ, οι οποίες έκαναν λόγο για «ιδιοτελείς ομάδες παραγόντων, αποκομμένες από κάθε δημοκρατικό έλεγχο» που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη νομή της εσωκομματικής εξουσίας.

Ωστόσο, πέρα από όλα αυτά, υπάρχουν και κάποια ζητήματα που καλό και χρήσιμο είναι να επισημανθούν. Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα του ΣΥΝ, πλειοψηφίας και μειοψηφίας, επιβεβαιώνουν, αν δεν ενισχύουν, τη σοσιαλδημοκρατική του φυσιογνωμία. Αυτό που εισπράττει κανείς μελετώντας τα είναι πως οι διαφορές αφορούν στο ποιος δρόμος είναι καταλληλότερος, αλλά όλοι οι προτεινόμενοι δρόμοι οδηγούν στην ίδια κατεύθυνση. Στα κείμενα αντανακλώνται διαφορές τακτικής, όχι στρατηγικής. Ισως γι' αυτό ο ακραιφνής ανανεωτής Μ. Παπαγιαννάκης και μια πολύ μεγάλη μερίδα στελεχών επιμένουν πως η σύνθεση είναι εφικτή στο Συνέδριο.

Προς επιβεβαίωση των παραπάνω σταχυολογήσαμε ορισμένες θέσεις και από τα δύο κείμενα. Κατ' αρχάς απ' αυτό που πλειοψήφησε στην ΚΠΕ. Εδώ, οι αναφορές στις αρνητικές εξελίξεις για τους λαούς της Ευρώπης συνοδεύονται από την εκτίμηση πως αυτές «δεν πρέπει να ενισχύσουν τάσεις απομονωτισμού» καθώς η ΕΕ «είναι το κοινό σπίτι όλων των λαών της και η διεύρυνση φέρνει αναπόφευκτα κοντύτερα τους λαούς». Αμετακίνητη η πλειοψηφία απέναντι στις ευρωπαϊκές Συνθήκες, για τις οποίες προτείνει κάποιες τροποποιήσεις που δεν αναιρούν όμως τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα, π.χ., για το Σύμφωνο Σταθερότητας εκτιμάται πως πρέπει να «αναθεωρηθεί», ενώ το «ευρωσύνταγμα» να αντικατασταθεί από ένα «γνήσιο Σύνταγμα των λαών». Διακηρύσσεται ως στρατηγικός στόχος «ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία», ενώ στη βάση της σαθρής εκτίμησης ότι σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει σε μια μόνο χώρα εκτιμάται ότι η ΕΕ αποτελεί το πεδίο υλοποίησης του στόχου αυτού.

Στο κείμενο της μειοψηφίας διακηρύσσεται επίσης ως «στρατηγικός στόχος ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία» που περνά μέσα από το «στόχο της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης σε προοδευτική κατεύθυνση και της υπέρβασης (;) της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων». Οι συντάκτες του υπεραμύνονται, και μάλιστα στο όνομα ολόκληρης της ευρωπαϊκής Αριστεράς, της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης θεωρώντας την «πεδίο διεκδίκησης των δικών της στόχων». Ετσι, «όσο οι κυρίαρχες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης εμμένουν στην πολιτική ενοποίηση, το έδαφος για τη δική της δράση γίνεται ευνοϊκότερο». Για το «ευρωσύνταγμα» τονίζουν την ανάγκη αλλαγής του ώστε να προωθεί την πολιτική ενοποίηση σε δημοκρατική και κοινωνική κατεύθυνση. Η συμμετοχή στην ΕΕ και στην ΟΝΕ ισχυρίζονται πως «αποδεικνύεται αναγκαία».

Δίκιο έχει λοιπόν ο Μ. Παπαγιαννάκης όταν εκτιμά ότι είναι εφικτή η σύνθεση αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές.

Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα του ΣΥΝ ελαχίστων το ενδιαφέρον αποσπούν. Η συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι ο Ν. Κωνσταντόπουλος να αποδεχτεί τυχόν πρόταση για την Προεδρία της Δημοκρατίας μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Σε ό,τι αφορά στην ηγεσία του ΣΥΝ όχι εντελώς άδικα. Μια τέτοια πρόταση, εκτός των άλλων, συνιστά εκτίμηση και αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφερε ο Ν. Κ. ως πρόεδρος του ΣΥΝ στο σύστημα συνολικά, για το οποίο καλλιέργησε αυταπάτες στο λαό πως μπορεί να εξανθρωπιστεί. Αυταπάτες που τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα συντηρούν και ενισχύουν υπεραμυνόμενα της φενάκης πως η ΕΕ μπορεί να μεταλλαχτεί σε ένα φιλολαϊκό οργανισμό. Ισχυρισμοί που προσκρούουν στην ίδια την πραγματικότητα μιας ΕΕ που δείχνει με αγριότητα τα δόντια της στους λαούς των χωρών-μελών της, και όχι μόνο. Μιας Ενωσης βαθιά ταξικής υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, που δε μεταλλάσσεται παρά μόνο ανατρέπεται.

Β. Ν.