Γεννήθηκε στη Μάλαγα, στις 25/10/1881, παίρνοντας την πρώτη ανάσα μαζί με καπνό πούρου. Ισως, γι' αυτό κάπνιζε μανιωδώς. Ο ζωγράφος πατέρας του, δον Χοσέ Πικάσο, ήταν ψηλόκορμος. Η μάνα του κοντούλα, με πληθωρικό ταμπεραμέντο. Ο πατέρας τον «σημάδεψε» καλλιτεχνικά. Η μάνα στο μπόι και στο χαρακτήρα. Νήπιο ακόμα της ζήτησε «piz» (lapiz, μολύβι). Πριν καλομιλήσει ζωγράφιζε. Πολλά, μα χαμένα τα νηπιακά του σχέδια. Σώζονται δυο πίνακες και τέσσερα σχέδια που έκανε 8 χρόνων. Κακός μαθητής, αλλά φαινόμενο ταλέντου. Τον έλεγαν «Μότσαρτ» της ζωγραφικής. Δεκαπεντάχρονος, πριν σπουδάσει (στη Σχολή Καλών της Κορούνια και της Μάλαγα), αναγνωριζόταν σαν ένας από τους καλύτερους «επαγγελματίες» ζωγράφους της πομπωδώς αναπαραστατικής θρησκευτικής τέχνης. Ποιος; Ο πιο μεγάλος και αφαιρετικός επαναστάτης της Τέχνης στον 20ό αιώνα. Ο Πάμπλο Πικάσο. Μια παγκοσμίως μοναδική περίπτωση δημιουργού και ανθρώπου. Μέγιστος «μύθος» της παγκόσμιας Τέχνης το ανεκτίμητης αξίας και ποσοτικά τεράστιο έργο του, αλλά και «θρύλος» ο πολυκύμαντος βίος του, θα ελκύει πάντα όχι μόνον τους ιστορικούς Τέχνης, αλλά και τους φιλότεχνους.

Η μοναδικότητα αυτού του δημιουργού και ανθρώπου αναδεικνύεται από το βιβλίο του Ανρί Ζιντέλ «Πάμπλο Πικάσο» (μετάφραση Μαριλένα Κοραντζάνη, εκδόσεις «Μεταίχμιο»). Ασκημένος με βιοεργογραφίες και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, ο συγγραφέας παρακολουθεί όχι μόνο μεγάλους «σταθμούς» της καλλιτεχνικής δημιουργίας του, αλλά λεπτομερέστατα και τον πολύπτυχο - και περιπετειώδη - βίο του Πικάσο (τα γεννητούρια του, την πατρική οικογένεια, τις σπουδές του, το πάθος του για τις ταυρομαχίες, την εγκατάσταση και τη μακρόχρονη ζωή του στο Παρίσι, τους πολυάριθμους έρωτες, τους γάμους, τα παιδιά του, τη φιλία του με σπουδαίους Ισπανούς, Γάλλους και άλλης εθνικότητας δημιουργούς - λ.χ. οι Νερούδα και Ερεμπουργκ, μέχρι και το θάνατό του, στις 8/4/1973). Σημαντικό μέρος του βιβλίου αφορά στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, η οποία του απαγόρευε να εκθέτει έργα του, στη Γαλλική Εθνική Αντίσταση, στη στενή φιλία του με κομμουνιστές δημιουργούς (λ.χ. Ελυάρ και Αραγκόν, ο ελληνικής καταγωγής Κριστιάν Ζερβός κ.ά), στο Βραβείο «Λένιν» Ειρήνης και στην ένταξή του στο ΚΚ Γαλλίας (Οκτώβρης 1944). «Πήγα στο Κομμουνιστικό Κόμμα όπως πάει κανείς στην πηγή. Θα είμαι πια με τους δύστυχους ανθρώπους, στο δρόμο», έλεγε ο Πικάσο, απαντώντας σε όσους ενοχλούνταν ή ενοχλούνται (όπως ο Α. Ζιντέλ) για την ένταξή του.